Λεξικό για αισθήματα δεν υπάρχει

Ταμπέλες, κουτάκια, επιγραφές, κατηγορίες και τίτλοι. Όλ’ αυτά με μία πρόχειρη σκέψη σε παραπέμπουν σε καταστήματα, δρόμους ή καταλόγους, μα όχι σε ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί λοιπόν, δεν καταλαβαίνουμε πως βάζοντας τα πάντα σε κατηγορίες και κουτάκια στριμωγμένα τα τσαλακώνουμε και τα χαλάμε; Και τι είναι οι άνθρωποι κι οι σχέσεις; Αντικείμενα και χρυσαφικά να τα κλειδώσουμε σ’ ένα συρτάρι για να’ μαστε σίγουροι ότι δε θα μας τα κλέψουν ή δε θα χαθούν; Ή φαγητά; Να τους δώσουμε μία ονομασία για να ξέρουμε τι ακριβώς τρώμε;

Πρέπει κάποια στιγμή ν’ αποδεχθούμε πως σε ορισμένα πράγματα δε χωράει εξήγηση γιατί είναι μοναδικά και βάζοντας ταμπελίτσες χαλάμε τη μαγεία και την αυθεντικότητά τους. Μεγαλώσαμε και λανθασμένα θεωρήσαμε πως οι τίτλοι ξεκαθαρίζουν το τοπία κι εξασφαλίζουν την ψυχολογική μα και συναισθηματική μας ασφάλεια. Σχέση άρα δέσμευση, αισθήματα κι αποκλειστικότητα. Όχι δεσμεύσεις άρα όχι δέσιμο, όχι αισθήματα και κάτι προσωρινό. Μπορεί όμως μία τέτοιου είδους περιγραφή να ορίσει τα συναισθήματά μας και να γαλουχήσει τα ένστικτά μας;

Πόσες φορές έχουμε ονομάσει ακατάλληλο έναν άνθρωπο και μετά από λίγο πέσαμε με τα μούτρα στο απαγορευμένο που εμείς οι ίδιοι ορίσαμε σαν απαγορευμένο; Πού ήταν η ταμπέλα τότε να μας προστατέψει και να μην τον ερωτευτούμε; Και τελικά τι πάει να πει σύντροφος, κολλητός, φίλος, γνωστός, άγνωστος, συγγενείς, κατάλληλος ή ακατάλληλος; Όλ’ αυτά είναι απλές λέξεις που ο ανθρώπινος νους επινόησε για να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους. Οι λέξεις όμως δεν μπορούν να εμποδίσουν κάποιον ν’ αγαπήσει ή να προδώσει, ούτε μπορούν να κρατήσουν πίσω κάποιον που έχει αποφασίσει να φύγει.

Και χαλάμε τη μαγεία χρησιμοποιώντας λέξεις κι ορισμούς χιλιοειπωμένους που δεν ταιριάζουν στους ανθρώπους νομίζοντας έτσι πως θα καλύψουμε τις ανασφάλειές μας και θα τους δέσουμε δίπλα μας. Φοράμε ταμπέλες ξεθωριασμένες που έχουμε φορέσει και σ’ άλλους απλά και μόνο για να νιώσουμε ασφαλείς και να ξορκίσουμε τους φόβους και τη μοναξιά μας.

Ο καθένας μας όμως είναι κι αξίζει να νιώθει μοναδικός όπως και κάθε σχέση είναι μοναδική και διαφορετική και χρειάζεται ουσία κι όχι ταμπέλες για να κρατήσει. Δεν είναι σαν τις ντουλάπες μας, να διπλώσουμε τα συναισθήματα μας και να΄ναι όλα τακτοποιημένα περιμένοντας εμάς να τα διαλέξουμε. Μιλάμε γι’ ανθρώπους, που είναι στη φύση τους να είναι απρόβλεπτοι κι άτακτοι κι οδηγούνται από τα ένστικτα και τα πάθη. Δε χαλιναγωγούνται από σκουριασμένες αλυσίδες και πινακίδες απαγόρευσης.

Ακόμη και στους δρόμους να κοιτάξεις, οι περισσότερες πινακίδες είναι λερωμένες κι άχρηστες κι αυτό γιατί όλοι ακολουθούμε τον δρόμο της καρδιάς, εκείνη μας οδηγεί. Η καρδιά μας μιλά τη δική της γλώσσα και δεν ξέρει ανάγνωση για να μπορεί να διαβάζει ταμπέλες και επιγραφές. Τα καλύτερα και τα πιο έντονα συναισθήματα που νιώσαμε ήταν τα ξεχωριστά, τα μοναδικά, αυτά που οι λέξεις ήταν φτωχές για να τα περιγράψουν.

Όλα τα υπόλοιπα είναι ψυχαναγκασμοί που κρατούν στη ζωή τα στερεότυπα και την κανονικότητα, όλοι μας ψάχνουμε μικρές χαραμάδες για να δραπετεύσουμε γιατί καμία ευτυχία δεν άνθησε από μέσα τους.
Εάν κάτι είναι αληθινό και σε γεμίζει, αρκεί. Δεν έχει ανάγκη ούτε επιβεβαιώσεις ούτε ταμπέλες. Πατάς το γκάζι, το ζεις κι όπου βγει. Δε χρειάζεται να φρενάρεις και να υπεραναλύεις τις καταστάσεις και τα αισθήματα.