Όταν φέρεται όμορφα στους δικούς σου δημιουργείται ένα νέο είδος αγάπης

Δύο είναι τα ορόσημα, θεωρώ, σε μια σχέση: η συγκατοίκηση κι η γνωριμία με τους γονείς. Για το πρώτο θα μπορούσα να πω πολλά αφού έχω συμβιώσει στο παρελθόν. Για το δεύτερο, όμως, ειλικρινά μου είναι δύσκολο να γράψω.

Δεν ξέρω πώς είναι ο σύντροφος να φέρεται όμορφα στους γονείς κι εκείνοι όχι μόνο να το ανταποδίδουν αλλά να τον αγκαλιάζουν κυριολεκτικά και μεταφορικά μέσα στην οικογένεια. Οι γονείς μου είναι άνθρωποι άλλης εποχής, αν και με πιο ανοιχτά μυαλά από συνομήλικούς τους. Ωστόσο, δεν παύει ν’ ανήκουν σε διαφορετική γενιά κι αναπόφευκτα να κουβαλάνε ολόκληρα κομμάτια ή υπολείμματα της παρωχημένης νοοτροπίας των δικών τους γονιών. Επιπρόσθετα, όσο και να έχουν προσπαθήσει να προσαρμοστούν στην πρόοδο των κοινωνικών συμβάσεων αναφορικά με τις σχέσεις, οι απόψεις τους στα θεμέλιά τους παραμένουν βαθιά επηρεασμένες από την εποχή που μεγάλωσαν. Αλίμονο, δεν τους κατηγορώ. Θέλω απλώς να τονίσω ότι βλέπουν τις σχέσεις μ’ άλλα μάτια. Έτσι, για την κόρη τους, που επιπλέον είναι και μοναχοπαίδι, ο σύντροφος δεν είναι μόνο συνταξιδιώτης στην καθημερινότητα κι εραστής στο κρεβάτι, αλλά και στήριγμα (ψυχολογικό, πνευματικό, οικονομικό). Και γι’ αυτό θα είναι πολύ αυστηροί, όταν θα τον γνωρίσουν πρώτη φορά.

Γι’ αυτούς τους λόγους, λοιπόν, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι μία τέτοια συνάντηση. Μπορεί να έχω βρει τον άνθρωπο της ζωής μου, να τον λατρεύω, αλλά ακόμα και τώρα στα 30+ δε ξέρω ποια θα είναι η έκβαση. Γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι, όσο και ν’ αναλύουμε το μέσα μας σε ψυχολόγους προσπαθώντας ν’ απογαλακτιστούμε και ν’ απομυθοποιήσουμε τους γονείς μας, όλοι κατά βάθος αποζητάμε την έγκριση και την αποδοχή τους για εμάς και τις επιλογές μας. Εκτός αυτού, προσωπικά δεν μπορώ ν’ απαγκιστρωθώ εύκολα από την εμποτισμένη σκέψη ότι η γνωριμία με τους γονείς αποτελεί την επισημοποίηση της σχέσης, που προηγείται ενός γάμου, ανεξαρτήτως εάν θέλω ή όχι να παντρευτώ. Όλ’ αυτά μαζί είναι που με ζορίζουν αρκετά κι αυξάνουν εκθετικά την πίεση μιας μελλοντικής συνάντησης μαζί τους.

Όμως, η συνάντηση αυτή έχει δύο θέσεις σ’ ένα σαλόνι: στον καναπέ οι γονείς, στην πολυθρόνα ο σύντροφος. Η πλευρά του συντρόφου δε, είναι εξίσου σημαντική αν όχι σημαντικότερη από την πρώτη. Γιατί το πώς θα φερθεί ο σύντροφος μπροστά στους γονείς θα δείξει ένα κομμάτι του χαρακτήρα του. Εννοείται ότι οφείλει να συμπεριφερθεί με σεβασμό κι ευγένεια στους γονείς σου, δείχνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο σεβασμό πρώτα απ’ όλα σε σένα. Μα όταν είναι ο άνθρωπος που του έχεις εκμυστηρευθεί όλα τα προβλήματα που έχεις με την οικογένεια σου, όλα τα δυσάρεστα της παιδικής ηλικίας, την ταραχώδη εφηβεία και τη μετέπειτα επαναστατική απεξάρτηση της ενηλικίωσης και παρ’ όλ΄ αυτά αντιμετωπίσει τους γονείς μ’ εγγενή σεβασμό κι ευγένεια, τότε η έκβαση τελικά να μην έχει τόση σημασία.

Το μεγαλύτερο δείγμα χαρακτήρα, ωστόσο, θα φανεί όταν δοθεί η ευκαιρία για παρέκκλιση της παραπάνω συμπεριφοράς. Εάν υπάρχει τριβή μεταξύ ζευγαριού και γονιών, κάποια στιγμή –ε δεν μπορεί!– θα εμφανιστεί, παρουσία του συντρόφου, αυτό το «χούι» που τόσες φορές έχετε συζητήσει ότι σ’ ενοχλεί σ’ αυτούς. Σ’ αυτές τις περιστάσεις, μια πολύ λεπτή γραμμή χωρίζει την αληθινή αγάπη, από τη δυσλειτουργική υπερπροστευτικότητα ή/και τον χειρισμό. Κανείς δεν αντιλέγει ότι εάν ο σύντροφος επιλέξει να γίνει ασπίδα απέναντι σ’ άσχημες συμπεριφορές των γονιών είναι κάτι το μεμπτό ή το ανεπιθύμητο. Το αντίθετο θα έλεγα, ενίοτε είναι κι αναγκαίο. Το να προκαλέσει ο ίδιος, όμως, διαπληκτισμούς ή αυτόκλητα να παρέμβει στη δυναμική της οικογένειας θεωρώντας ότι ο ρόλος του ως σύντροφος αυτομάτως του δίνει αυτό το δικαίωμα, είναι, το λιγότερο, σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά.

Από την άλλη, όταν ο άνθρωπός σου παρατηρεί περίεργες συμπεριφορές στους γονείς σου χωρίς να τους κατακρίνει ως άτομα, όταν σ’ ενθαρρύνει να τους ανοιχθείς χωρίς να σε πατρονάρει με σχόλια και κινήσεις, όταν αναγνωρίζει τα προβλήματα που μπορεί να έχεις μαζί τους χωρίς να επισκιάζει τη δική σου προσπάθεια να τ’ αντιμετωπίσεις, τότε κράτα αυτόν τον άνθρωπο γερά και πες μας αν έχει κανέναν αδερφό γύρω στα 35. Δε ρωτάω για μένα, για μια φίλη.

Εν ολίγοις, το να δεις τον σύντροφό σου να φέρεται όμορφα στους γονείς σου, δεν εκδηλώνει μόνο μια αξιοπρόσεκτη πτυχή της προσωπικότητάς του, αλλά είναι κάτι αυθύπαρκτο και βαθύ. Είναι, θα έλεγε κανείς, ένα νέο είδος αγάπης.