Ενάντια στην κοινή λογική, δεν τελειώνουν όλες οι σχέσεις επειδή ξεθώριασαν. Δεν κλείνουν όλες οι ιστορίες από αμοιβαίο ή μονόπλευρο ξενέρωμα, δε λήγουν όλοι οι έρωτες απλά και μόνο επειδή δεν τους έμεινε μελάνη για να συνεχίσουν να γράφουν ιστορία. Είναι κάποιες σχέσεις που τελειώνουν από φόβο, άλλες που καίγονται από την ίδια τους τη φωτιά και μερικές που τερματίζονται από παρεμβάσεις τρίτων. Κάποιες ιστορίες θάβονται χωρίς να πεθάνουν και βρικολακιάζουν στη λαχτάρα τους, ελπίζοντας κόντρα στους νόμους των πιθανοτήτων. Όχι, δεν πεθαίνουν όλοι οι έρωτες, κάποιοι είναι αθάνατοι.
Οι έρωτες αυτοί γεννήθηκαν σε δύσκολες συνθήκες, γι’ αυτό και είναι πάντα πιο δυνατοί. Κρυφά αισθήματα που δίσταζαν να γίνουν λόγια, σχέσεις που δεν ενέκρινε ο κύκλος σου, άνθρωποι που κατέληξαν ζόρικα μυστικά, όλοι έχουν κάτι κοινό· μια φλόγα που δεν έσβησε ο αέρας κανενός αντίο, ούτε η μπόρα κανενός εγωισμού. Οι αγάπες αυτές βασανίζουν και βασανίζονται, πληγώνουν, παρασύρουν και υπενθυμίζουν την παρουσία τους σαν τα παλιά τραύματα που ξαναπονάνε μόλις αλλάζει λίγο ο καιρός.
Δεν είναι η ξεπέτα μιας βραδιάς, ούτε η χλιαρή σχέση λίγων μηνών. Δεν εξελίσσονται σε βαρετές συμβιώσεις, ούτε καταλήγουν έρμαια κοινωνικών συμβάσεων όπως ο γάμος. Ζουν αέναες διακυμάνσεις, εναλλάσσουν την ηρεμία με περιόδους απίστευτης έντασης κι εξοντώνουν κάθε λιγόψυχο παρατηρητή. Οι άνθρωποι που είναι μέρος των σχέσεων αυτών είναι συνήθως αταίριαστα ταιριαστοί κι αγαπιούνται με έναν παρανοϊκό τρόπο, ασύλληπτο από κάθε συμβατικό νου. Ξέρουν καλά πως ο κόσμος δεν το αντέχει το διαφορετικό, γι’ αυτό και το καταδικάζει, μα ακόμα κι έτσι δε δέχονται να παίξουν το παιχνίδι της λογικής. Το ένστικτό τους ξέρει καλύτερα.
Οι αγάπες αυτές μοιάζουν με εμπόλεμες ζώνες, τη μια στιγμή λαβώνονται σχεδόν θανάσιμα και την επόμενη ανασταίνονται σε ανάκατα κρεβάτια. Οι αγάπες αυτές παραμένουν έρωτες όσα χρόνια κι αν περάσουν. Έχουν φασαρίες, δάκρυα, γέλια, πόνο κι αστείρευτο ενθουσιασμό, κι όλα αυτά με μια ένταση που αντί να κουράζει, βρίσκει τρόπο να λυτρώνει. Κι αν καμιά φορά κουράσει, κι αν το ένα γίνει δύο, λίγη μαγκιά θέλει, κι όλα ξεκινάνε από την αρχή, και η αγάπη τους φαντάζει ξανά η ωραιότερη αρρώστια στον κόσμο.
Μα θέλουν μαγκιά τα ξεκινήματα, και θέλει ακόμα περισσότερη μαγκιά να ξαναγαπήσεις από την αρχή έναν τόσο ζόρικο άνθρωπο. Πρέπει να πας κόντρα σε όλους όσους τον θεώρησαν ακατάλληλο για σένα, να τους πείσεις για το αντίθετο κι αν δεν τους πείσεις να μη σε νοιάζει, να σου φτάνει που εσύ ξέρεις ήδη. Να παίρνεις από αυτόν τη δύναμη να κατακτάς τον κόσμο και να τη χρησιμοποιείς χωρίς να τινάζεσαι λες και σε χτύπησε ρεύμα. Για να ξαναείσαι με έναν τέτοιο άνθρωπο πρέπει να πας κόντρα στη λογική σου, και να παραδοθείς σε όσα ουρλιάζουν τα μέσα σου, σε όλα εκείνα που τόσο καιρό πνίγεις σε ποτά, τσιγάρα κι ανούσιες συνευρέσεις.
Πρέπει να έχεις το κουράγιο να διαλύσεις τη ζωή που σου φτιάξανε ερήμην σου και να ξεκινήσεις μαζί του από το μηδέν χωρίς να λογαριάζεις τη χασούρα. Να μη φοβηθείς να σταθείς αδύναμος, να προσπαθήσεις περισσότερο απ’ όσο αντέχει το στομάχι σου. Να υπάρχεις επειδή αγαπάς κι επειδή σιχάθηκες να ζεις στο περίπου. Να τινάξεις στον αέρα τα κεκτημένα σου, να υπάρξεις ευχάριστη έκπληξη στη ζωή του άλλου, να βγάλεις τη φωτιά που κρύβεις μέσα σου, να σε καμαρώσεις.
Αν είσαι κομμάτι μιας τέτοιας αγάπης δε θέλεις συγγνώμες, ούτε παρακάλια. Δεν έχεις ανάγκη να δεις τον άλλον να λυγίζει, τον θέλεις δυνατό. Δε φέρεις τον καημό να τον δεις να μετανιώνει, σου φτάνει να το νιώσεις στον τρόπο που θα σε κρατήσει, στον τρόπο που θα φτιάξει νέους δρόμους και δε θα σταθεί να κλαίει μπροστά στα εμπόδια που έκλεισαν τους παλιούς· σου φτάνει που θα γυρίσει την πλάτη σε περιττούς ανθρώπους και θα πιστεύει σε σένα, επειδή η ψυχή του θα σε έχει ονομάσει από καιρό το πιο σωστό του λάθος.
Δε σου ζητάει κανείς να μη φοβηθείς, άλλωστε δεν είναι κακό να φοβάσαι. Το μόνο που σου χρειάζεται είναι να ξανασταθείς δίπλα του χωρίς να σε σταματήσει ο φόβος σου. Να χάσεις την περηφάνια σου, για να μην χάσεις πάλι τον άνθρωπό σου. Λέγε ρε, τολμάς; Τολμάς να ξαναγαπήσεις; Τολμάς να φέρεις τούμπα την τέλεια ζωή σου, να αρνηθείς τη σιγουριά σου και να κάνεις για μια φορά το σωστό, κι όχι το εύκολο;
Άσε, ξέρω· δεν τολμάς.
Αν τολμούσες όλα θα ήταν αλλιώς.
Αν τολμούσες ίσως να μην πονούσες τόσο.
Επιμέλεια Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
