Το παρόν των πρώην γίνεται εμμονή

Καλώς ή κακώς, χωρίζουν οι άνθρωποι· όχι όλοι αλλά σίγουρα οι περισσότεροι. Αναίμακτα ή αιματηρά, δεν παίζει ρόλο, καθώς αυτό που έχει σημασία σε ένα τσουνάμι δεν είναι το φυσικό φαινόμενο αυτό καθ’ εαυτό, αλλά όσα σαρώνει στο πέρασμά του και κυρίως όλα εκείνα που αφήνει πίσω του. Ακόμα κι αν δεν έδειξες ιδιαίτερο οδυρμό  σε κάποιον χωρισμό σου, δηλαδή, ενδέχεται η όλη φάση να σημάδεψε τα μέσα σου σαν πυρακτωμένη σφραγίδα, ενδέχεται πάλι να χτυπήθηκες και να υστερίασες, αλλά σε ένα μήνα να τραγούδαγες «Τι είχαμε, τι χάσαμε;» ως μια μοντέρνα εκδοχή της Έφης Σαρρή, κι από εδώ πάνε κι άλλοι, υπογραμμίζοντας τη σχετικότητα του πράγματος και κάθε πράγματος σε αυτόν τον κόσμο.

Πόνεσες-δεν πόνεσες, όμως, ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων των χωρισμένων; Το ιντερνετικό stalking. Ναι, καλά το μάντεψες. Το ‘χουμε κάνει όλοι, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο, αλλά εξαίρεση δεν αποτέλεσε κανείς, ιδιαίτερα στις αρχές του εκάστοτε break-up, η αλήθεια να λέγεται. Άλλοι από άσβεστη καψούρα, κοιτάζοντας νυχθημερόν φωτογραφίες, ζουμάροντας και ψάχνοντας στοιχεία για νέα τσιλημπουρδήματα της πρώην σχέσης αλλά αιώνιας αγάπης τους. Άλλοι από παράπονο, μέσα σε μια διαρκή αγωνία, κλάματα κι αμέτρητα «γιατί» που, λογικά αν το δει κανείς, πιθανότητα δε θα απαντηθούν ποτέ. Άλλοι πάλι από καθαρό εγωισμό, απ’ την αγωνία να βεβαιωθούν ότι άφησαν πίσω τους συντρίμμια κι έρεβος. Αχ, οι τελευταίοι είναι οι περισσότεροι, οι πιο διασκεδαστικοί κι οι αγαπημένοι μου.

Χαζεύεις, λοιπόν, βλέπεις τα story του άλλου, τις φωτογραφίες που ανεβάζει, τα αστειάκια που κάνει με κολλητούς κάτω από memes, τα σκληρά κι όλο νόημα quotes που ποστάρει, εννοείται πως θεωρείς πως όλα εμμέσως πλην σαφώς αφορούν εσένα, παρακολουθείς πού κάνει like κι αιτήματα φιλίας, αν πάλι έχετε αλληλομπλοκαριστεί, για τον οποιονδήποτε λόγο, τότε φροντίζουν να σε ενημερώνουν οι κολλητοί σου για τα καμώματα της άλλης πλευράς με τα αντίστοιχα screenshots. Γενικά, κινείται το πράγμα, σε σημείο που περνάει ο καιρός κι αυτή η άνευ νοήματος ενασχόληση καταλήγει για ‘σένα κάτι σαν χόμπι αλλά κι ένοχη απόλαυση, ένα είδος καθημερινού αυτομαστιγώματος που μοιάζει μεν αθώο, μπορεί όμως να οδηγήσει και τους εμπλεκόμενους στην τρέλα με το 3-2-1.

