Τα λάθη των φίλων μας είναι δυο φορές δικά μας λάθη

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά· ποιες είναι οι παράμετροι που σε κάνουν να χαρακτηρίζεις κάποιον φίλο σου ή, ακόμα πιο συγκεκριμένα, κολλητό σου; Είσαι από τους ανθρώπους εκείνους που από την πολλή μοναξιά τρέχουν να ονομάσουν «αδερφό» οποιοδήποτε δίποδο ον τους φερθεί με στοιχειώδη ευγένεια, από τους άλλους που ξεκινάνε κολλητιλίκια όπου τους φυσάει ο άνεμος για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους και να βγάζουν κέρδος οποιασδήποτε μορφής, ή είσαι από εκείνους τους σκληροπυρηνικούς που έχουν ένα-δυο φίλους, βία τρεις, από το σχολείο κι αυτό ήταν, το κλείσαμε το μαγαζάκι;

Όπως κι αν έχει, όλοι -μάλλον όχι όλοι, ας το περιορίσουμε λίγο κι ας πούμε οι τυχεροί, καθώς είναι δύσκολοι καιροί για μεγαλοψυχίες- έχουμε από έναν άνθρωπο που τον θεωρούμε κολλητό μας, όχι απλώς φίλο, μα αδερφό μας κι άλλο μας μισό. Είναι ο άνθρωπος που ακόμα κι αν του κληρώσει η ζωή να ζήσει όλα εκείνα που ονειρευτήκαμε για τους εαυτούς μας, δε θα ζηλέψουμε δράμι, μα θα χαρούμε με τη χαρά του και θα του ευχηθούμε τα υπερδιπλάσια γιατί θα είμαστε πεπεισμένοι πως τα αξίζει.

Με την ίδια λογική, κολλητός είναι εκείνος που θα του δανείσουμε τα τελευταία μας χρήματα ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να ακυρώσουμε εκείνη την προγραμματισμένη εκδρομή που τόσο περιμέναμε για να χαλαρώσουμε, θα μείνουμε ξύπνιοι για να τον ακούμε να κλαίει επειδή χώρισε για εικοστή όγδοη φορά με το ίδιο πρόσωπο και θα παραστήσουμε τους άρρωστους στη δουλειά για να πάμε μαζί του στο γιατρό επειδή τα νοσοκομεία τον κάνουν να χέζεται πάνω του παρά τα τριαντακάτι του χρόνια. Και το πιο ωραίο είναι πως είμαστε σίγουροι ότι τα ίδια θα έκανε κι εκείνος για εμάς.

Πέρα όμως από τα προφανή, κολλητός είναι εκείνος του οποίου τα λάθη θα τα μοιραστούμε με την ίδια ευκολία που θα μοιραζόμασταν μαζί του οποιαδήποτε χαρά. Τι θέλω να πω; Έρχεται, για παράδειγμα, η στιγμή που το φιλαράκι μας κάνει μαλακία. Χοντρή μαλακία. Μπορεί ας πούμε να φερθεί αντιεπαγγελματικά και να χάσει τη δουλειά του, να κερατώσει έναν υπέροχο σύντροφο, να μαλώσει με κάποιον άνθρωπο που συμπαθείς, να προκαλέσει κάποια ζημιά, να βρίσει κάποιον στο φανάρι που τελικά τυχαίνει να είναι θείος σου, βάλε ρε παιδί μου, με το μυαλό σου ό, τι θες εσύ.

Σημασία δεν έχει σε τι παράπτωμα θα παραπέσει αυτός, σημασία έχει πώς θα φερθείς εσύ. Ο πραγματικός κολλητός, λοιπόν, όχι απλώς δεν κάνει την πάπια, αλλά τρέχει να πάρει το μέρος του φίλου του, ακόμα κι αν αυτό πιθανότατα θα του στοιχίσει σε αξιοπιστία ή ανθρώπους. Μπορεί στο μεταξύ τους να του σούρει τα μύρια όσα, να τον κατσαδιάσει και να τον βρίσει, μπροστά σε τρίτους όμως θα του βρει ένα εκατομμύριο ελαφρυντικά, θα τον δικαιολογήσει, στην ανάγκη θα επωμιστεί την ευθύνη του άλλου σαν να ήτανε δική του καθώς ξέρει πως σε μια φιλία είναι πάντα οι δυο τους ενάντια σε όλους.

Είναι ωραίο και σπάνιο δώρο η φιλία· για το λόγο αυτό οι πραγματικοί φίλοι αξίζουν κάθε είδους ξεβόλεμα, όσο άσχημα κι αν σε κάνει να αισθανθείς. Για τους φίλους μας που έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στο χρόνο αξίζει να πούμε και ψέμματα και τα μούτρα μας να ρίξουμε και να τσαλακωθούμε λίγο για να τους δούμε να ισιώνουν. Επειδή η χαρά που μοιράζεται διπλασιάζεται, αλλά και η λύπη που χωρίζεται στα δύο είναι σαν ένα βάρος που ξαφνικά ελαφραίνει.