Τι χαρά να βρίσκουμε άτομα με τους ίδιους ψυχαναγκασμούς!

Πριν ξεκινήσουμε, ρίξε μια ματιά στην παρακάτω λίστα και βάλε τικ σε όσα ταυτίζεσαι.

• Η ένταση της τηλεόρασης πρέπει να είναι σε στρογγυλό αριθμό, πχ 15-20-25. Σε περίπτωση που την αφήσει κάποιος στο 27 νιώθω πως θα αρρωστήσω.
• Νιώθω ηρεμία όταν τα πράγματά μου είναι τακτοποιημένα ανά χρώμα ή μέγεθος.
• Δεν πατάω ποτέ τις γραμμές στα πεζοδρόμια.
• Δεν επιτρέπω σε κανέναν να αγγίξει τα πράγματά μου χωρίς την άδεια ή την επιτήρησή μου καθώς, σε αντίθετη περίπτωση, με πιάνει έντονο άγχος.
• Μου αρέσει να έχω τα βιβλία μου σε αλφαβητική σειρά.
• Σηκώνομαι να διορθώσω στραβά κάδρα ακόμη κι αν είμαι σε εστιατόριο ή μπαρ.
• Στο ψυγείο μου γυρίζω τα προϊόντα έτσι, ώστε όλες οι ετικέτες να είναι στην ίδια ευθεία.
• Αν η συσκευασία του προϊόντος που ανοίγω δεν ανοίξει ίσια, τότε νιώθω μια περίεργη ταραχή.
• Δεν μπορώ να πιω τον καφέ μου με ησυχία να το ριχτάρι δεν είναι αλφαδιασμένο.
• Πρέπει να ελέγξω δύο και τρεις φορές πριν φύγω από το σπίτι αν έκλεισα το θερμοσίφωνο.

Αν τσέκαρες πάνω από πέντε προτάσεις, τότε πιθανότατα ανήκεις κι εσύ στην ομάδα των ψυχαναγκαστικών ή, τέλος πάντων, έχετε κάποια κοντινή συγγένεια. Αγαπάς την τάξη μ’ έναν περίεργο τρόπο που άλλοι βρίσκουν αστείο, ενώ άλλοι πέρα για πέρα ενοχλητικό. Εσένα δε σε νοιάζει όμως, αρκεί εκείνοι που συναναστρέφεσαι να μην πατάνε απερίσκεπτα στις γραμμές του πεζοδρομίου μπροστά σου, αρκεί να πίνουν μόνο από την πλευρά που ποτηριού που ήδη έχουν αφήσει σημάδι τα χείλη τους, ή έστω να μη βλέπεις πως έχουν κρεμασμένα τα καλά ρούχα δίπλα στα καθημερινά, πόσο μάλλον να φοράνε μπλούζες από τις οποίες κρέμεται καμία ξέμπαρκη κλωστή από τις ραφές της, κάνοντάς σε να πεθαίνεις άσκοπες ταχυπαλμίες.

Όμως πέρα από την «χαριτωμένη» πλευρά των ψυχαναγκασμών (αν είναι όντως ψυχαναγκασμοί κι όχι απλές εμμονές), υπάρχει και η σκοτεινή· διαρκής φοβία μόλυνσης, ακατάληπτες για τους γύρω μετρήσεις, εμμονικές σκέψεις πως μπορεί να βλάψεις κάποιον, μια αέναη πάλη, τέλος πάντων, του λογικού με το θυμικό σου, που αντί να συνυπάρχουν έχουν αντάρτικο πόλεμο και δε σε αφήνουν να ξαποστάσεις, κάνοντας τη ζωή σου μαρτύριο. Υπάρχουν  λοιπόν και ψυχαναγκασμοί που δεν είναι τόσο χαριτωμένοι, αστείοι ή αποδεκτοί όπως το να χωρίζει τις καραμελίτσες του σε μπλε, κόκκινες και κίτρινες πριν τις φάει. Για παράδειγμα, υπάρχει πιθανότητα να ακούει κανείς φωνές στο κεφάλι του, οι οποίες του λένε πως αν δεν κάνει το ένα ή το άλλο πράγμα, θα αρρωστήσει, θα πεθάνει, θα του συμβεί κάτι κακό. Σε άλλες περιπτώσεις, υπάρχει κόσμος που αναπτύσσει έντονες φοβίες προς συγκεκριμένα αντικείμενα καθώς πιστεύουν πως θα  τους φέρουν κακή τύχη, θα τους τραυματίσουν, ακόμα και θα τους σκοτώσουν. Μπορεί, λόγου χάρη, κάποιος να αποφεύγει με θρησκευτική ευλάβεια την επαφή με αιχμηρά αντικείμενα, μη τύχει και κόψει τα δάχτυλά του, ή να πρέπει να γυρίσει το κλειδί του δεξιά κι αριστερά επί δεκαπέντε φορές πριν τελικά ξεκλειδώσει, καθώς αν δεν το κάνει, βαθιά μέσα του μπορεί να πιστεύει πως μόλις βγει στο δρόμο θα τον χτυπήσει αυτοκίνητο, κι αυτό, σε κάποιον τρίτο που ζει τη ζωή του ανάλαφρα, χωρίς τέτοιου είδους διαταραχές, φαντάζει από αξιοπερίεργο ως επικίνδυνο. Άθελά τους, λοιπόν, οι γύρω τους τείνουν να τους απομακρύνουν θεωρώντας τους από «περίεργους» ως «τρελούς», όπως θεωρούμε οι περισσότεροι οποιονδήποτε άνθρωπο δεν γεμίζει τα κουτάκια του μέσου όρου.

