Το μόνο «ποτέ» που ισχύει είναι το «ποτέ δεν ξέρεις»

Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει, μεγάλη αλήθεια αυτό. Οι συγκυρίες στη ζωή μας τα κάνουν όλα πιο απρόβλεπτα και πιο πολύπλοκα, όσο και να επιθυμούμε να τα έχουμε όλα τακτοποιημένα κι οργανωμένα, πάντα κάτι απρόβλεπτο αλλάζει τα πλάνα μας.

Γενικά στις ζωές μας υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που κάνει κάθε «ποτέ» ή «για πάντα» που λέμε να χάνει την ισχύ του από τη στιγμή που το ξεστομίζουμε. Για να μην αναφέρω δε, πως κάθε φορά που κοροϊδεύουμε ή κρίνουμε έναν άνθρωπο ή μία κατάσταση κάνουμε τα ίδια και χειρότερα στο άμεσο μέλλον. Τα φέρνει έτσι η ζωή που τα λουζόμαστε όλα όσα έχουμε κοροϊδέψει με τον πιο ύπουλο τρόπο.

Κάπως έτσι δεν πάνε αυτά; Η ζωή είναι απρόβλεπτη και κάθε δευτερόλεπτο μπορεί να σου συμβεί το απίστευτο. Πόσα «για πάντα μαζί» ξεθώριασαν πάνω στον ένα μήνα; Μεγάλη παγίδα η αιωνιότητα, ακόμα μεγαλύτερη παγίδα το ποτέ, ειδικά σ’ ένα σύμπαν που οι εξελίξεις και οι καταστάσεις τρέχουν με ταχύτητα φωτός και κανείς δεν είναι κανενός, που λέει και το άσμα.
Γιατί λοιπόν να λέμε «για πάντα» ή «ποτέ» και να μη λέμε «για όσο» κι «αν»; Πιο αληθινό και ρεαλιστικό, δεν υπόσχεται κάτι πέρα από τις δυνάμεις μας κι αυτά που μας εξασφαλίζει η ομορφιά της στιγμής, το τώρα. Γιατί εδώ που τα λέμε τώρα το ζούμε, τώρα το νιώθουμε. Το αργότερα είναι μακριά κι ίσως να μην προλάβουμε να το φτάσουμε ή στη διαδρομή προς αυτό να αλλάξουν τα πάντα.

Το σύμπαν, άλλωστε, ακούει, απλά μερικές φορές σπάει πλάκα μ’ εμάς φέρνοντάς μας αναπάντεχα κι ευτράπελα. Ίσως για να μας δώσει και μερικά μαθήματα. Ίσως να λες πως ξέρεις καλά τον εαυτό σου και του έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη, μα δεν ξέρεις τους γύρω σου και τους εξωτερικούς παράγοντες που επηρεάζουν τις πράξεις και τις επιλογές σου. Καθόμαστε με φίλους και τις παρέες μας και κρίνουμε τους άλλους, για λάθος σχέσεις , περίπλοκες καταστάσεις, θεωρώντας πως σαφώς κι εμείς θα τα πηγαίναμε καλύτερα σε αντίστοιχη περίπτωση. Η καμήλα λένε, δεν κοιτάζει ποτέ την καμπούρα της. Αν πονέσει όμως αυτή η δόλια η καμπούρα; Τότε ίσως να την κοιτάξει και με το παραπάνω. Γιατί μιλάμε μέχρι να το πάθουμε και μετά κόβονται τα λόγια.

Και να που ξημερώνει μία μέρα που χωρίς να το έχεις καταλάβει, έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα αυτά που τόσο καιρό κορόιδευες. Έτσι απλά, χωρίς προσπάθεια κι επιδίωξη. Δεν είσαι πια θεατής, έχεις σηκωθεί από τη βολική πολυθρόνα σου και το σενάριο που τότε θεωρούσες προβλέψιμο και φανερό έχει γίνει άγνωστο και με περισσό σασπένς. Τα πράγματα ξαφνικά από απλά έγιναν δύσκολα κι αυτό γιατί τώρα δεν τα βλέπεις ως τρίτος, τώρα τα βιώνεις. Και στη μέση έχει μπλεχτεί το συναίσθημα κι αυτό το «αν».

Όλοι σιγά- σιγά πρέπει ν’ αφήσουμε στην άκρη τις μεγάλες υποσχέσεις και τα λόγια εντυπωσιασμού γιατί είναι ένα απλό κουβαράκι από λέξεις, που μία πράξη μόνη της αρκεί για να τις ακυρώσει όλες.  Όσο σίγουροι και να νιώθουμε για κάτι, οι όρκοι κι οι υποσχέσεις είναι ανώφελα. Γιατί όλα κρέμονται από λεπτές κλωστές και τα συναισθήματά μας πάντα είναι εύθραυστα. Ένα δευτερόλεπτο αρκεί για ν’ αλλάξουν όλα και να έρθουν τούμπα. Ποτέ δεν ξέρεις. Να ένα «ποτέ» που μπορείς να πεις με σιγουριά.