Όλοι έχουμε πληγωθεί λίγο-πολύ. Όλοι έχουμε νιώσει κάποιο κομμάτι μέσα μας να σπάει εξαιτίας μιας κατάστασης που δεν μπορούμε να διορθώσουμε πλέον. Και τείνουμε συχνά να αποφεύγουμε εκείνες τις καταστάσεις που μπορεί να μας πληγώσουν. Σκέφτηκε ποτέ κανείς, όμως, πώς αισθάνεται εκείνος που πληγώνει; Και δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό το ερώτημα που να περιορίζεται στο «μα δε νιώθει, γι’ αυτό με πλήγωσε».
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υπάρξει και πληγωμένοι και φταίχτες. Οι περισσότεροι από εμάς, μάλιστα, έχουμε υπάρξει περισσότερες φορές πληγωμένοι παρά φταίχτες. Είναι κάποιοι άνθρωποι όμως, που προτιμούν να πληγώνουν παρά να πληγωθούν. Αρέσκονται στο να παριστάνουν το θύτη στη ζωή του άλλου.
Όχι πάντα ευθέως, έμμεσα χωρίς να το καταλαβαίνουν κι οι ίδιοι. Θέλει θάρρος άλλωστε, να παραδεχθεί κανείς πως φταίει. Η κατάσταση του πληγωμένου δεν τους αρκεί. Δεν είναι ξεκάθαρη. Έχει πολλές απορίες κι αφήνει υπολείμματα που δύσκολα καθαρίζουν. Η θέση τους είναι δύσκολη και με ευθύνες. Είναι βαρύ το φορτίο τους.
Και πριν προλάβουν τα συμπεράσματα να ξεχειλίσουν, αξίζει να σημειωθούν μερικά πράγματα για αυτούς τους χαρακτήρες. Κάθε φορά που κάποιος πληγώνεται γύρω τους και γνωρίζουν πως το φταίξιμο είναι δικό τους, ένα μικρό κομμάτι απ’ την ψυχή τους ταξιδεύει και χάνεται. Κάθε φορά που κάποιος κλαίει ή πονάει εξαιτίας τους, η συνείδησή τους μαυρίζει λίγο-λίγο. Από ένα πόλεμο κανείς δε βγαίνει χωρίς το παραμικρό τραύμα. Κανείς δεν ισχυρίστηκε πως εκείνοι δεν πονάνε ποτέ.
Επίσης, οι άνθρωποι έχουμε πάντα τη συνήθεια να καταλογίζουμε ευθύνες σε εκείνους που δεν τις αξίζουν. Μας δυσκολεύουν οι ευθύνες. Μας τρομάζουν και τρέχουμε μακριά τους όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, μπορούν να ζήσουν με τις ευθύνες τις δικές τους αλλά και με των άλλων. Μπορούν να χρεώνουν εύκολα τα λάθη των γύρω τους στον εαυτό τους, να κουβαλάνε το φορτίο καθημερινά χωρίς να παραπονιούνται. Δεν τους τρομάζει η ευθύνη. Την αγαπούν. Μπορούν να τη διαχειρίζονται γιατί γνωρίζουν τις αδυναμίες των υπολοίπων. Μπορούν να σταθούν γεμάτοι περηφάνια και να χρεωθούν όλα όσα εσύ φοβάσαι ακόμη και να σκεφτείς.
Από την άλλη πλευρά, οι πληγωμένοι να περιφέρονται με την καρδιά στα χέρια ψάχνοντας τρόπο να τη φτιάξουν. Να βασανίζονται από ατελείωτα «γιατί» και «τι θα γινόταν αν» χωρίς ουσιαστικά να βρίσκουν κάτι που ικανοποιεί το πληγωμένο μυαλό τους. Γιατί όλα από εκεί ξεκινούν. Αν αφήσεις το μυαλό σου να εκτεθεί, πληγώνεσαι. Το αν θα πληγωθεί κανείς, είναι θέμα οπτικής γωνίας. Είναι μια απόφαση. Δε φταίει ο «εχθρός» αν στέκεσαι μπροστά του και τον ικετεύεις να σε πυροβολήσει.
Το να γνωρίζει κανείς πως πληγώθηκε δεν του δίνει κανένα εύσημο. Τονίζει την αδυναμία του. Υπογραμμίζει την αχίλλειο πτέρνα του και σηματοδοτεί την αρχή του τέλους. Κάνει τον άνθρωπο έναν κινούμενο στόχο. Γιατί εκείνοι που ζητούν να πάρουν μονάχα, χωρίς να δώσουν, θα πέσουν με μανία στο στόχο.
Κι εκείνος που φταίει θα μείνει να μετράει τις ευθύνες και τις πληγές κάθε μέρα, ξέροντας όμως πως έπραξε καθαρά. Γνωρίζοντας πολύ καλά πως έχει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, όχι θεωρίες του μυαλού του που ξεκινούν με «γιατί» και «πώς».
Δύσκολα κανείς θα κατανοήσει εκείνον που προτιμά να πληγώνει παρά να πληγώνεται. Ο πόνος είναι μια κινητήρια δύναμη όμως, από όποια πλευρά και να το δει κανείς. Χωρίς αυτόν θα ήταν δύσκολο να δώσουμε στη χαρά ή την αγάπη την αξία που τους αρμόζει.
Να θυμάστε, κάθε θύτης υπήρξε θύμα. Απλά διάλεξε να σταθεί στα πόδια του και να προστατεύσει τον εαυτό του. Και κάθε θύμα θα υπάρξει θύτης. Το παιχνίδι παίζεται στο τι αντέχει ο καθένας. Μια ζωή γεμάτη ευθύνες ή αναπάντητα «γιατί»;
Επιμέλεια Κειμένου Πένης Σίμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πένη Σίμου