Είναι περισσότερο κοινοί οι ψυχαναγκασμοί απ’ όσο φαντάζεσαι, είναι όμως δύσκολο για κάποιον τόσο να τους παραδεχτεί, όσο και να βρει έναν άνθρωπο με παρόμοιες διαταραχές ώστε να ενώσουν όλα αυτά που τους ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο «φυσιολογικό» κοινωνικό σύνολο (φυσιολογικό σε εισαγωγικά, καθώς δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μην έχει κάποιου είδους ιδεοψυχαναγκασμό) και να ζήσουν ευτυχισμένοι, τρέχοντας χέρι-χέρι στα λιβάδια, απολαμβάνοντας το υπόλοιπο της ζωής τους ανακουφισμένοι πια, γνωρίζοντας πως είναι αποδεκτοί κι άξιοι αγάπης παρά τις παραξενιές τους.

Επειδή όταν ένας ψυχαναγκαστικός γνωρίζει έναν άλλο της φυλής του, τότε τα πράγματα γίνονται κάπως όμορφα, κι αν όχι όμορφα, τότε σίγουρα πιο εύκολα. Η στιγμή της αμοιβαίας αποκάλυψης της φύσης τους και των ιδιαιτεροτήτων τους τούς αφήνει ανακουφισμένους καθώς δεν αισθάνονται πλέον περίεργοι, αλλά αποδεκτοί και πάνω απ’ όλα φυσιολογικοί. Η αποβολή των ψυχαναγκασμών είναι μια διαδικασία που θέλει καιρό, αγάπη, υπομονή και βοήθεια, μέχρι τότε όμως είναι ιδιαίτερα ανακουφιστικό να έχεις δίπλα σου κάποιον που δε θα σε κρίνει επειδή έπαθες υστερία όταν είδες ότι τα δημητριακά στο ντουλάπι δεν είναι σε αλφαβητική σειρά, ή δε θα φρικάρει όταν θα σηκωθείς να φύγεις από το ρομαντικό σας γεύμα στο εστιατόριο επειδή ξαφνικά σου έκατσε στο μυαλό πως πρέπει να άφησες το μάτι της κουζίνας ανοιχτό και πρέπει να το τσεκάρεις πάσει θυσία.  Η συνάντηση αυτή δίνει σε δύο ψυχαναγκαστικούς ανθρώπους χαρά καθώς έχουν τόσα να μοιραστούν, όπως εξομολογήσεις, ιστορίες, φοβίες κι άλλα. Μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά, χωρίς δράματα και κριτικές, παρά μόνο με τάξη κι οργάνωση, ακριβώς όπως τους προστάζει η φύση τους.

Είναι δύσκολο ο μεγαλύτερος εχθρός κάποιου να είναι το ίδιο του το μυαλό. Δεν είναι όμως τόσο δύσκολο όταν έχεις δίπλα σου κάποιον να σε πάρει αγκαλιά και να σου πει «καταλαβαίνω», δύο φορές, δώδεκα, είκοσι, ή είκοσι έξι.