Δυστυχώς τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όλα τα όμορφα μα και τα άσχημα, αργά ή γρήγορα τελειώνουν, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και πίσω μένουν μόνο καλές ή κακές αναμνήσεις. Κάπως έτσι συμβαίνει και στον έρωτα, δεν κρατά για πάντα είτε, είναι αμοιβαίος είτε όχι τελειώνει κάποιες φορές τελειώνεις κι εκείνος. Η καθημερινή τριβή και ο χρόνος έχουν την ιδιότητα να στέλνουν μακριά τις πεταλούδες που σφίγγουν το στομάχι μας και να κάνουν τον έρωτα να ξεθωριάζει μέρα με τη μέρα, ώσπου και ο ίδιος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ανάμνηση που σου θυμίζει πως κάποτε ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο ήταν αρκετά για να νιώθεις γεμάτος ζωή και χαρά.
Ωστόσο οι αναμνήσεις που αφήνει ο έρωτας στη ζωή μας καμιά φορά είναι περίπλοκες, άλλοτε γλυκές γεμάτες νοσταλγία και άλλοτε μοιάζουν να σκαλίζουν ξανά και ξανά μια πληγή που προσπαθεί να επουλωθεί. Στη σχέση, δύο ερωτευμένοι άνθρωποι αλλάζουν πολλά χωρίς καν να το αντιληφθούν. Υποσυνείδητα πια τα βάζουν όλα στο μικροσκόπιο και οι επιθυμίες που μέχρι χθες κινούσαν τα νήματα πιάνονται χέρι- χέρι με τις υποχρεώσεις. Ζούνε μαζί, αρχίζουν να βλέπουν ο ένας τον άλλον με άλλο μάτι και μπαίνει στο παιχνίδι και ο εγωισμός. Αυτόματα οι ατέλειες και τα ελαττώματα που τόσο καιρό ο ενθουσιασμός και το πάθος κάλυπταν με μαεστρία γίνονται πλέον εμφανή και η μαγεία σιγά-σιγά φθίνει.
Παύουν να είναι ό,τι πιο τέλειο, γλυκό, όμορφο και σημαντικό ο ένας για τον άλλο. Δεν υπάρχει αδημονία, μούδιασμα, τρέμουλο, η τρέλα γίνεται λογική και συνήθεια, και ο έρωτας αποδημητικό πουλί που ετοιμάζεται να πετάξει για νέο πιο θερμό κλίμα. Εκεί όμως λίγο πριν πετάξει, δυο άνθρωποι καλούνται να αποφασίσουν τι θα γίνει με τη σχέση τους.
Γιατί όσο να΄ναι ο έρωτας προικίζει τα παιδιά του. Άλλες φορές με αγάπη που κάνει την σχέση δύο ερωτευμένων ανθρώπων σχέση ζωής και άλλες φορές με ένα μεγαλοπρεπή ξενέρωμα που σε γεμίζει σοφία και μαθήματα και προσθέτει άλλη μία αποτυχημένη σχέση στο βιογραφικό σου. το γεγονός όμως είναι πως από τον έρωτα μόνο κερδισμένος βγαίνει κανείς.
Όλα κρίνονται στο πόσο θα ταιριάξουν δύο άνθρωποι όταν σταματήσουν τα πυροτεχνήματα και τα βεγγαλικά. Γιατί εδώ που τα λέμε και τα ξαναλέμε ο έρωτας ή η αγάπη από μόνα τους δεν αρκούν για να΄ναι δύο άνθρωποι μαζί και ευτυχισμένοι. Μερικές φορές όμως ο έρωτας αφήνει μόνο καλές αναμνήσεις και δεν έχει τα περιθώρια να καταλήξει σε απότομο ξενέρωμα.
Μπορεί να μη σας έχει τύχει, μα σίγουρα έχετε ακουστά τον πλατωνικό έρωτα ή αλλιώς τον ανεκπλήρωτο. Μοναδικός και αυτός, όπως άλλωστε κάθε συναίσθημα. Σε γεμίζει και σε αδειάζει την ίδια στιγμή και όλη αυτή η φλόγα μετατρέπεται σε γλύκα και αθωότητα. Είναι απόλυτα εγκεφαλικός και παραμένει έτσι.
Δεν είναι απαραίτητο πως ένας πλατωνικός έρωτας δε θα έχει ανταπόκριση, τις περισσότερες φορές έχει. Και αυτή μάλιστα είναι η γλυκόπικρη ομορφιά του. Και είναι γλυκόπικρη, γιατί κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες εμποδίζουν δυο ερωτευμένους να είναι μαζί και να εκφράσουν τα έντονα συναισθήματά τους, να το ζήσουν για όσο κρατήσει, όπως ακριβώς το φαντάστηκαν. Και έτσι αναγκάζονται να το ζουν σιωπηλά και κρυφά. Αντλούν ικανοποίηση από βιαστικά βλέμματα και από σύντομες συζητήσεις που τους γαληνεύουν, μα ως εκεί. Τίποτα παραπάνω.
Η εικόνα του άπιαστου και του ανεκπλήρωτου κάνει τα άτομα να εξιδανικεύουν καταστάσεις και συναισθήματα και όλα αυτά που δεν μπορούν να ζήσουν μοιάζουν τέλεια και αψεγάδιαστα. Αν ο απλός έρωτας σε τυφλώνει, σκέψου τι ζημιά σου κάνει ο ανεκπλήρωτος που δε σου δίνει καν το δικαίωμα ή το περιθώριο να μπορέσεις να απομυθοποιήσεις τον άλλον και να ξενερώσεις, παρά κρατά στην καρδιά και στο μυαλό σου την εικόνα που έχεις πλάσει εσύ.
Πολλές φορές το λέμε «απωθημένο», μα σαν ενήλικες ξέρουμε πως άλλο ο έρωτας, άλλο η αγάπη, άλλο η καψούρα κι άλλο το απωθημένο.
Όλα τα συναισθήματα είναι όμορφα και μοναδικά και πάνω από όλα αναπόσπαστα κομμάτια του εαυτού μας. Όλα αξίζει να τα ζήσουμε και να μην αφήνουμε τις ενοχές και τον φόβο να τα διώχνουν μακριά.
Συντάκτης: Νατάσα Π.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
