Δε σε χωρά ο τόπος, νομίζεις πως όλα γύρω σου συρρικνώνονται κι αργά ή γρήγορα θα πέσει το ταβάνι και τα ντουβάρια και θα σε πλακώσουν. Κρύος ιδρώτας σε λούζει και η καρδιά σου κτυπάει σαν τρελή. Δε θες να μείνεις ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω εδώ, θες απλά να φύγεις και να μη γυρίσεις καν να κοιτάξεις πίσω σου. Έτσι φευγαλέα για μια στιγμή κλείνεις τα μάτια κι απομονώνεις όλους τους θορύβους και τις φωνές και φαντάζεσαι ότι το βάζεις στα πόδια, πως τρέχεις μακριά, πως πετάς τηλέφωνα, κλείνεις κινητά, αλλάζεις σπίτι, πόλη, χώρα, ακόμα και ταυτότητα και πας κάπου μακριά και ξεκινάς από το μηδέν. Κάπου μακριά που δε θα σε θυμάται και δε θα σε γνωρίζει κανένας. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Βολικό, ε; Αρκετά θα έλεγα, να γυρνάς την πλάτη στην κάθε δυσκολία και να φεύγεις χωρίς να χρειάζεται να χαλάσεις φαιά ουσία για να ζοριστείς να λύσεις κάποιο πρόβλημα ή να αντιμετωπίσεις μία άβολη κατάσταση.
Μάχη ή Φυγή λοιπόν; Ιδού το δίλημμα.
Αν κάτι είναι πολύ χειρότερο από την ήττα, είναι να παραδώσεις τη νίκη αμαχητί. Εκεί που πας, θεωρείς πως δε θα υπάρξουν δυσκολίες ή προβλήματα; Ή μήπως θα την κάνεις κι από εκεί στα σκούρα; Μη γελιόμαστε, ξέρεις πως φεύγοντας δε λύνεις ούτε εξαφανίζεις κάτι μαγικά. Τα προβλήματα, όσο μακριά και να φτάσεις, κάποια στιγμή θα σου χτυπήσουν την πόρτα και θα απαιτούν αντιμετώπιση και λύση. Γίνεσαι έρμαιο των φοβιών σου και των ανασφαλειών σου και τρέχεις να γλυτώσεις , προτιμάς ν’ αφήσεις πίσω σου ανθρώπους με την απουσία σου αναγκάζοντάς τους να είναι δυνατοί ενώ εσύ δεν έχεις την ψυχική δύναμη ή διάθεση να μείνεις και να πολεμήσεις.
Μόνιμα ανικανοποίητος, νομίζεις πως θα βρεις την ολοκλήρωση και την ηρεμία στην μακρινή σου Ιθάκη. Δεν καταλαβαίνεις όμως ένα πράγμα. Μπορεί να φεύγεις από ανθρώπους που δε συμπαθείς, από καταστάσεις που βαριέσαι ή σε κουράζουν, από δουλειές και συγγενείς που σε πνίγουν κι από συναισθήματα που φοβάσαι ή δεν αντέχεις να εκδηλώσεις πιστεύοντας πως έτσι απαλλάσσεσαι απ’ αυτά. Όμως πάντα τα κουβαλάς μέσα σου με την σκέψη και την ανάμνηση, όσο μακριά και να πας.
Κι όταν βαρεθείς να φεύγεις τι θα έχεις καταφέρει να χτίσεις με γερά θεμέλια για ν’ αράξεις; Δεν είσαι για πολλά-πολλά έλεγες πάντα γελώντας, το κακό όμως ήταν πως πίσω απ’ αυτό το αστείο κρυβόταν η αλήθεια σου. Δεν είσαι για πολλά–πολλά γιατί δε θες να είσαι. Θες πάντα να υπάρχει έξοδος κινδύνου για να μπορείς ανά πάσα στιγμή να πάρεις το καπελάκι σου και να φύγεις μόλις στριμωχτείς. Μα τι φοβάσαι τόσο που δεν μπορείς να πάρεις μια ανάσα;
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ όμως γιατί έχεις τάσεις φυγής; Η ζωή θα σου μάθει αργά η γρήγορα πως οι δυνατοί μένουν και πολεμούν, επικρατούν. Ίσως μερικές φορές να κουράζεσαι να τ’ αντιμετωπίζεις όλα και να μένεις αλύγιστος και δυνατός, εφόσον σηκώνεσαι κάθε μέρα από το κρεβάτι σου κάνεις την ελάχιστη προσπάθεια, άρα έχεις ήδη αρχίσει κι άσε τις δικαιολογίες.
Σταμάτα να τρέχεις μακριά. Όσες φορές και να φύγεις, αν δεν βρεις μια βάση να γυρνάς πάντα κυνηγημένος θα είσαι. Θα περιπλανάσαι έχοντας χάσει μία για πάντα τον δρόμο και δε θα βρεθεί κανείς να κάνεις μια ερώτηση για οδηγίες..
Συντάκτης: Νατάσα Π.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
