Όπως είναι γνωστό η περιοχή του Κουβαρά στην Αττική αλλά και των περιχώρων βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης τα τελευταία 24ωρα λόγω των πυρκαγιών. Μέσα σ’ όλη αυτήν την αναστάτωση και την ανησυχία, ένας αστυνομικός φαίνεται πως είχε διάθεση για κακόγουστο χιούμορ, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Πιο συγκεκριμένα, ο Νίκος Παπαγγελής, πρωταθλητής ποδηλασίας ΑμεΑ, αναφέρει πως ενώ η περιοχή στην οποία κατοικεί είχε εκκενωθεί και όλοι οι κάτοικοι περίμεναν μέτρα μακριά από τα σπίτια του για νέες οδηγίες, ένας αστυνομικός τον πλησίασε και του είπε: «Να δω πώς θα τρέξεις να φύγεις εσύ όταν έρθει η φωτιά προς τα εδώ». Έπειτα τον έπιασε από το κεφάλι, όπως ο ίδιος καταθέτει, και πρόσθεσε: «Για ‘σένα το λέω αδερφέ».
Ο Νίκος είχε διαγνωστεί με οστεοσάρκωμα (καρκίνο στα οστά) το 2012 όταν ήταν ακόμη έφηβος. Την ίδια κιόλας περίοδο ξεκίνησε τις χημειοθεραπείες και ενώ όλα έδειχναν πως βαίνουν καλώς, το Φεβρουάριο του 2014, έπειτα από τυπικό επανέλεγχο, εντοπίστηκε όγκος στις κεντρικές αρτηρίες του αριστερού του ποδιού, το οποίο οι γιατροί αναγκάστηκαν ν’ ακρωτηριάσουν. Μετά από αυτό, αντί να το βάλει κάτω, ξεκίνησε την ποδηλασία και οι πρώτες διακρίσεις δεν άργησαν να έρθουν με αποκορύφωμα τη διάκρφιση στους παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο το 2021, όπου κατέκτησε την 6η θέση.
Τα λόγια δεν είναι αρκετά για να επαινέσουν τον αγώνα, την προσπάθεια, την υπομονή και την επιμονή ανθρώπων σαν τον Νίκο, που παρά τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετώπισαν στη ζωή, δε σταμάτησαν να ελπίζουν, να ονειρεύονται, ν’ αγωνίζονται. Όταν δε, ο αγώνας τους αυτός προσφέρει εθνική υπερηφάνεια, τότε τα ευχαριστώ και ο σεβασμός που τους οφείλουμε είναι αμέριστος, αδιαμφισβήτητος. Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως όσα άτομα Αμεα δεν είναι πρωταθλητές, δεν αξίζουν όλα τα παραπάνω.
Είναι επιμελώς απαράδεκτο ένα τέτοιο σχόλιο προς έναν συνάνθρωπό μας και φανερώνει την πρόθεση αυτού του ανθρώπου να προσβάλλει, να πληγώσει, να μειώσει, να νιώσει ανώτερος που αυτός δε βρίσκεται στην ίδια θέση. Δυστυχώς, όμως οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα μας, χαρακτηρίζουν εμάς τους ίδιους και όχι αυτούς στους οποίους απευθυνόμαστε. Ο λόγος μας, φανερώνει την παιδεία μας, την ευαισθησία μας, την ανθρωπιά μας.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να αναφερθεί και η έννοια της ενσυναίσθησης, η οποία περιγράφει την κατάσταση στην οποία βάζω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου, βιώνοντας για λίγο νοερά τα συναισθήματα και τις σκέψεις του. Η ενσυναίσθηση είναι κάτι που εκλείπει στις μέρες μας, αλλά είναι η ίσως ό,τι πιο κοντινό στον ορισμό της ανθρωπιάς. Αν λοιπόν, ο αστυνομικός μπορούσε για λίγο να μπει στη θέση του Νίκου που άκουσε αυτό του το σχόλιο, ίσως να σκεφτόταν ξανά πριν μιλήσει, ίσως αυτό το σχόλιο να μη γινόταν ποτέ.
Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση να γνωρίζει πολύ καλά τι συναισθήματα και σκέψεις θα προκαλέσει αυτή η φράση στο δέκτη και ίσως αυτός να ήταν και ο τελικός του σκοπός. Γιατί κάποιος να επιλέξει αυτήν την αλληλουχία λέξεων για να μιλήσει έτσι σε έναν άνθρωπο; Γιατί να είναι αυτή η πρώτη σκέψη του, ενώ ο κόσμος γύρω του στην κυριολεξία καίγεται; Γιατί δε ζητά συγγνώμη και συνεχίζει μ’ αυτήν τη συμπεριφορά που δεν αρμόζει ούτε σε συμπολίτη αλλά και ούτε σε άνθρωπο που δουλειά του είναι η προστασία του πολίτη;
Δε θέλουμε να βλέπουμε άλλο τέτοιους ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας, δε θέλουμε να περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που καλλιεργούν το μίσος, το φόβο, την απελπισία. Θέλουμε να δούμε την κοινωνία μας να εξελίσσεται και αυτό θα συμβεί μόνο όταν υπάρχει παιδεία που διδάσκει την ενσυναίσθηση, την κατανόηση και αποδοχή του διαφορετικού, την αλληλεγγύη και την αγάπη και το ουσιαστικό ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο και το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε.
Συντάκτης: Μαρία Κουτσουρά
