Θα τα πουλούσες όλα για μια τυφλή καψούρα;

Έρωτας κι αγάπη, δύο αισθήσεις διαφορετικές μα το μυαλό καμιά φορά πάει και τις μπερδεύει. Η αγάπη είναι αθόρυβη και υπομονετική, όταν αγαπάς νιώθεις δυνατός και νομίζεις πως μπορείς να τα καταφέρεις όλα προκειμένου να προστατεύεις και να ευχαριστείς το αγαπημένο σου πρόσωπο.

Λειτουργείς χωρίς εγωισμό, κάνεις υποχωρήσεις και πολλές φορές τα δικά σου θέλω τα βάζεις σε δεύτερη μοίρα χωρίς να περιμένεις κάποιο αντάλλαγμα γιατί η αγάπη είναι ανιδιοτελής. Σου φτάνει ένα χαμόγελο για να γεμίσει η ψυχή σου και μαζί με αυτό μαθαίνεις να αγαπάς και τα ελαττώματα του άλλου. Τα αποδέχεσαι και δεν προσπαθείς να τ’ αλλάξεις, είναι κομμάτι του. Νοιάζεσαι αν είναι καλά, αν έφαγε, αν κοιμήθηκε, αν έφτασε καλά στη δουλειά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να αγαπιέσαι όπως αγαπάς. Πολλές φορές η αγάπη αργεί, χτίζεται σιγά-σιγά κάθε μέρα, μα μένει ακόμα κι αν χαλάσει η σχέση και πάψετε να είστε μαζί. Όταν αγαπάς αληθινά και δυνατά εξακολουθείς να το κάνεις και μετά το τέλος.

Ο έρωτας από την άλλη, χειμαρρώδης κι ανυπόμονος, μια διαρκής παράνοια που σου καίει το μυαλό και το σώμα, σε χαζεύει. Χάνεις κάθε ίχνος λογικής και στο μυαλό σου επικρατεί μια διαρκής μάχη ανάμεσα στον εγωισμό σου και την καρδιά σου.

Θες το αντικείμενο του πόθου σου δικό σου και δεν αντέχεις στην ιδέα ότι το μοιράζεσαι ή το χάνεις. Όσο χρονών κι αν είσαι οι αντιδράσεις σου είναι παιδιάστικες καθώς δεν μπορείς να διαχειριστείς το πόσο αδύναμος είσαι μπροστά του. Σε τυφλώνει. Δε βλέπεις τίποτα, δεν ακούς τίποτα, δε σε νοιάζουν τα μελανά σημεία. Κι εκεί είναι που ή συνεχίζεις κι ανθίζει η αγάπη ή έρχεται το απόλυτο ξενέρωμα που σε αφήνει με την ανάμνηση της τρέλας που ένιωθες.

Πολύ δύσκολο ο έρωτας να είναι αμοιβαίος, όταν είναι όμως, η κατάσταση γίνεται εκρηκτική, πάθος, ορμή και αδιαφορία υπάρχει για όλα τα υπόλοιπα κι ο ένας πέφτει πάνω στον άλλον με φόρα. Δυστυχώς, συνήθως οι μεγάλοι έρωτες δε γίνονται πετυχημένες σχέσεις γιατί όλο αυτό το πάθος φέρνει συγκρούσεις που με λίγο εγωισμό παραπάνω τα κάνουν όλα χαρτοπόλεμο.

Όλοι ερωτευόμαστε κι όλοι αγαπάμε, κανείς δε γλιτώνει από αυτά τα δύο συναισθήματα όσο και να τα αποφεύγει. Και ισχύει αυτό που λένε πως δεν ξεχνάς ποτέ τον πρώτο σου έρωτα και την πρώτη σου αγάπη. Τι γίνεται όμως όταν έρχεσαι στη θέση να διαλέξεις ανάμεσα σε έναν άνθρωπο που αγαπάς πολύ και σε έναν άνθρωπο που έχεις ερωτευτεί τρελά και κεραυνοβόλα;

Από τη μια ο έρωτάς σου, για τον οποίο θες να τα παρατήσεις όλα, φίλους, σπίτι, δουλειά, συνήθειες και να πέσεις με τα μούτρα κι ας ρισκάρεις να πληγωθείς. Κι από την άλλη ένας άνθρωπος που επιτέλους σ’ αγαπάει και τον αγαπάς, σε φροντίζει και σου προσφέρει σταθερότητα και ηρεμία. Κι εσύ, ανήμπορος να διαλέξεις.

Παίρνεις χρόνο για να βάλεις σε σειρά στις σκέψεις σου, πληγώνεις και τους δυο με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά σου, μα πιο πολύ πληγώνεις εσένα γιατί πραγματικά δεν ξέρεις τι θέλεις. Ο χρόνος δε σου φτάνει και κάθε χτύπημα στο κινητό σου είναι τύψεις κι ενοχές. Δεν μπορείς να χαρείς ούτε την αγάπη μα ούτε τον έρωτα έτσι. Και ξέρεις πως πια τίποτα δε θα είναι το ίδιο.

Σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι, ζυγίζεις τα συναισθήματά σου ξανά και ξανά μα εκεί που πάει να σταματήσει η ζυγαριά, να σου πάλι σε αδιέξοδο. Το συζητάς με τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους ελπίζοντας πως μία λέξη ή μία συμβουλή θα σε κάνει να πάρεις την απόφασή σου, όμως μάταια. Ξέρεις πως ό, τι και να διαλέξεις δε θα σε καλύψει, πάντα θα έχεις αμφιβολίες γι’ αυτήν σου την απόφαση και θες απελπισμένα να πάρει την ευθύνη και να αποφασίσει κάποιος άλλος για σένα. Μέσα σου όμως, ίσως ξέρεις τι θες.

Ρωτάς λοιπόν σε μία στιγμή διαύγειας τον εαυτό σου τι είναι αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη να ζήσει. Κι αποφασίζεις. Σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που θα το μετανιώνεις, ειδικά στους καυγάδες ή τις διαφωνίες θα κάνεις συγκρίσεις άθελά σου, όμως θα μάθεις να ζεις με την επιλογή σου. Άλλωστε ποτέ κανείς δεν κατάφερε να τα κρατήσει και τα δύο. Ίσως γιατί το κάθε ένα από αυτά τα συναισθήματα από μόνα τους, είναι τόσο μεγάλα.