Παίρνεις μια πρώτη γεύση στις αρχές της σχέσης· ο άλλος θα ‘ρθει στο σπίτι σου για να περάσετε το βράδυ ή το σαββατοκύριακο μαζί, εσύ ανυπομονείς, σχεδόν δεν μπορείς να περιμένεις. Θέλεις να τον περιποιηθείς, να τον έχεις αγκαλιά σου όλη μέρα, εύχεσαι να κοιμάσαι στο πλάι του και τα πρωινά να χουζουρεύεις βλέποντας τα μούτρα του πρησμένα και σημαδεμένα απ’ το μαξιλάρι.
Κι είναι τόσο όμορφο όσο το φαντάζεσαι, καθώς η συμβίωση με έναν άνθρωπο που στ’ αλήθεια γουστάρεις –προσωρινή ή μόνιμη– δεν είναι ποτέ δύσκολη ή προβληματική. Επειδή όσες παραξενιές ή κουσούρια κι αν έχει, πρώτον, δε θέλει να σου τα βγάλει, καθώς νιώθει κι εκείνος τα ίδια με εσένα και, δεύτερον, ακόμα κι αν σου τα μοστράρει, σχεδόν δε σε νοιάζει, καθώς άνθρωπός σου είναι και τον θέλεις ως έχει -ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα βλέπει τηλεόραση με το volume στο 55, ή πως μόλις βγαίνει απ’ το μπάνιο εκείνο θα μοιάζει μονίμως με βομβαρδισμένη σάουνα.
Και στη συνέχεια έρχονται οι πρώτες, οι δεύτερες κι οι δέκατες τρίτες σας διακοπές· ευκαιρία για να μείνετε, λοιπόν, μαζί για μερικές μέρες ή μια εβδομάδα, πράγμα που δοκιμάζει τη σχέση σας περαιτέρω, καθώς βγαίνετε κι οι δύο απ’ τα comfort zones σας και καλείστε να βγάλετε μια άκρη μεταξύ σας, βασισμένοι σε σημείο μηδέν. Και τη βγάζετε, γιατί σιγά το δύσκολο όταν υπάρχει το ανάλαφρο mood των διακοπών ή, έστω, ένα υποτυπώδες room service, έτσι δεν είναι;
Και κάπου εκεί, συνήθως αναρωτιέσαι πώς θα ήταν αν όντως μένατε μαζί, κάθε μέρα, όχι μία στο τόσο. Κι ενώ οι περισσότεροι μιλάνε για τη συγκατοίκηση με τρόμο, πράγμα που ίσως να έκανες κι εσύ τις εποχές προ έρωτα, εσένα όλα σου μοιάζουν ονειρικά και πανέμορφα, οπότε επιλέγεις να μη βλέπεις κακούς οιωνούς και να ονειροβατείς με την ησυχία σου, κι αν τα ίδια ονειρεύεται κι ο άλλος, τότε αναπόφευκτα έρχεται η στιγμή της αληθινής συγκατοίκησης, και τίποτα πια δεν είναι όπως πρώτα· κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Είναι εκείνη η όμορφη πρώτη περίοδος, κατά την οποία έχετε μπει σε μια σειρά, έχετε μόλις κατανοήσει κι αποδεχτεί ο ένας τις ρουτίνες του άλλου, έχετε μοιράσει τις υποχρεώσεις σας κατά το δοκούν και πλέον ξέρετε τι να περιμένετε· ξεχωρίζεις το βηματισμό του άλλου, ξέρεις πως πρέπει να τον αφήσεις ήσυχο μέχρι να πιει τον πρώτο του καφέ, γνωρίζει κι εκείνος πως όταν διαβάζεις θέλεις απόλυτη ησυχία και πλέον δεν αφήνει την κουζίνα στο μαύρο της το χάλι κάθε φορά που μαγειρεύει για να σε περιποιηθεί, γενικά έχετε μάθει να τα βρίσκετε.
Δεν είναι περίοδος χάριτος αυτή, καθώς τα ζευγάρια που πραγματικά ταιριάζουν πορεύονται εντελώς αρμονικά όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι όλες αυτές οι αγαπησιάρικες συνήθειες είναι κάτι που αγαπούν να λαχταρούν μέρα με τη μέρα, καθώς είναι τελετουργίες που οι ίδιοι έχτισαν κι ό,τι δημιουργείς με τα ίδια σου τα χέρια αναπόφευκτα το αγαπάς ένα τσακ περισσότερο.
Προσμονή, λοιπόν, αυτή είναι η λέξη κλειδί, το στοιχείο που μοιάζει να κρατάει τον έρωτα ζωντανό, που δείχνει αληθινό δέσιμο κι αφοσίωση. Περιμένεις να ακούσεις το αυτοκίνητο του άλλου να μπαίνει στο γκαράζ, περιμένεις να γυρίσει απ’ τη δουλειά και να σου πει πώς πήγε εκείνη η συνάντηση με το αφεντικό του που τον άγχωνε, περιμένεις να ακούσεις το ασανσέρ να φτάσει στον όροφό σας και το κλειδί να γυρνάει στην πόρτα και σκέφτεσαι πως αν είχες ουρά τώρα σίγουρα θα την κουνούσες. Κι είναι τόσο γλυκό όλο αυτό, όσο κι η ώρα που υποδέχεσαι τον άλλον με ένα φιλί, λες και το σπίτι σας ήταν τόση ώρα ένα ασυμπλήρωτο παζλ και με το πέρασμά του απ’ την πόρτα μπήκε το τελευταίο του κομμάτι.
Αυτή είναι η χαρά του να συμβιώνεις με κάποιον· να ξέρεις ότι χτίζετε μια ζωή μαζί, σαν ομάδα, να κάνετε πράγματα για να διευκολύνετε ο ένας τον άλλον, να ανυπομονείτε να βρεθείτε αγκαλιά στον καναπέ μετά από μια εκνευριστική μέρα στο γραφείο, να είναι για εσάς διασκέδαση να μαγειρεύετε παρέα, να μοιράζεστε τα πάντα (ή σχεδόν τα πάντα) και να περιμένετε με τη μεγαλύτερη αγωνία του κόσμου να έρθει το βράδυ για να κοιμηθείτε μυρίζοντας ο ένας το λαιμό του άλλου.
Δεν ακούγεται και τόσο τρομακτικό όσο σου έλεγαν, έτσι; Άλλωστε τίποτα δε μοιάζει τρομακτικό όταν αγαπάς.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη