Θα με πετύχεις να περιφέρομαι τα βράδια σε μικρά μπαράκια ζαλισμένη από τα ποτά και τα τσιγάρα, αγκαζέ με κάποιον ψηλό με μούσια και μακριά μαλλιά. Θα με δεις να γελάω, να μιλάω δυνατά, να χάνομαι μέσα στα μάτια του και με κάθε του λέξη να γελάω σαν παιδί. Μπορεί πάλι, να με δεις να περιπλανιέμαι σε πάρκα σκοτεινά τα ξημερώματα αγκαλιά με εκείνη που εχθές χαρακτήρισες «λεσβία». Να με δεις να τη φιλάω, να παίζω με τα μαλλιά της και χαϊδεύω απαλά το χέρι της. Όχι, σε παρακαλώ, μη με χαρακτηρίσεις bisexual, γιατί δεν είμαι. Μη με χαρακτηρίσεις gay ή straight, γιατί δεν είμαι τίποτα από αυτά επίσης.
Αγαπάω την προσωπικότητα. Κάθε είδους προσωπικότητα. Ακόμη και εκείνη που τη συνοδεύουν τα πιο άσχημα κοσμητικά επίθετα. Όχι επειδή έχω αυτοκαταστροφικές τάσεις, απλά επειδή αυτό που καθορίζει έναν άνθρωπο είναι η προσωπικότητά του. Ερωτεύομαι κάθε μικρή λεπτομέρεια κρυμμένη στα πιο σκοτεινά τούνελ της ψυχής. Δε με αφορά αν οι λεπτομέρειες αυτές ανήκουν σε αντρικό ή σε γυναικείο σώμα. Από τη στιγμή που αγγίζουν το δικό μου μυαλό, σημαίνει πως είναι καλοδεχούμενες.
Παιδεύομαι και κολλάω με τις συνήθειες. Τις απλές, καθημερινές συνήθειες κάποιου ανθρώπου. Το πώς ξυπνάει το πρωί, πώς πίνει τον καφέ του, πώς στρίβει το τσιγάρο του, τι φοράει όταν είναι μόνος σπίτι, πώς γελάει. Δε με ενδιαφέρει αν η ντουλάπα του είναι γεμάτη φορέματα και γόβες ή φαρδιά παντελόνια και σχισμένα t-shirt. Δε με νοιάζει αν όλοι οι πρώην του ήταν άντρες ή γυναίκες ή αν κατηγοριοποιεί τον εαυτό του σύμφωνα με αυτό. Εγώ δεν το κάνω.
Γεννιέσαι με το ένα και μοναδικό αγαθό της ελευθερίας. Ελευθερία λόγου, έκφρασης, επιλογής. Επιλέγεις μεγαλώνοντας, αν θέλεις να υποταχθείς στα κοινωνικά «πρέπει», κάνοντας τον εαυτό σου πιόνι. Επιλέγεις ποια θρησκεία προτιμάς, ποια πολιτική ιδεολογία, τους φίλους σου, τα μαγαζιά που συχνάζεις, το σύντροφό σου. Ίσως να επιλέξεις και μια κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκεις ή να επιλέξεις να προσδιορίσεις το σεξουαλικό σου προσανατολισμό. Και όλα αυτά για μερικά «πρέπει». Γιατί ο κόσμος πρέπει να είναι κατανεμημένος σε ομάδες. Γιατί κάθε τι που κάνεις, πρέπει να χαρακτηρίζεται από κάποιο ταμπελάκι. Γιατί δεν έμαθες να δέχεσαι πως ό,τι είναι διαφορετικό από αυτό που πρεσβεύεις εσύ, δε σημαίνει πως είναι κακό. Κακό είναι που χαρακτηρίζεις και κρίνεις τους ανθρώπους από τη σεξουαλική τους προτίμηση. Πίστεψέ με, αν ο πολιτισμός σου ήταν ελεύθερος σεξουαλικά, δε θα χρειαζόταν κανένα σύμφωνο συμβίωσης, κανένας χαρακτηρισμός του τύπου «λεσβία, πούστης, ετερόφυλος ή αμφιφυλόφιλος».
Σταμάτα να τοποθετείς τα πάντα γύρω σου σε κατηγορίες με ονομασίες που προκαλούν ρατσισμό. Σταμάτα να προσπαθείς να εξηγήσεις κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα από γενικολογίες και στερεότυπα. Η γνώμη των πολλών δεν έχει καμιά σημασία. Το πλήθος πάντα κατρακυλάει μαζικά. Πάντα δέχεται ως δεδομένα όσα του προσφέρουν χωρίς να τα περνάει από έλεγχο.
Κανένας δε μπορεί να μου πει τι θα αισθανθώ και για ποιον, με ποιον θα ξυπνάω και θα κοιμάμαι, με ποιον η κάβλα στα μάτια μου θα ξεχειλίζει και ποιον θα βάζω ανάμεσα στα πόδια μου. Ακόμη και αν αυτοί είναι περισσότεροι από ένας. Δε δέχομαι από κανέναν χαρακτηρισμούς που στιγματίζουν το πρόσωπό μου μέσα σε μια κοινωνία οπισθοδρομικών ανθρώπων. Καμιά υπόδειξη για την τέλεια ζωή και κανένα επικριτικό σχόλιο για τα λάθη μου.
Αν, διαβάζοντας το κείμενό μου κάπου έχεις μπερδευτεί, επίτρεψέ μου να σε βοηθήσω. Αν δυσκολεύεσαι τελικά να καταλάβεις «τι είμαι», άφησέ με να σε διαφωτίσω. Είμαι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος όπως εσύ, όπως ο «πούστης» που μένει δίπλα σου, όπως η «λεσβία» που την πέφτει στην κολλητή σου. Και μάντεψε.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι. Όχι το φύλο τους.
Επιμέλεια Κειμένου Πένης Σίμου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Πένη Σίμου
