Πριν κάποιες μέρες με βρήκε ο εφηβικός μου έρωτας. Πρέπει να είχα να τον δω τουλάχιστον μια οχταετία. Αφού λοιπόν σκέφτηκα πως τελικά όποιος θέλει να βρει, σε βρίσκει, είπαμε τα νέα μας φεισμπουκικά κι αποφασίσαμε να βγούμε για να τα πούμε κι από κοντά.
Μόλις ξεπέρασα το σοκ του ότι πέρασαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που τα είχαμε πρωτοφτιάξει, αρχίσαμε να αναπολούμε τα παλιά. Ερωτοreunion ένα πράμα. Δεν υπήρχε ούτε μία πονηρή εικόνα από το παρελθόν. Ο Νίκος κι εγώ, ανήκαμε στα παιδιά που βιώσαμε την εφηβεία μας στο μεταίχμιο μιας μεγάλης αλλαγής.
Tότε που υπήρχε ακόμη το παιχνίδι του φλερτ κι ο καθένας είχε το ρόλο του μέσα σ’ αυτό. Και το κυριότερο: έμενε κι εκεί. Κάτι φιλάκια κι αγκαλίτσες που ανταλλάσαμε τα θεωρώ κομμάτια αυτού του παζλ που ευτυχώς δε συμπληρώθηκε ποτέ με σεξ. Πλέον η νέα γενιά σκέφτεται και πράττει εντελώς διαφορετικά.
Τώρα πια το ρόλο του κυνηγού τον έχουν αναλάβει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου τα κορίτσια που θεωρούν πως στο Γυμνάσιο γνωρίζουν ακριβώς τι τους γίνεται. Τα αγόρια από την άλλη θα μεγαλώσουν παντελώς ευνουχισμένα ή πολύ απλά κακομαθημένα, μιας και στα τριάντα τους θα θεωρούν πως όλα είναι πανεύκολα γύρω από το σεξ. Και θα είναι.
Κι έρχομαι τώρα εγώ η κακιά αρθρογράφος να ρωτήσω: Σεξ στα δεκαπέντε; Στα δεκαπέντε και στα δεκατέσσερα πολλές φορές, που η βιολογική σου ανάπτυξη δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί και δε γνωρίζεις τι έχεις στο βρακί σου; Να αναφέρω και για τις εκτρώσεις που καθόλου αμελητέες δεν είναι σε αριθμό, λόγω της ελλιπούς ενημέρωσης;
Αν είσαι κοριτσάκι και τους αφήνεις από τώρα να σε στριμώχνουν στις γωνίες και να σε μπαλαμουτιάζουν σε πυλωτές και παγκάκια, στα είκοσι πέντε τι θα κάνεις; Όλοι μας τότε περάσαμε από το στάδιο όπου οι ορμόνες μας έκαναν πάρτι αλλά δεν ξεσπούσαμε στο σεξ.
Μιας και είπα πάρτι, θυμήθηκα πως τότε σβήναμε κι εμείς τα φώτα, χορεύαμε επίσης αγκαλιά, αλλά σε καμιά περίπτωση (πλην ορισμένων εξαιρέσεων που τώρα ανήκουν στους Ανώνυμους Αλκοολικούς) δεν τα τσούζαμε μέχρι να λιποθυμήσουμε. Και κάπως έτσι γλιτώσαμε την κίρρωση ήπατος.
Όχι, δεν ήμασταν άγιοι. Κάναμε μαλακίες απείρου κάλλους γιατί το επέβαλλε η «μαγκιά» της ηλικίας, ωστόσο σε όλα υπήρχε ένα μέτρο που πλέον έχει χαθεί.
Οι δρόμοι έχουν γεμίσει με κορίτσια το πολύ μέχρι δεκαέξι χρονών, που κυκλοφορούν ντυμένα ξέκωλα και βαμμένα σαν μικροί κλόουν για να πάνε φροντιστήριο και σχολείο, αφήνοντας σπίτι όλη τη φυσική ομορφιά της ηλικίας τους. Αγόρια της ίδιας ηλικίας με μπύρα στο χέρι εφτά το απόγευμα με απαραίτητο συνοδευτικό τον τσιγαρόβηχα του θεριακλή.
Η τρυφερότητα της εφηβείας χάθηκε μαζί με τη γενιά μου, που ήταν η τελευταία που τη βίωσε. Κι αυτό έχει να κάνει ως επί το πλείστον με τα πρότυπα που πλασάρονται στα νέα παιδιά μέσω της τεχνολογίας και της τηλεόρασης.
Αυτά δεν υπήρχαν τότε. Πριν δεκαπέντε χρόνια η πιο «προχώ» γκόμενα που ήξερα ήταν η Κάντι-Κάντι που είχε τακιμιάσει με τον Άντονυ κι άφησε για χάρη του το ορφανοτροφείο. Εκείνη την εποχή το ντύσιμό μας περιελάμβανε αρβύλες Dr. Martin’s, μπουφάν fly με κονκάρδες, και φαρδιές τζιν φόρμες. Ανεξαρτήτως φύλου.
Εκείνη την εποχή είχαμε κάτι να δηλώσουμε, είχαμε μια στάση ζωής όπως την αντιλαμβανόμασταν, που ακόμη και μετά από τόσα χρόνια την αναπολούμε με χαμόγελο. Γιατί στα δεκαπέντε μας ακόμη παίζαμε.
Όσο αναπτύσσεται το σώμα, αναπτύσσεται κι ο χαρακτήρας. Ενηλικιώνεται ήδη μια γενιά όπου έχει χάσει κάθε μέτρο, κάθε αξιοπρέπεια και που όλα τα κάνει πλέον ανάποδα. Οι μανάδες μας είχαν δίκιο κάποτε που μας έλεγαν πως για όλα υπάρχει η κατάλληλη ηλικία.
Αν είσαι έφηβος και διαβάζεις αυτό το άρθρο με θεωρείς σίγουρα οπισθοδρομική και ηλίθια που σου τα λέω, αλλά δυστυχώς με τα πρότυπα που μεγαλώνεις δε θα μπορέσει ποτέ ο χρόνος να σου αποδείξει το αντίθετο.
Πίστεψέ με όμως, δεν υπάρχει τίποτα πιο τρυφερό απ’ το να σου λέει στα τριάντα ο εφηβικός σου έρωτας, πως είσαι ό, τι πιο αγνό έχει να θυμάται από εκείνα τα χρόνια.
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
