Τώρα πια όλα κρέμονται από μία λεπτή κλωστή κι εσείς οι δύο κοιτάζετε τη σχέση σας να ισορροπεί πάνω της περιμένοντας ο ένας από τον άλλον να κάνει το πρώτο βήμα και να την κόψει. Πάει καιρός τώρα που επαναλαμβάνετε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά και ξανά. Μέρα με τη μέρα βαλτώνετε κι άλλο και μαζί με τον ενθουσιασμό σας έφυγε και η λαχτάρα και η αδημονία. Η τρέλα που είχατε έγινε μια ρουτίνα και συνήθεια που σκορόφαγε το άσβεστο πάθος σας.
Η ζήλια που ήταν το αλατοπίπερο στη σχέση σας έχει γίνει αδιαφορία και τα βλέμματα που άλλοτε μιλούσαν από μόνα τους χωρίς να χρειάζονται χιλιοειπωμένες λέξεις είναι πια κενά και ψυχρά. Τώρα πια στους ομηρικούς καβγάδες σας κανείς δεν κάνει πίσω γιατί κανείς πια δε φοβάται μη χάσει αυτό που πρώτα ήταν μοναδικό και ανεκτίμητο.
Τώρα φεύγετε μα δεν κοιτάζετε πίσω σας αυτό που κάποτε ήταν φλόγα που έκαιγε κάθε κύτταρο του μυαλού σας και εξουδετέρωνε κάθε ίχνος λογικής, μόνο προχωράτε μπροστά και παράλληλα με απάθεια. Κι όταν κοιτάζεστε στα μάτια ο θυμός είναι το πρώτο συναίσθημα που σας κυριεύει. Η φθορά έχει έρθει, το έχετε χαλάσει τόσο πολύ που δε χωράει επισκευή πλέον.
Τι πήγε λάθος; Πού πήγε τόση αγάπη; Τόσος έρωτας; Πιστεύετε ακόμα στον έρωτα. Και; Τα παρατήσατε. Τελειώσατε;
Και τελικά τι έχει μείνει να σας κρατάει μαζί; Οι αναμνήσεις, που όταν ο θυμός περνάει είναι τόσο ζωντανές που σας κάνουν να ζείτε όλα τα όμορφα ξανά από την αρχή, τα αναπολείτε και περνάνε μπροστά από τα μάτια σας σαν ταινία και ξυπνάνε την επιθυμία. Έτσι θυμάστε αυτό που ήσασταν στην αρχή. Πριν το μαζί, πριν το προσπαθήσετε, τότε που δεν υπήρχαν προβλήματα και ήσασταν μόνο εσείς οι δύο και ο έρωτάς σας.
Δεν μπορείτε να πιστέψετε πως τέτοιος έρωτας τελείωσε, κάποτε νομίζατε πως θα κρατούσε για πάντα, πως θα ξεπερνούσατε όλα τα εμπόδια και θα νικούσατε κάθε εχθρό. Γίνατε όμως εσείς οι ίδιοι οι εχθροί ο ένας του άλλου γιατί αυτό που ξέρατε να κάνετε καλά ήταν να καβγαδίζετε και να πολεμάτε με κάθε κόστος. Τελικά ποιος ήταν ο σωστός και ποιος ο λάθος;
Δεν έχει σημασία τώρα, γιατί δε νίκησε κανείς σας. Μετράτε μόνο απώλειες. Και το βραβείο; Δύο ραγισμένες καρδιές και οι πληγωμένοι εγωισμοί σας. Συχνά εύχεστε να ήσασταν πιο δυνατοί, να μπορούσατε να τα φτιάξετε όλα μα η ζημιά είναι μεγάλη και είναι πολύ αργά πια. Καμία νύχτα δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να χωρέσει όλα αυτά τα μοναχικά βράδια κλάματος και πίκρας που κατέληγαν σε συναντήσεις ξημερώματα.
Μα οι απελπισμένες αγκαλιές και τα αμέτρητα φιλιά δεν κατάφεραν ποτέ να γεφυρώσουν τις αποστάσεις ανάμεσά σας.
Συζητούσατε μα δεν άκουγε ποτέ ο ένας τον άλλον, έτσι γυρνούσατε πάλι τα ίδια. Τώρα το τραβάτε από τα μαλλιά και προσπαθείτε να δώσετε λίγη παράταση ακόμη. Άλλη μία βόλτα, άλλος ένας καφές, άλλη μία νύχτα σφιχτά αγκαλιασμένοι μετρώντας αντίστροφα για το τέλος. Συντροφιά, ανώδυνες συζητήσεις και μια σύντομη μεταμέλεια συνοδευόμενη από λόγια που δίνουν υποσχέσεις που διαρκούν όσο διαρκεί ο πρωινός καφές σας πριν πάτε για δουλειά.
Δεν κάνετε πια μαζί, ράγισε το γυαλί και έγινε χίλια κομμάτια, το βλέπετε και οι δύο. Δεν κολλάει πια, όμως ξέρετε πως δε θα ξαναζήσετε όλο αυτό το δυνατό συναίσθημα δεύτερη φορά. Γι’ αυτό και δίνετε αναβολή για άλλη μία μέρα προκειμένου να πάρετε τη δόση σας από μια ουσία που έχει ξεθυμάνει πια και έχει χάσει τελείως την επήρειά της. Υποσχέσεις που δόθηκαν, σχέδια που δεν πραγματοποιήθηκαν και όνειρα που τσαλαπατήθηκαν σαν γόπες από τσιγάρα στους καβγάδες σας.
Απόψε όμως είστε μαζί και δε θέλετε να αφήσετε ο ένας τον άλλον, θέλετε να ξεφύγετε από το τέλος και να προσποιηθείτε για ακόμα ένα βράδυ πως όλα είναι καλά. Θα παρηγορείτε ο ένας τον άλλον μέχρι να ξημερώσει και να πέσει η αυλαία γιατί μόλις αποχωριστείτε θα τσακωθείτε πάλι και ο καβγάς θα λήξει με την υπόσχεση πως θα ξαναβρεθείτε. Θα βρεθείτε μα εδώ και καιρό κάθε φορά ίσως να είναι και η τελευταία.
Συντάκτης: Νατάσα Π.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
