Τετάρτη, η πιο αδιάφορη μέρα της εβδομάδας

Τόμοι ολόκληροι έχουν γραφτεί γι’ αυτήν τη Δευτέρα· κι αν είχε πρόσωπο θα ήταν έτσι, κι αν είχε μάτια θα ήταν αλλήθωρα, κι αν ήταν μοίρα θα ήταν σακατεμένη, κι ό,τι άλλο θες.  Άλλα τόσα έχουν γραφτεί -και τραγουδηθεί τώρα που το σκέφτομαι- για την Κυριακή, μη μιλήσω για το Σάββατο και την Παρασκευή που όσο να ‘ναι μια αισιοδοξία την εσωκλείουν λόγω αυτονόητης γιορτής και σχόλης.

Τι έμεινε λοιπόν; Η Τρίτη, η Τετάρτη και η Πέμπτη. Που η Πέμπτη εδώ που τα λέμε μια χαρά μέρα είναι, γιατί ξημερώνει Παρασκευή, όπως και η Τρίτη που όσο να ‘ναι, ντάξει, βγάζει μια ήρεμη παραίτηση τύπου «έχουμε ακόμα». Η Τετάρτη όμως; Η Τετάρτη, που λέτε, κερδίζει επάξια τον τίτλο της πιο αδιάφορης μέρας της εβδομάδας για πάρα πολλούς λόγους.

Βασικά, σαν μέρα ανέκαθεν υπήρξε δυσλειτουργική, να τα λέμε αυτά· δεν προκαλεί τόσο έντονη αντιπάθεια όσο η Δευτέρα, μα ούτε είναι αρκετά κοντά στο Σαββατοκύριακο ώστε να βοηθάει στην παραγωγή οποιουδήποτε είδους αισιοδοξίας. Θαρρείς και υπάρχει επειδή κάπως έπρεπε να γεμίσουν τα ημερολόγια, λες και είπε κάποιος πως κρίμα είναι η Τρίτη, ας έχουμε μια μέρα λίγο πιο βδελυρή για να μην αισθάνεται άσχημα.

Κι αν κάνεις  μια μίνι αναδρομή στα σχολικά σου χρόνια θα διαπιστώσεις πως, όλως τυχαίως, τις Τετάρτες είχες μόνιμα τα πιο αδιάφορα μαθήματα, είχες σχεδόν πάντα φροντιστήριο, ακόμα και η τηλεόραση έπαιζε τα σίριαλ που δεν έκαναν ποτέ μα ποτέ επιτυχία. Ούτε ραντεβού κανόνισες ποτέ τέτοια μέρα, ούτε κοπάνα, ούτε τίποτα. Φουλ αδιαφορία και παραίτηση με λίγα λόγια.

Μη μιλήσω για τις Τεταρτιάτικες αργίες που ποτέ δεν ευχαρίστησαν κανέναν. Τι να την κάνουμε παιδί μου την αργία μεσοβδόμαδα; Που δύο μέρες πριν κάνει τα μυαλά μας να πετάνε κι ανάθεμα κι αν κάνουμε κάτι σωστά στο οχτάωρό μας, και δύο μέρες μετά λέμε «έλα μωρέ τι έγινε, λίγο ακόμα έμεινε για το σουκού» και πάλι δεν κάνουμε τίποτα και πετιέται έτσι η εβδομάδα και την επόμενη παίρνει φωτιά ο κώλος μας επειδή πρέπει να κάνουμε όλα αυτά τα «έλα μωρέ» που αφήσαμε και δε μας φτάνουν πια ούτε δεκαοκτώ Τετάρτες μαζεμένες;

Όχι, όχι, η Τετάρτη δεν έχει ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης γενικά. Ούτε θα γραφτεί ποτέ κανένα τραγούδι γι’ αυτήν, ούτε καμία σπουδαία ιστορία ξεκίνησε σε ξενύχτι Τετάρτης, ούτε τίποτα. Κι αν η εβδομάδα ήταν οικογένεια, η Τετάρτη θα ήταν το παιδί εκείνο που δε δημιούργησε ποτέ ιδιαίτερο πρόβλημα με τις φασαρίες του, μα ούτε και υπήρξε υπόδειγμα ή βιρτουόζος σε κάτι. Στεκόταν απλά εκεί, αδιάφορο, χωρίς κανένα σημαντικό ταλέντο, να κοιτάζει τα υπόλοιπα αδέρφια του να διαπρέπουν ή να καταστρέφονται με εκείνο το εκνευριστικά κενό βλέμμα της αγελάδας κι απλά να μην κάνει τίποτα.

Έχει όμως στ’ αλήθεια τόση σημασία; Μπα, κουβέντα να γίνεται. Άνθρωποι είμαστε κι αυτή είναι η δουλειά μας, να βρίσκουμε λόγους να γκρινιάζουμε για να περνάει η ώρα, να περνάνε και οι Τετάρτες. Όλα είναι θέμα οπτικής άλλωστε και καμία μέρα δεν είναι τόσο αχώνευτη όταν μάθεις να μην περιμένεις τα Σαββατοκύριακα για να αναθαρρήσεις ή τις κατάλληλες συνθήκες για να δεήσεις να νιώσεις τυχερός κι ευτυχισμένος με όλα αυτά τα μικρά θαύματα που περικλείουν τη ζωή σου και που είναι μοιρασμένα σε σαββατόβραδα, κυριακάτικα πρωινά, τριήμερα, Δευτέρες και, γιατί όχι στην τελική, Τετάρτες.