Ξημέρωσε ένα ακόμη Δευτεριάτικο πρωινό, από εκείνα τα βαρετά, τα μονότονα, που ξυπνάς μονολογώντας «Πώ ρε πούστη, πάλι δουλειά». Το κινητό στο ένα χέρι, ο καφές στο άλλο και λίγο πριν αδράξω τη μέρα λέω να τσεκάρω τον θαυμαστό κόσμο των σόσιαλ μίντια και όλα αυτά τα αξιοσημείωτα που συνέβησαν όσο εγώ κοιμόμουν. Τι να δω λοιπόν; Σέλφι, ξανασέλφι, μεθυσμένα ενσταντανέ γνωστών και φίλων σε γνωστές και άγνωστες μπιραρίες, ο τάδε αισθάνεται ευλογημένος στην τοποθεσία δείνα, μπουζουκοσέλφι, ζευγαροσέλφι, γάτες και ξαφνικά ένα βίντεο διακόπτει με θράσος το άνευρό μου σκρολάρισμα: Παππούς περιμένει την ηλικιωμένη γυναίκα του σε αίθουσα αφίξεων αεροδρομίου κρατώντας ανθοδέσμη, βίντεο που συνάντησα σε τρεις διαφορετικές πλατφόρμες με ανάλογα σχόλια έκπληξης και θαυμασμού.
Ε, και λοιπόν; Ένα αγαπημένο ηλικιωμένο ζευγάρι, πού το παράξενο;
Το θέμα στο βίντεο δεν είναι η ανθοδέσμη, ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτή. Είναι η αγωνία στην έκφραση του παππού, η λαχτάρα να δει το κορίτσι του, το χαμόγελό του μόλις εκείνη εμφανίζεται, η αγκαλιά που ακολουθεί, τόσο αληθινή και γεμάτη συναισθήματα και ένα τόσο τρυφερό φιλί που θα έκαναν τον πιο απαθή άνθρωπο να απαρνηθεί την φλεγματική του φύση και να αναφωνήσει «Οοοο» με βουρκωμένα μάτια. Και σου το λέω αυτό εγώ, που αποκοιμήθηκα στο Ημερολόγιο γιατί βαρέθηκα την επιτηδευμένα συγκινητική του πλοκή.
Πού χάσαμε όμως το παιχνίδι με τον ρομαντισμό και γίναμε έτσι κυνικοί και απόμακροι, και γιατί εν έτει 2015 μας σοκάρει τόσο η όποια δήλωση καθαρής αγάπης; Τι θέλουμε και επιμένουμε να προσγειώνουμε τους ερωτευμένους γύρω μας δηλώνοντας περισπούδαστα «έλα μωρέ, φάση είναι, θα τους περάσει», σαν κακόψυχες Κασσάνδρες; Θα μου πεις, σε μια πραγματικότητα σαν τη δική μας, στην οποία το σεξ και η λεζάντα έχουν τον πρώτο λόγο, πού καιρός για λουλούδια και φλύαρες χειρονομίες; Από την άλλη, ίσως να γινόμαστε κακοί γιατί πονάει η διαπίστωση πως κάποια «για πάντα» είναι πραγματικά παντοτινά, σε αντίθεση με όσα η εμπειρία μας έχει διδάξει. Μπορεί ρε παιδί μου να μην το σηκώνει το DNA μας το δικαίωμα στο όνειρο μετά από τόσες σφαλιάρες ωμής πραγματικότητας, όρκο δεν παίρνω.
Μήπως όμως το παρακάναμε με την κυνικότητα; Λέω εγώ τώρα. Μήπως τελικά λίγη νεραϊδόσκονη είναι απαραίτητη; Δε σου λέω να αρχίσεις στα ξαφνικά τα ποιήματα και τις ανθοδέσμες. Δε σου ζητάω καν να θυμάσαι την επέτειο του πρώτου σας φιλιού, γιατί άνθρωπος είσαι, έχεις και δουλειές. Δε θα σου πω να κάνεις τίποτα απ’ όλα αυτά γιατί αν εσύ είσαι κυνικός μία, εγώ είμαι δέκα και σε νιώθω. Μην επαναπαύεσαι στην απραξία σου όμως φίλε μου, γιατί έτσι χαλάνε οι σχέσεις και γίνονται σχεσούλες. Ο ρομαντισμός δεν πέθανε, γιατί καμιά μεγάλη έννοια δεν πεθαίνει. Αλλάζει και εξελίσσεται ναι, αλλά δεν πεθαίνει. Και αν η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από κάτι στην παρούσα φάση είναι από μερικούς ονειροπόλους ακόμα, από κανά δυο τρελούς σαν εσένα κι εμένα που με πείσμα πιστεύουν στο αδύνατο. Και ξέρεις ποια είναι η πλάκα; Kάτι τέτοιοι τρελοί σαν εμάς καταφέρνουν να κάνουν αυτό το αδύνατο να μοιάζει δυνατό.
Στείλε λοιπόν εκείνο το μήνυμα στις τέσσερις τα ξημερώματα και πες ότι την αγαπάς, ακόμα και αν ξέρεις πως κοιμάται. Πάρε τηλέφωνο να βεβαιωθείς πως έφτασε σπίτι ασφαλής. Ρώτα πώς πήγε η δουλειά από ενδιαφέρον, όχι από υποχρέωση. Και αν θέλει να σου γκρινιάξει, άκου προσεκτικά χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά. Δώσε σημασία τέλος πάντων. Πες της να κατέβει από το σπίτι πέντε λεπτά για να της δώσεις ένα φιλί και φύγε. Άνοιξέ της την πόρτα πού και πού. Μην βουλιάξετε και απόψε στον καναπέ, περπατήστε στην παραλία τρώγοντας παγωτό. Άφησέ της ένα σημείωμα το πρωί πριν φύγεις για τη δουλειά. Κράτα την αγκαλιά λίγο πιο σφιχτά απ’όσο συνηθίζεις. Σταμάτα ό,τι κάνεις και φίλησέ την εκεί που δεν το περιμένει. Στη μέση του δρόμου. Μπροστά σε κόσμο. Απλά φίλησέ την, και αν είσαι και λίγο πιο μάγκας γύρνα την μια σβούρα στον αέρα. Γενικά, μη χαμπαριάζεις. Και αν σου το παίξει ενοχλημένη ψέματα το κάνει, στο λέω εγώ. Γίνε λιγάκι απρόβλεπτος, έτσι ορίζεται ο ρομαντισμός σήμερα.
Ο κόσμος έχει ανάγκη από περισσότερους τρελούς, από ανθρώπους που ξέρουν να εκπλήσσουν ευχάριστα, όχι δυσάρεστα. Γιατί από δυσάρεστες εκπλήξεις πήξαμε εδώ που τα λέμε. Όπως πήξαμε και από ρεαλισμό, μίρλα, ποζεριά και εύκολο σεξ. Και από ανθρωπάρια που κατασπαράζουν έρωτες και αγάπες στο όνομα των αναίτια υπερτροφικών τους εγώ. Να αισθάνονται σημαντικοί μωρέ, αυτό έχουν ανάγκη οι άνθρωποι. Όχι από πολλούς, ούτε καν από λίγους. Από έναν. Θέλει όμως κουράγιο να είσαι ρομαντικός σε έναν τόσο άγριο κόσμο. Θέλει προσπάθεια να είσαι αυτός ο ένας για κάποιον. Μπορείς;
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