Κι εκεί που είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, που είδες τις ειδήσεις της ημέρας σε τίτλους, που πλήρωσες τους λογαριασμούς σου, που πήγες και σούπερ μάρκετ, σε ένα από ‘κείνα τα ασυναίσθητα σκρολαρίσματα, βλέπεις την πρώην σου αγάπη να αλλάζει το relationship status της από single and fabulous σε full in love και χάνεις τόσο τα αβγά και τα πασχάλια, όσο και τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Και τώρα τι κάνεις; Αρχίζεις την έρευνα, αυτό εννοείται, κι αν πεις πως δεν το έχεις κάνει ποτέ, ούτε από περιέργεια, τότε ψεύδεσαι ασυστόλως κι εγώ στους ψεύτες έχω μια άλφα αλλεργία, οπότε πήγαινε λίγο πιο ‘κει, να μείνουμε μεταξύ μας οι ειλικρινείς, να ‘μαστε και λίγο πιο άνετα.

Ψιλοσυνέρχεσαι, λοιπόν, και συγκαλείς συμβούλιο με τους φίλους σου, ανοίγετε pc και κινητά, και ψάχνετε για τι, πώς, πού, πότε και με ποιον. Και μόλις καταλήξετε στα βασικά για το ποιόν του νέου αίματος, βγάζετε τα συμπεράσματά σας για το αν αξίζει να στεναχωρηθείτε ή μονολογείτε «χαχαχα, κοίτα πού ξέπεσε το ζώον» κι ανασαίνετε με ανακούφιση. Άλλοι σε αυτό το σημείο σταματάνε, ίσως και να ξενερώνουν, καθώς η πραγματικότητα τους κάνει να καταλάβουν πως δεν υπάρχει λόγος να ασχολούνται πια και πως ό,τι έγινε, έγινε, καλά να περνάνε αμφότερες οι πλευρές και καλή καρδιά, με αξιοπρέπεια. Τους περισσότερους, όμως, τους πιάνει μια τέτοια λωλαμάρα, που φτάνουν στα άκρα, παρακολουθώντας από ‘κεί και πέρα κάθε κίνηση του νέου ζευγαριού, νιώθοντας σε κάθε refresh της ζωής τους ένα ανεξήγητο κράμα ευχαρίστησης και διαστροφικής αυτολύπησης.

«Ταιριάζουν; Περνάνε όμορφα; Η καθημερινότητά τους είναι καλύτερη ή χειρότερη από εκείνη μεταξύ μας; Είναι έρωτας ή υποκατάστατό μου; Να γελάσω ή να κλάψω;» Όλως παραδόξως, τον συγκεκριμένο μαζοχισμό τον επιλέγουν ως πρακτική όχι εκείνοι που αγάπησαν ή ερωτεύτηκαν πραγματικά, αλλά εκείνοι οι αθεράπευτοι εγωιστές που το μόνο που τους νοιάζει είναι να επιβεβαιώσουν το τομάρι τους ότι είναι αξεπέραστοι και πως τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να πάρει τη θέση τους, παρά μόνο αν θελήσουν να την παραχωρήσουν οι ίδιοι στον αντικαταστάτη τους με επίσημη τελετή. Δηλαδή, ποτέ.

Τι κάνεις, λοιπόν, αν ενδόμυχα παραδέχεσαι πως είσαι ένας από αυτούς;

Ούτε σκευωρίες ούτε τίποτα, απλώς φεύγεις. Βάζεις το νέο ζευγάρι στη σίγαση, ενημερώνεις τους φίλους σου να αποφεύγουν να σε ταράζουν με άσκοπα update, ιδανικά σβήνεις τα social ή τον οποιονδήποτε πρώην απ’ τα social και συνεχίζεις τη ζωή σου με το κοντέρ μηδενισμένο, σε ετοιμότητα για νέα πράγματα που θα σε κάνουν να ελπίζεις και να καλοπερνάς, όχι να αναμοχλεύεις καταστάσεις που αποσκοπούν μόνο στην ταραχή και το γδάρσιμο της ψυχολογίας σου. Οι άνθρωποι προχωράνε, όπως θα προχωρήσεις κάποια στιγμή κι εσύ, ιδίως όταν αποφασίσεις να το κάνεις σταματώντας να ελπίζεις σε άγονες επιστροφές.

Οι πληγές, ξέρεις, επουλώνονται όταν σταματάς να τις αγγίζεις· είμαι σίγουρη πως δεν το έμαθες από εμένα.