Πολλοί θα σου πουν πως έχουν βρει τον άνθρωπο των ονείρων τους. Κι εννοώ εκείνον τον άνθρωπο, ο οποίος είναι πλασμένος για εμάς. Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας. Μια σχέση κατά παραγγελία. Ένα άτομο με τα προσόντα και τα ελαττώματα που μπορείς να αντέξεις εσύ ο ίδιος. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από όσα πάντα ονειρευόσουν. Αλήθεια, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν σε τέτοια κατασκευάσματα; Αλήθεια, ακόμη υπάρχει κάποιος που περιμένει τον άνθρωπο των ονείρων του;
Κι όμως, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Υπάρχουν κι εσύ ανήκεις σ’ αυτήν την κατηγορία. Ναι, σ’ εσένα γράφω που με καταδίκασες που ήμουν απλά άνθρωπος. Που με άφησες να πιστεύω πως για το χάος στον κόσμο μας, έφταιγα μόνο εγώ. Που με άφησες να κατηγορώ τον εαυτό μου μερόνυχτα για λάθη που δεν είχα σκεφτεί καν να κάνω. Και η φράση σου «μα είσαι όλα όσα ονειρεύτηκα», ταξίδευε στο μυαλό μου για μήνες. Γιατί ήθελα να είμαι όλα όσα ονειρεύτηκες. Ήθελα να ανταποκριθώ σε αυτές τις προσδοκίες που είχες για εμένα, αλλά ποτέ δε μου έδειξες ξεκάθαρα.
Θέλεις την αλήθεια; Σταμάτησα να με κατηγορώ για όλο αυτό μεταξύ μας και ξεκίνησα να σκέφτομαι ένα-ένα όλα τα λάθη μας, πρώτα τα δικά μου, ύστερα τα δικά σου. Έπιασα τον εαυτό μου να περιπλέκεται σε μια πλεκτάνη που μόνη έχτισα γύρω μου. Δεν μπορούσα να βρω την άκρη στο λαβύρινθο, αγάπη μου.
Προσπαθώντας να ξεμπλέξω όλους τους κόμπους που φτιάξαμε, κατέληγα πάντα στο γεγονός πως απλά ακολουθούσα το ένστικτό μου. Απλά έπραττα όπως ένιωθα. Χωρίς βεβιασμένες αποφάσεις και ξεροκέφαλες επιθυμίες. Όπως άρμοζε στη δική μου προσωπικότητα να πράξω. Και έφτασα σ’ ένα συμπέρασμα που με λυπεί. Έφτασα στο συμπέρασμα πως τελικά, δεν ήμουν εγώ λάθος. Εσύ δεν είχες το θάρρος να αντιμετωπίσεις τον αληθινό μου εαυτό.
Καλώς ή κακώς, δε σου έκρυψα ποτέ την αλήθεια. Ήξερες από την αρχή ότι έβαλες το κεφάλι σου στο στόμα του λύκου και τον προκάλεσες. Γνώριζες πολύ καλά πόσο ιδιότροπος άνθρωπος είμαι, πόσο αγαπάω τον εαυτό μου κι ότι δε θα με σταματούσε τίποτα από το να πετύχω το στόχο μου. Έστω κι αν ο στόχος μου εσένα δε σε συνέφερε. Ποτέ δε σε κοίμισα με ψέματα, ούτε σε άφησα να βολευτείς στην ηρεμία της μισής αλήθειας. Προτιμούσα να σε βλέπω να πονάς για αυτή, παρά να χαμογελάς στα ψέματα που θα μπορούσα να σου πασάρω. Και το έκανα γιατί σε σέβομαι.
Αλλά, να που πλέον βλέπω πως το ότι σε σέβομαι, δε σημαίνει πως κι εσύ με σέβεσαι. Γιατί δε με σεβάστηκες όταν αποφάσισες να με κατηγορήσεις για όλα όσα ήμουν. Δε με αγάπησες ποτέ πραγματικά. Αγάπησες μια ιδέα του εαυτού μου. Ζητούσες μια εκδοχή μου που ποτέ δεν ήταν αληθινή. Που ποτέ δε θα μπορούσα εγώ να σου δώσω.
Σε δέχτηκα όπως ακριβώς είσαι. Με όλα τα στραβά και τα όμορφα στοιχεία σου. Με τις φρίκες σου, τη θλίψη σου, τι εκπλήξεις σου. Και εσύ πάντα ζητούσες να με αλλάξεις. Πάντα προσπαθούσες να με προσαρμόσεις σε μια κατάσταση που μόνο εσύ είχες δει πως γίνεται να υπάρχει. Εθελοτυφλούσες και τρόμαξες όταν, κατά λάθος, αντίκρισες το πραγματικό πρόσωπό μου. Τρόμαξες από τις δικές μου φρίκες, από τα δικά μου θέλω, από εμένα την ίδια.
Δε θα είμαι ποτέ η γυναίκα που φαντάστηκες ότι ήμουν. Ποτέ δε θα ανήκω πουθενά, κι ας σε σκοτώνει αυτό. Πάψε να στρουθοκαμηλίζεις, σήκωσε το βλέμμα και αντίκρισέ με, όσο φρικτή και αν μοιάζω. Είμαι μια απλή θνητή γαμώτο, όπως και εσύ. Δικαιούμαι να κάνω όσα λάθη μου αρμόζουν, όπως και εσύ. Αγάπησέ με γι’ αυτά τα λάθη, αν τολμάς. Τώρα που ξέρεις, τώρα που άνοιξες τα μάτια σε ό,τι βρισκόταν μπροστά σου τόσο καιρό, αγάπησέ με, σε προκαλώ.
Επιμέλεια Κειμένου Πένης Σίμου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Πένη Σίμου
