Για το πώς αισθανόταν η ίδια, ούτε λόγος.
Αν έχεις παιδιά και σκοπεύεις να χωρίσεις, τα δικά σου συναισθήματα δεν είναι απλά αμελητέα, δεν δικαιούνται λόγω ύπαρξης, τέλος.
Θα καταπιεστείς, θα μείνεις σε ένα γάμο με καβγάδες, τόνους μελαγχολίας για ένα και μοναδικό λόγο: είσαι μάνα, μητέρα, μαμά.
Ο Μεσαίωνας που υποβάλλει την ανεκδιήγητη «κατακραυγή του κόσμου» σε υποχρεώνει να παντρευτείς δεύτερη και τελευταία. Τη δυστυχία.
Γιατί μια χωρισμένη μητέρα, υπογράφει την καταδίκή της, αυτή της μοναξιάς. Ρίχνεται στον Καιάδα. Δεν δικαιούται να ονειρεύεται, ούτε να διεκδικεί μια διαφορετική ζωή.
Και τι γίνεται με τη ζωή που της αξίζει;
Κάποτε κάποιοι ήθελαν το καλό της, χτίζοντας προσδοκίες.
Τις γνωστές, καλή σύζυγος, καλή μητέρα.
Μέχρι εκεί, το ότι είσαι γυναίκα και κατ’ επέκταση άνθρωπος, δεν μας αφορά.
Και μετά να πασχίζει να εκπληρώσει τους ευσεβείς πόθους όλων αυτών που δεν κατάφεραν ποτέ να δούνε λίγο πέρα από την ικανοποίηση της περιφερειακής τους όρασης και του «κόσμου».
Και πλέον να της μένουν τα απομεινάρια μιας αυτοπεποίθησης, που άντε τώρα να τα ανασυντάξει.
Νέα δεδομένα: μόνη με τα παιδιά και αναζήτηση νέας ζωής. Άφησε τον απόηχο της μεσαιωνικής κατακραυγής πίσω και με την αγάπη αυτή που μόνο μια μητέρα μπορεί να βιώσει, αποφάσισε να δει τον εαυτό της έτσι όπως της είχαν απαγορεύσει οι «περιφερειάρχες»: ως γυναίκα.
Ο Αλέξης ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό το ρόλο της, απελευθερώνοντάς την, από την χειμερία νάρκη χρόνων, περισσότερων από όσων αυτή πίστευε.
Και εκεί που λες ότι πας να γυναικοποδήσεις, ερωτευμένη ξανά, εκεί που τσιμπιέσαι γιατί δεν πιστεύεις ότι χάθηκαν για πάντα οι καλοθελητές του παρελθόντος, έρχονται άλλοι, αυτοί του παρόντος και αυτή τη φορά πλησιάζουν πιο απειλητικά από τους πρώτους.
Μπορεί ο Αλέξης να την αποδέχτηκε ως μητέρα, αλλά οι γονείς του είδαν την Εύα όπως αυτή του Παραδείσου, που έδωσε το γυαλιστερό φρεσκότατο μηλαράκι στο κανακάρη τους και ως άλλος Αδάμ έπεσε στα δίχτυα της.
Και πόση κατηγόρια χωράει και σε αυτούς; Από την ανάγκη της προστασίας -και αυτή από αγάπη πηγάζει-, κάποιες φορές τυφλώνεσαι.
Τα εμπόδια όμως δεν στέκονται ικανά μπροστά σε αλήθειες.
Δέθηκαν ακόμα πιο σφιχτά και ο κόμπος έγινε τόσο δυνατός που τελικά ο δεύτερος γάμος της Εύας ήταν με την ευτυχία, μετά από δύο χρόνια.
Και τελικά το μήλο αποδείχτηκε γευστικότατο, βιταμινούχο και καλής σοδιάς.
Ο Αλέξης εκτός από καλός σύζυγος, αποδείχτηκε και εξαιρετικός πατέρας.
Αγάπησε τα παιδιά της Εύας σαν να ήταν δικά του και όταν γεννήθηκε και το δικό τους, η ζωή τους συνεχίστηκε σ’έναν παράδεισο χωρίς προσδοκίες, θελήματα και επιταγές, μια με μία ένωση μοναδική.
Και με την Εύα σε μια ζωή που της άξιζε, σύζυγος ξανά, μητέρα, αλλά πια γυναίκα με όλα αυτά.
Και με τις γλυκές τσιριχτούλικες φωνές. Και με τα παιχνίδια σκορπισμένα εδώ και εκεί.
Και με εμπόδια, που όμως δεν ξύπνησαν ποτέ πια το λήθαργο του παρελθόντος.
Αυτό το παρελθόν όμως, κακοτράχαλο, δύσβατο, αυτό ήταν που την έφερε κοντά στον άνθρωπο που της έδωσε το χώρο στα όνειρα ξανά.
Και δεν είναι λίγοι αυτοί εκεί έξω.
Αρκεί να αφήσεις πίσω αυτό που σε κρατάνε δέσμια σε ότι σου φόρτωσαν.
Kαι να κρατήσεις ότι σημαίνει αγάπη.
Αυτό είδε και ο Αλέξης και την αγκάλιασε όπως είναι:
Mε την «κληρονομιά» της.
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
