Συγκατοίκηση με ακατάστατο ή μανιακό με την τάξη;

Να σου πω την αλήθεια μου, πάντα απορούσα βαθιά με τους ανθρώπους που συγκατοικούσαν εύκολα, είτε ως κολλητοί, είτε ως ζευγάρια, είτε ως φοιτητές που έψαχναν έναν τρόπο να μοιραστούν τα έξοδα. Δεν εννοώ πως δεν καταλάβαινα τη λαχτάρα ή τη λογική πίσω απ’ το κάθε εγχείρημα, εννοώ όμως πως καμιά φορά δεν έβλεπα τα πλεονεκτήματα του όλου πράγματος περισσότερα απ’ τα μειονεκτήματα, όπως έκαναν οι περισσότεροι (μάλλον πιο κοινωνικοί) συνάνθρωποί μου.

Αφού, να φανταστείς, έχω μια κολλητή που υπεραγαπάω, που ταιριάζουμε σε όλα κι είναι άνθρωπος διακριτικός κι υπέροχος, μα ακόμα κι όταν βρεθήκαμε να ξαναμένουμε στα πατρικά μας μετά το πέρας των φοιτητικών μας χρόνων, όσο κι αν μας ζόρισε αυτό ψυχολογικά, πάντα θεωρούσαμε πως θα ήταν πολύ κακό για τη φιλία μας να μένουμε στο ίδιο σπίτι, καθώς εγώ γενικά είμαι κάπως σπαστική, αυτή λίγο πιο ζαμανφού, ε, όλο και για κάποιο λόγο θα μαλλιοτραβιόμασταν κι αγαπάμε πολύ η μία την άλλη για να χαλάσουμε τις καρδιές μας για μαλακίες, οπότε αποφασίσαμε πως μια χαρά είμαστε με τις μανούλες μας και τέλος.

Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα λογικής κι ευαισθησίας, καθώς δε σκοπεύω να αναφερθώ στα πιο τραβηγμένα, τύπου συγκατοίκηση με τη σχέση σου στον τρίτο μήνα «αφού ταιριάζετε», ή εκείνο το παρανοϊκό που βρίσκουν συγκάτοικο από αγγελία χωρίς να φοβούνται πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να ‘ναι στη χειρότερη περίπτωση δολοφόνος κατά συρροή και στην καλύτερη επιδειξίας σε κακοφωτισμένα πάρκα κι αλάνες, όχι, ας μην αναφερθώ καθόλου σε αυτά καθώς αντιλαμβάνομαι πως μπορεί να ‘μαι και λίγο πιο καχύποπτη με τους ανθρώπους απ’ όσο είναι ο μέσος όρος, οπότε ok.

«Μα πού είναι το κακό στη συγκατοίκηση;» θα αναρωτηθείς, καθώς θα σκέφτεσαι πως και τα έξοδα είναι λιγότερα, κι οι δουλειές του σπιτιού μοιράζονται, κι έναν άνθρωπο έχεις εκεί κοντά ανά πάσα ώρα και στιγμή μήπως σου τύχει κάτι, κι οι έγνοιες για τα προβλήματα του σπιτιού διαιρούνται δι’α δύο, και πολλά ακόμα. Κανένα από αυτά δεν είναι πρόβλημα, θα συμφωνήσω. Το μόνο πρόβλημα στη συγκατοίκηση είναι ο άλλος άνθρωπος, ο οποίος, αναπόφευκτα, είτε θα σου κάνει τη ζωή δύσκολη, είτε θα του κάνεις τα νεύρα σερπαντίνες για τον άλφα ή τον βήτα λόγο.

Επειδή, για να σου ‘ναι εφικτό να μοιράζεσαι το σπίτι σου με κάποιον άλλον, πρέπει να εκπέμπετε στα ίδια μήκη κύματος. Να σας αρέσουν εξίσου τα τριζάτα σπίτια, να συμφωνείτε στη συχνότητα που πρέπει να πλένονται τα πιάτα, να αντιλαμβάνεστε ότι πρέπει να βάζετε πιο συχνά ηλεκτρική σκούπα τις περιόδους που μαδάει το τρίχωμά σας, να μη σας ενοχλεί εύκολα η φασαρία, να δείχνετε ανοχή ο ένας στις παρέες του άλλου, να τα πηγαίνετε καλά με τα χρήματα και την έννοια της κοινοκτημοσύνης και να είσαστε αρκετά επιμελείς με τις πληρωμές σας, ούτως ώστε να μη μένετε χωρίς ρεύμα ή ίντερνετ κάθε τόσο, και τέτοια.

