Σκέψεις. Εκατομμύρια εικόνες, μυρωδιές, πράξεις, επιθυμίες και φόβοι μέσα σε μικρές στιγμές που αστραπιαία χάνονται και επανέρχονται χωρίς να γνωρίζει κανείς το γιατί. Μερικές από αυτές είναι τρομακτικές, ύπουλες, γλυκές και άλλες πρόστυχες. Και η πιο ανούσια εμπειρία μπορεί να προκαλέσει την έξαρση των σκέψεων. Ένα μικρό αντικείμενο, μια μυρωδιά, μια ταινία, μια μελωδία, ένας άνθρωπος. Αν μη τι άλλο, ένας άνθρωπος! Και όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα. Το πρόσωπο, τα ρούχα, οι λέξεις του, σκέψεις που ήρθαν για μια στιγμή, έκαναν το γύρω του μυαλού και χάθηκαν την επόμενη. Μερικές φορές, κάποιες από αυτές, κρατάνε λίγο παραπάνω. Γίνονται επίμονες, επαναλαμβανόμενες. Κάτι σαν μικρές εμμονές. Βασανίζουν το μυαλό που τις φιλοξενεί ανελέητα. Παραμένουν όμως, όσο ισχυρές και να είναι, απλά σκέψεις.
Η αλήθεια είναι πως η δύναμη του μυαλού είναι πολύ μεγάλη. Όταν κάτι καρφωθεί εκεί μέσα, δύσκολα βγαίνει. Το μυαλό αποφασίζει τη ροή των συναισθημάτων. Πλάθει ιστορίες και καταστάσεις, στιγμές και μνήμες που δεν ανήκουν στο παρόν. Ανήκουν σε κάποιο τελείως υποθετικό μέλλον. Και της αφήνει ελέυθερες να παίζουν στην επανάληψη, ξανά και ξανά, κάνοντάς τις όσο πιο αληθινές μπορούν να γίνουν.
Κάποιοι λένε πως οι σκέψεις γίνονται λόγια και τα λόγια γίνονται πράξεις, για αυτό να είναι προσεγμένες οι σκέψεις. Αλλά δε γίνονται όλες οι σκέψεις λόγια, ούτε όλα τα λόγια πράξεις.
Όσο και αν βασανίζεσαι από κάποια, ξέρεις βαθιά μέσα σου πως δεν μπορεί να σου κάνει ιδιαίτερο κακό. Πως αν επιλέξεις να σκεφτείς κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή, ίσως για λίγο, καταφέρεις να ξεφύγει. Πως όλα είναι στο μυαλό. Το δύσκολο αρχίζει εκεί που ξεκινά η συνειδητοποίηση. Εκεί η σκέψη δεν είναι απλά μια μικρή αναλαμπή του μυαλού. Εκεί πλέον είναι γεγονός. Είναι κατάσταση. Όλα γίνονται πραγματικότητα όταν ειπωθούν έστω μια φορά δυνατά.
Παραδείγματος χάρη, λοιπόν, βαρετή η δουλεία. Δύσκολα τα ωράρια, χαμηλός μισθός, ο εργοδότης στριμμένος. Οι συνάδελφοι κακοί και κουτσομπόληδες. Ακόμη και το περιβάλλον εργασίας αδιάφορο έως ακατάλληλο. Οι αμφιβολίες περιφέρονται στο μυαλό σαν θαμώνες κάποιου μπαρ. Πάντα εκεί. Κάθε πρωί, κάθε βράδυ. Αλλά καμία κίνηση για παραίτηση. Η καθημερινότητα δεν αλλάζει. Και παρ’ όλο που η σκέψη είναι έντονη, είναι απλά μια επιθυμία. Δεν υπάρχει κίνητρο για την πραγματοποίησή της. Οι γύρω σου ρωτάνε γιατί είσαι τόσο σκεπτικός. Καμία απάντηση. Και μια μέρα, λίγο πριν εκραγείς φωνάζεις πως θέλεις να παραιτηθείς. Φωνάζεις αυτό που περιπλανιόταν καιρό στο μυαλό σου. Το μεταφέρεις σε λόγια. Και τότε συνειδητοποιείς πως είναι αλήθεια. Τότε καταλαβαίνεις πόσο πολύ το ήθελες.
Από μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία, υπάρχει κάποιο άτομο στη ζωή σου που τον τελευταίο καιρό έχεις αρχίσει να το βλέπεις διαφορετικά. Δεν είναι πως σου έδωσε αφορμές, αλλά ο νους σου κόλλησε εκεί. Να φαντάζεται φιλιά και αγκαλιές που ποτέ δεν υπήρξαν. Δημιουργείς μικρές ιστορίες αγάπης. Ξέρεις πως δεν είναι αλήθεια. Και μια μέρα, λίγο το ποτό, λίγο η διάθεσή σου, ξεδιπλώνεις το παραμύθι στους φίλους σου. Και τη στιγμή που το ξεστομίζεις, ξέρεις πως είναι αλήθεια. Ξέρεις πως αφού το παραδέχθηκες δυνατά κι επίσημα στον εαυτό σου και στους φίλους σου, τελείωσε. Τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο.
Πολλά πράγματα παραμένουν απλά σκέψεις και όνειρα. Πολλά από αυτά μεταβάλλονται κάθε λεπτό που περνάει. Δεν έχει σημασία αυτό. Από τη στιγμή όμως που θα γίνουν κουβέντα, τότε όλα αλλάζουν. Όλα είναι πιο αληθινά.
Επιμέλεια Κειμένου Πένης Σίμου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Πένη Σίμου
