Έρωτας, μία τόση δα λεξούλα κι όμως χωρά τόσα πολλά συναισθήματα που σε κάνουν και μόνο στο άκουσμά του να νιώθεις δέος. Ειδικά αν κάπου, κάποτε είχες την τύχη να ερωτευτείς. Είτε έχει ανταπόκριση είτε όχι, σε κάνει να νιώθεις ζωντανός.
Γιατί φίλε μου, αλλιώς λάμπουν τα μάτια σου όταν είσαι ερωτευμένος κι αλλιώς όταν απλώς γουστάρεις. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έλεγαν οι παλιοί πως ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται. Πώς να κρυφτεί άλλωστε; Όταν οι σκέψεις σου ζωγραφίζονται στο πρόσωπό σου και βρίσκουν λαλιά με τη γλώσσα του σώματος; Ένα τόσο μεγάλο συναίσθημα, μπροστά του μέχρι και οι πιο θαρραλέοι και τολμηροί δείλιασαν. Κοιτάζεις τριγύρω σου και βλέπεις πως οι συμβατικές και χλιαρές σχέσεις είναι παντού. Βολευόμαστε, βρίσκουμε σιγουριά κι ασφάλεια κι έτσι μαθαίνουμε να ζούμε. Με δικλίδες ασφαλείας. Τι κι αν μερικές φορές ψάχνουμε τ’ άγρια νερά για να κολυμπήσουμε; Στο πρώτο κύμα επιστρέφουμε στο ήρεμο λιμάνι μας φοβισμένοι.
Μα στον έρωτα σωστό και λάθος δεν υπάρχει, θα έρθει την πιο ακατάλληλη στιγμή κι ενίοτε με τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο και θα σου φέρει τα πάνω κάτω. Είτε είσαι έμπειρος είτε όχι στις σχέσεις και στο φλερτ, άπαξ κι ερωτευτείς μηδενίζεις και γίνεσαι ξανά πρωτάρης, σαν να λέμε παιδί που δεν έχει ιδέα για το πώς θα πολιορκήσει το πρόσωπο που του έχει κλέψει την καρδιά.
Υπάρχουν κι οι τολμηροί όμως, που ρισκάρουν τα πάντα και πέφτουν με τα μούτρα χωρίς να φοβούνται να τον ζήσουν. Δεν τους νοιάζει η έκβαση και το αν θα βγουν κερδισμένοι ή όχι. Μεταξύ μας όμως, είναι λίγοι. Κι απόψε δε θα μιλήσουμε γι’ αυτούς. Απόψε θα πιούμε ένα κι ίσως δύο ποτήρια στην υγειά του μεγάλου μας έρωτα που τον χάσαμε επειδή δειλιάσαμε.
Στα λόγια και στη θεωρία είμαστε όλοι πρώτοι. Σε συζητήσεις με παρέες και φίλους γινόμαστε δικαστές και καταδικάζουμε ή αθωώνουμε τους πάντες για τα ερωτικά τους. Τι γίνεται όμως όταν αντιστραφούν οι ρόλοι κι από δικαστές βρεθούμε στη θέση του κατηγορούμενου; Το βάζουμε στα πόδια. Έτσι γλιτώνουμε από τα λόγια τρίτων, μα όσο μακριά κι αν τρέξουμε δεν μπορούμε να γλυτώσουμε από τις σκέψεις μας και τα «αν» .
Τον έρωτα αν δεν αντέχεις να τον ζήσεις, δεν τον αξίζεις. Και στην περίπτωση που δεν έχεις την τόλμη που απαιτεί, βρες την. Αλλιώς μην τον προκαλείς. Ο φόβος της απόρριψης σε παγώνει, ειδικά όταν μιλάμε για έναν ερωτευμένο άνθρωπο. Καταλαβαίνεις το πάθος σου για τον άλλον και στην ιδέα και μόνο πως θα εκδηλωθείς, εξαφανίζεσαι. Και τα βράδια πίνεις βυτία αλκοόλ, παίρνεις αγκαλιά τις ανασφάλειες και τον εγωισμό σου και σε παίρνει ο ύπνος φοβισμένο ξημερώματα. Δεν μπορείς όμως να κοροϊδέψεις την καρδιά ούτε το μυαλό σου.
Δείλιασες μπροστά στο άγνωστο που τελικά δεν έμαθες ποτέ αν θα σου έβγαινε σε κακό ή σε καλό. Είχες εξιδανικεύσει τόσο πολύ τον άλλον, κρύβοντας με μανία όλα τα ελαττώματα και τις ατέλειές του και τελικά αυτό ήταν το λάθος που σου στοίχισε τα πάντα. Αυτό το λάθος σου σ’ έκανε να χάσεις το θάρρος σου για να το ζήσεις. Το ένστικτό σου ούρλιαζε, μα εσύ το φίμωνες για ν’ ακούς πιο καθαρά τους φόβους σου. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί κοκάλωνες, είχες μπροστά σου τα πάντα και δεν ήξερες πώς να τ’ αγγίξεις. Έψαχνες αφορμές για να μην προχωρήσεις κι επειδή δεν υπήρχαν η δειλία σου τις επινόησε.
Τώρα βασανίζεσαι με μέρη και τραγούδια που θυμίζουν την ευκαιρία που πέταξε μακριά. Νομίζεις πως το ξεπερνάς κατά περιόδους, μα πάντα έρχεται μία αφορμή για να θυμηθείς. Όσες σχέσεις κι αν κάνεις, πάντα θα μένει αναπάντητη η ερώτηση που κρυβόταν πίσω από το βήμα που δεν έκανες ποτέ. Κι αν πετύχαινε; Στην υγεία σου λοιπόν, χαμένε έρωτα, ίσως την επόμενη φορά φανούμε πιο τολμηροί και σε γνωρίσουμε καλύτερα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Νατάσα Π.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