Πάρα πολύ δύσκολο να πετύχεις τέτοιο match, σ’ αυτό δε χωράει συζήτηση. Κι είναι δύσκολο καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι είτε είναι εξαιρετικά τακτικοί, σε σημείο Sheldon Cooper, να βάζουν τα δημητριακά τους στα ντουλάπια σε αλφαβητική σειρά, είτε είναι τίποτα Joey Tribbiani που αφήνουν τη μισοφαγωμένη πίτσα στον πάγκο της κουζίνας μέχρι να αποκτήσετε και τρίτο συγκάτοικο, μια οικογένεια μυρμηγκιών, ας πούμε, που μέχρι χθες ζούσαν κάπου αλλού, αλλά είδαν ότι στο σπίτι του προαναφερθέντος Joey έχει ψωμί η υπόθεση (κυριολεκτικά, όμως) κι είπαν «Γιατί όχι;».

Και με τις δύο κατηγορίες ανθρώπων είναι δραματικά δύσκολο να ζεις, καθώς οι πρώτοι (ας τους βαφτίσουμε Coopers) θα σου δωρίσουν έλκος, καθώς το μόνο που θα σκέφτεσαι όλη μέρα θα ‘ναι μήπως το πρωί που έτρωγες έκανες κανένα ψίχουλο παραπάνω και σε πάρει ο διάολος στην επιστροφή, μήπως δίπλωσες την κουβέρτα στα δύο κι όχι στα τέσσερα, όπως είχατε προσυμφωνημένα, κι αν κατά λάθος μπερδεύτηκες και δεν έβαλες στο ψυγείο τα γάλατα ανάλογα με τη σειρά που λήγουν, ενώ οι δεύτεροι (οι Tribbianis, ντε) θα σε κάνουν να φοβάσαι μόνιμα μήπως κολλήσεις κανέναν σταφυλόκοκκο ή μην κάνει καμία μπούκα η αστυνομία στα καλά του καθουμένου, επειδή εδώ και μέρες μύριζε στους γείτονές σας ψοφίμι και φοβήθηκαν μην έγινε κανένα κακό.

Εντάξει, τα σκουπίδια σας θα ‘ναι (ελπίζω, δηλαδή) που ο άλλος λογικά τα αφήνει στο μπαλκόνι μέχρι να γίνουν λίπασμα για τις γαρδένιες, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, και οι γείτονές σας άνθρωποι είναι και καλά κάνουν και παίρνουν τα μέτρα τους. Άλλωστε, δε θα είχαν δει και φως απ’ το διαμέρισμά σας εδώ και καμιά εβδομάδα, καθώς, πιθανότατα, ο άλλος θα έχει φάει τα λεφτά του λογαριασμού σε μπίρες και θα ‘χε αμελήσει να τον πληρώσει και τώρα αναγκαστικά πρέπει να παριστάνετε τους ρομαντικούς μέχρι το τέλος του μήνα.

Γι’ αυτό σου λέω, μια χαρά είναι να μένεις μόνος σου, καθώς όσο κι αν δυσκολεύεσαι σε κάποια βασικά σημεία, έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, δε χαλάς καμία σχέση σου, φιλική ή ερωτική, επειδή αναγκάστηκες, για παράδειγμα, να παριστάνεις το υπηρετικό προσωπικό ή τον γονιό σε τακτική βάση, και τέλος πάντων, αν εσύ είσαι ο σπαστικός της υπόθεσης, δείχνεις πως έχεις το γνώθι σαυτόν και δε σκοπεύεις να χαλάσεις τις φιλίες ή τις σχέσεις σου για πράγματα που καλύτερα να αποτελούν αστείο στους καφέδες σας, παρά λόγους να πάτε καλεσμένοι εν καιρώ στην Αννίτα Πάνια, έτσι δεν είναι;