Άλλη μια μέρα ξημέρωσε κι αμέσως πιάνουμε το κινητό στο χέρι να σκρολάρουμε την αρχική στα σόσιαλ, να δούμε ειδήσεις, να μάθουμε τι συμβαίνει στον κόσμο όσο ξεκουράζαμε τα μάτια μας. Πόλeμos στη μια χώρα, κατάπατηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλον τον πλανήτη και σαν τα κακά μαντάτα διεθνώς να μην ήταν αρκετά, είναι κι αυτή η χώρα που ζούμε που δε λέει να μας χαρίσει άσπρη μέρα.
Κι έπειτα, παλεύεις να πείσεις τον εαυτό σου να σηκωθεί από το κρεβάτι, παλεύεις να πείσεις τον εαυτό σου πως υπάρχει ακόμη ελπίδα, πως μπορείς να τη βγάλεις και σήμερα στη δουλειά και στις υπόλοιπες υποχρεώσεις και ρόλους σου. Όχι, πως η προσωπική ζωή του καθενός από εμάς δεν μπορεί να είναι αρκετά δύσκολη, αλλά είναι κι αυτές οι καθημερινές ειδήσεις που έρχονται και μας δίνουν το τελειωτικό χτύπhμα για να χτυπήσει κόκκινο το καμπανάκι του άγχους, να ακολουθήσουν οι αϋπνίες, η ευερεθιστότητα και σιγά σιγά να κάνει την εμφάνισή της κι η κατάθλιψη.
«Είμαστε ό,τι τρώμε», λέει ο λαός, αλλά τελικά είμαστε κι ό,τι βλέπουμε κι ό,τι βιώνουμε. «Δεν επηρέαζομαι εγώ από τις ειδήσεις αυτές», λένε κάποιοι αφελείς, αλλά δε γίνεται όλος αυτός ο κακός χαμός να μην εντυπώνεται μέσα μας, να μην αφήνει κάποια κατάλοιπα, συνειδητά κι ασυνείδητα. Ακόμη κι αυτοί, που παραδέχονται πως τους πιάνει θλίψη να παρακολουθούν την επικαιρότητα, ακόμη κι εκείνοι μάλλον επηρεάζονται πολύ περισσότερο απ’ όσο αντιλαμβάνονται.
Άλλωστε πολλές έρευνες που έχουν γίνει πάνω στο θέμα, έχουν αποδείξει το μέγεθος του αντίκτυπου που έχουν στην ψυχική μας υγεία οι πληροφορίες που λαμβάνουμε από τα media και τα social. Tα γεγονότα που πρέπει να επεξεργαστεί ο εγκέφαλος κι η ψυχή μας, όσον αφορά τον πόνο, τον φόβο, την ανησυχία, τον θυμό και το άγχος που μας μεταδίδεται, είναι ατελείωτα και ρεαλιστικά αδύνατο να χωνέψουμε, να αποδεχθούμε και να προσπεράσουμε.
Και προφανώς δεν είναι μόνο η κατάθλιψη που θα μας χτυπήσει την πόρτα. Όλη αυτή η απελπισία που μας διακατέχει, έρχεται και μεταφράζεται σε πονοκεφάλους, σε κόπωση, σε ψυχοσωματικά, σε κρίσεις άγχους και πανικού που πολλές φορές ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε από πού στο καλό προέκυψαν. Τα βιώματά μας και το παρελθόν μας είναι στις περιπτώσεις αυτές οι συνήθεις ένοχοι, αλλά μήπως όλος αυτός ο καταιγισμός από αρνητικές ειδήσεις μας έχει προκαλέσει αυτήν την ένταση, μήπως μας ξύπνησε μνήμες που προσπαθούμε να ξεπεράσουμε;
Μπορεί να μας φαίνεται υπερβολικό αλλά η έκθεση ενός ατόμου που πάσχει από PTSD (μετατραυματικό στρες) σε γραφικές εικόνες στην καθημερινότητα, μπορεί να επιδεινώσει την κατάσταση ή και να την ξαναφέρει στην επιφάνεια, με τον όχι κατάλληλο τρόπο για να αντιμετωπιστεί, αλλά προκαλώντας περαιτέρω τραύμα.
Υπάρχουν άνθρωποι λοιπόν εκεί έξω που επιλέγουν συνειδητά να απέχουν από τα σόσιαλ κι από τις καθημερινές ειδήσεις και κάποιοι ίσως τους χαρακτηρίσουν λιπόψυχους ή εγωιστές, αλλά αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προστατεύσουν τον εαυτό τους; Έτσι κι άλλιως, ένστικτο επιβίωσης είναι κι αυτό. Άλλα είναι όντως κάτι τέτοιο λύση σε όλα μας τα προβλήματα;
Προφανώς κι όχι. Το να θέσουμε όρια όμως στο πόσο, στο πώς και στο πότε εκτιθόμαστε στην πληροφορία είναι μια λύση. Έπειτα, ο κάθε ένας από εμάς έχει διαφορετικούς μηχανισμούς άμυνας και διαχείρισης καταστάσεων, οπότε αναγνωρίζοντας τις δικές μας κι επιλέγοντας συνειδητά να δούμε, για παράδειγμα, τις ειδήσεις των οκτώ, προετοιμάζουμε καλύτερα το έδαφος και τον εαυτό μας για το τι θα αντιμετωπίσει και πώς θα το διαχειριστεί.
Ίσως όλα αυτά ακούγονται λιγάκι τραβηγμένα στα αυτιά και τα μάτια κάποιων, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε πως η ψυχική υγεία μας είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική και πρέπει να τη φροντίζουμε και να την προστατεύουμε. Πλένουμε τα χέρια μας και βάζουμε αντισηπτικό για να μην κολλήσουμε μικρόβια, αποφεύγουμε τη στενή επαφή με ένα άτομο που έχει γρίπη για να μην κολλήσουμε κι εμείς, γιατί λοιπόν να μην αποφύγουμε να εκτεθούμε σε ανθρώπους, καταστάσεις ή γεγονότα που μπορεί να μας αρρωστήσουν την ψυχή; Κι αν το καταφέρουν, γιατί να μην κάνουμε κάτι για να θεραπευτούμε όταν τα σημάδια είναι πλέον τόσο εμφανή; Κι αν το να βάζουμε όρια στην έκθεσή μας σε ειδήσεις που μας ψυχοπλaκώνουν είναι η αρχή για να νιώσουμε καλύτερα, γιατί να μην το κάνουμε;
Συντάκτης: Μαρία Κουτσουρά
