Τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα όταν είναι πια αργά

Είναι εύκολο να καταλάβεις την αγάπη· διέπεται από λογική, είναι συγκεκριμένη, ώριμη και συνήθως ξέρει πολύ καλά τι θέλει. Ο έρωτας, όμως; Α, αυτόν δεν τον κατάλαβε ποτέ κανείς. Έχει ειπωθεί πως είναι τρελός, παράλογος, αναιδής και πως διακατέχεται από απίστευτα βίτσια, κάνοντας τους ανθρώπους που κατακλύζει να φέρονται περίεργα, κόντρα στις συνισταμένες τους, το ξέρεις πιθανότατα κι από πρώτο χέρι, δεν το ακούς από εμένα.

Όχι, δε μιλάμε για κανένα μεγάλο μυστήριο του σύμπαντος, αναφερόμαστε στο απλό γεγονός πως, ως άνθρωποι, είναι στη φύση μας να γουστάρουμε να ταλαιπωρούμαστε και, γιατί όχι, να ταλαιπωρούμε. Από αυτήν την ανθρώπινή μας λόξα ερωτευόμαστε, από αυτή δε βρίσκουμε κι ησυχία.

Είναι συχνό φαινόμενο, λοιπόν, στον έρωτα ο ένας πάντα να δίνει πιο πολλά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο άλλος, εκείνος που δίνει λιγότερα, είναι ο κακός της ιστορίας ή πως ερωτεύεται τσιγγούνικα· δεν πάω να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, μα η έλλειψη φανερού ενθουσιασμού δεν είναι πάντα αδιαφορία, απλώς κάποιοι άνθρωποι είναι πιο συγκρατημένοι, ίσως διακατέχονται ακόμα από φοβίες του παρελθόντος, μπορεί στη ζωή τους να είναι επιφυλακτικοί σαν αστακοί και να θέλουν να σε διπλοζυγίσουν πριν σου κάνουν τη χάρη, μπορεί, ρε παιδί μου, να είναι απλά κρυόκωλοι και να μη θέλουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, λογαριασμό δε θα δώσουν.

Θα σου δώσουν όμως άλλα με τον τρόπο τους, αρκεί να έχεις ανοιχτούς ορίζοντες, ή να τους γουστάρεις αρκετά ώστε να θέλεις να πας με τα νερά τους· δε θα σου πουν γλυκόλογα, αλλά θα σε περιποιηθούν όποτε νομίζουν πως το έχεις ανάγκη, δε θα σου στείλουν κάθε πρωί την καλημέρα τους, μα θα τους νοιάξει αν κουράστηκες στη δουλειά κι αν μπορούν να κάνουν κάτι για να νιώσεις καλύτερα, δε θα αφιερώσουν την καθημερινότητά τους σε εσένα, μα οι ώρες που θα περάσουν μαζί σου θα φροντίσουν να είναι ποιοτικές, θα σε ακούνε χωρίς να κοιτάζουν το κινητό τους, θα σου προσφέρουν λύσεις, θα είναι με λίγα λόγια εκεί.

Αν έχεις τη διάθεση να τους δεχτείς, μην τους φοβάσαι, δεν κινδυνεύεις από αυτούς, γιατί μπορεί να μη σου δίνουν όσα θέλεις, αλλά τουλάχιστον σου δίνουν όσα μπορούν. Ξέρεις από ποιους κινδυνεύεις; Από εκείνους που δέχονται αυτά που τους δίνεις με βλέμμα απαθές, που χαίρονται μόνο όταν βολεύεται η ματαιοδοξία τους, που σε θέλουν δίπλα τους απλά επειδή δε θέλουν να είσαι δίπλα σε κάποιον άλλον, επειδή κάνεις καλό στον άρρωστο εγωισμό τους, συνήθεια την οποία, μη με παρεξηγήσεις, μα πιθανότατα εσύ έθρεψες και γιγάντωσες με τη δεκτικότητα και την ιώβεια υπομονή σου.

