Τις τελευταίες ημέρες ανοίγω το κινητό και βλέπω καθημερινά μια νέα είδηση με έναν βι@σμό ή έναν ξυλοδ@ρμό ανηλίκων από άλλους ανήλικους. Η κοινωνία μας αιμορραγεί και ουρλιάζει πως χρειάζεται βοήθεια. Έχουμε ξεπεράσει τα όρια της λογικής, της απανθρωπιάς, της παράνοιας και το έχουμε περάσει με μοναδικά υπέροχο τρόπο στα παιδιά μας, για να τους κάνουμε τους σημερινούς δ@λοφόνους, βι@στές, κλέφτ3ς κι ό,τι άλλο εγκλημ@τικό μπορούμε να φανταστούμε.
Σήμερα συνελήφθη ένας 17χρονος που βί@σε μια 16χρονη στη Ρόδο το Σάββατο. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της κοπέλας, οι δυο τους είχαν γνωριστεί την προηγούμενη μέρα και είχαν κανονίσει συνάντηση στην παραλία του Ζέφυρου, όπου εκείνος την οδήγησε προς το μέρος που βρίσκονται οι ντουζιέρες και τη βί@σε. Η κοπέλα λοιπόν, είχε το θάρρος και την τεράστια δύναμη να το καταγγείλει στις αρχές και ο νεαρός συνελήφθη.
Έχουμε φτάσει στο σημείο πλέον να συγχαιρόμαστε τα παιδιά μας επειδή βρήκαν το σθένος να καταγγείλουν το κακό που τους συνέβη και να διεκδικήσουν δικαιοσύνη. Δηλαδή αν επιζήσουν για να το κάνουν. Αν αποφασίσουν τα παιδιά των άλλων να τους χαρίσουν τη ζωή. Τίποτα δεν έχουμε μάθει από όλα αυτά που γίνονται γύρω μας. Η ιστορία της Ελένης Τοπαλούδη, επαναλαμβάνεται, απλώς χωρίς πτώμα αυτήν τη φορά. Βασικά έχει επαναληφθεί πολλές φορές πριν από αυτή. Μπράβο λοιπόν που το κατήγγειλες, μπράβο που δεν τον άφησες να το κάνει και στις επόμενες. Αλλά δεν φτάνει αυτό. Και δε φταις εσύ γι’αυτό καρδιά μου. Εμείς φταίμε, όλοι οι άλλοι.
Όλοι οι άλλοι που συνεχίζουμε να καλλιεργούμε το μίσος στα παιδιά μας. Δεν τα επιβραβεύουμε για τα κατορθώματά τους στο σχολείο, στις τέχνες, στον αθλητισμό. Δεν τα επιβραβεύουμε που είναι καλοί φίλοι, αλληλέγγυοι και φιλεύσπλαχνοι άνθρωποι, που συνεισφέρουν στην κοινωνία. Όχι! Όλα αυτά είναι συνηθισμένα, ασήμαντα, αδιάφορα. Δεν περιέχουν βί@, αίματα, εξαναγκ@σμό, επιβολή, εξουσία, υπεροχή και ασυδ@σία.
Αυτά θέλουμε, αυτά μετράμε ως αρχές κι αξίες. Επαινούμε τα παιδιά που έβρισ@ν, χτύπησ@ν το αλλοδαπό παιδάκι στο σχολείο ή το άλλο με την αναπηρία ή το άλλο που είναι παχουλό, λεπτό, κοντό. Ας μην ήταν έτσι, να μην το έβριζαν, τι φταίνε αυτά; Παιδιά είναι, έτσι κάνουν! Ναι, συνεχίστε να ενθαρρύνετε την κουλτούρα του «κάνω ό,τι γουστάρω και δε με αγγίζει κανείς». Ναι, συνεχίστε να τους μαθαίνετε πως κανείς, ποτέ δεν μπορεί να πει όχι στις επιθυμίες τους κι ακόμα κι αν αυτό συμβεί, να τις διεκδικήσουν με τη βί@.
Μάθετε στα αγόρια σας ότι τα κορίτσια είναι κατώτερα όντα που γεννήθηκαν για να υπηρετούν τις ανάγκες του ανδρικού φύλου και δεν έχουν δικαίωμα να τους απορρίψουν. Μάθετε στα παιδιά σας να απλώνουν τα χέρια τους, να θωπεύουν ξένα σώματα, γιατί τους άρεσαν κι ήθελαν να τα αγγίξουν και γιατί να μην το κάνουν; Μάθετέ τους να μη σέβονται ψυχή ζώσα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, μάθετέ τους να νοιάζονται μόνο για την προσωπική τους ευχαρίστηση, μάθετέ τους να σκοτ@νουν όποιον διαφωνεί μαζί τους, όποιον τους φέρνει αντίρρηση, όποιον τους κοιτάει λοξά.
Α, επίσης μην ξεχάσετε να πείτε στα αγόρια σας, πως όποια γυναίκα κυκλοφορεί στο δρόμο μετά τις 8μ.μ., που φοράει προκλητικά ρούχα ή που τους έριξε μια ματιά, είναι φυσιολογικό κι επόμενο να πέσει θύμα βι@σμού, «αφού το ήθελε». Μάθετε στα παιδιά πώς να καταστρέψουν τη ζωή και τον ψυχισμό όλων των ανθρώπων γύρω τους, πώς να ξεκληρίζουν οικογένειες, πώς να καίνε τα πάντα στο διάβα τους. Μάθετέ τους πως να καταστρέψουν τη ζωή τους από τα γεννοφάσκια τους.
Αν αυτά τα παιδιά θέλατε να μεγαλώσετε και να καμαρώσετε, τα καταφέρατε βρε! Μπράβο σας! Να τον χαίρεστε τον γιο σας που βί@σε, την κόρη σας που ξυλ@κόπησε ένα παιδί με την παρέα της, το παιδί σας που σκότωσε το παιδί της γειτόνισσας, γιατί ήταν Άρης κι όχι ΠΑΟΚ. Άλλωστε παιδιά είναι μωρέ, τι να κάνουμε;
Συντάκτης: Μαρία Κουτσουρά