Γι’ αυτούς, λοιπόν, ποτέ δεν είσαι αρκετός κι ας έχεις φέρει τη ζωή σου τούμπα για να τους ευχαριστήσεις· δε σε βοηθάνε να εξελιχθείς, θέλουν να είσαι πάντα ένα βήμα πίσω τους γιατί τι δουλειά έχεις μπροστά τους, φροντίζουν να σε βομβαρδίζουν με γλύκα όταν ψοφάνε για επιβεβαίωση κι όταν την παίρνουν πρέπει να κάνεις στην άκρη για να μην τους εμποδίζεις στο διάβα τους, ξέρεις πιάνεις χώρο.

Όχι, δεν είναι κακό αν έχεις επίγνωση της κατάστασης, δικαίωμά σου να πηγαίνεις με φόρα πάνω σε τοίχους αν ξέρεις πως το μόνο κεφάλι που παίζεται είναι το δικό σου. Κακό είναι να σου πλασάρουν τα καπρίτσια τους ως ενδιαφέρον κι εσύ να πείθεσαι πως η αδιαφορία και το επιλεκτικό τους ενδιαφέρον είναι θέμα συγκυριών. Και δεν είναι μόνο αυτό· το χειρότερο είναι πως η επιμονή, το απόλυτο focus σου κι η αφοσίωση σου να χορεύεις στο ρυθμό που σου προστάζει το ντέφι τους θεωρούνται τόσο δεδομένα όσο εσύ. Δεν ακούστηκε και πολύ ως έρωτας όλο αυτό, ε; Μάλλον επειδή δεν είναι.

Κάποιοι άνθρωποι, λοιπόν, δε θα σου δείξουν ποτέ ευγνωμοσύνη για όσα τους προσφέρεις, απλώς επειδή αδικαιολόγητα θεωρούν πως τα αξίζουν μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν. Δε θα τους νοιάξει να χαμογελάσεις εξαιτίας τους, να κοιμηθείς ξέγνοιαστος, να νιώθεις όμορφα με τον εαυτό σου, αρκεί να νιώθουν έτσι οι ίδιοι. Για εκείνους απλά είσαι το μέσο για να αισθανθούν καλύτερα κι η σταθερή τους που κάνει την παραπαίουσα ψυχολογία τους έστω και λίγο να μοιάζει πως ριζώνει.

Το καταλαβαίνεις, αν και συνήθως αργά, και τότε απομακρύνεσαι· κι εκεί που απομακρύνεσαι, με έκπληξη παρατηρείς πως εκείνα για τα οποία παρακαλούσες τόσο καιρό ξαφνικά μοιάζουν να τρέχουν κατά πάνω σου και με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη συνειδητοποιείς πως τα ζήτησες τόσο πολύ που τώρα πια δεν είσαι σίγουρος πως τα θέλεις και τότε καταλήγεις να απομακρύνεσαι ακόμα περισσότερο.

Θα σου πούνε πως άλλαξες, θα σε κατηγορήσουν πως δεν ξέρεις τι θέλεις –ω, τι θράσος–, θα χειροκροτήσουν ειρωνικά την παραίτησή σου την οποία θα ονομάσουν υποκρισία, θα κάνουν τα πάντα εκτός απ’ το να αναλάβουν οποιοδήποτε ψήγμα ευθύνης.

Τα δεδομένα, ξέρεις, κάποια στιγμή γίνονται ζητούμενα, μα όταν αυτό γίνεται είναι συνήθως αργά. Μην τρέφεις την ανάγκη σου για τον άλλο με οποιαδήποτε ναρκισσιστική συμπεριφορά του βαφτίζεις έρωτα και μην ταΐζεις εγωισμούς με την αγωνία της ψυχής σου.

Ο έρωτας πονάει όταν φεύγει, όχι στην αρχή του, αυτό να θυμάσαι και να τους κουνάς το μαντήλι. Ο κόσμος έχει αρκετούς εγωπαθείς μαλάκες, αρσενικού, θηλυκού ή ουδετέρου γένους· είναι υποχρέωσή σου να φροντίσεις ο κόσμος σου να μην τους πολλαπλασιάζει.