Η ζωή είναι ένα ταξίδι.
Όμορφο κι άσχημο. Εύκολο και δύσκολο.
Σου δίνει τα πάντα για να μην πλήξεις.
Άλλες φορές πάλι, σου τα παίρνει όλα. Χωρίς να προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις, έχεις χάσει τα πάντα.
Αρκεί μόνο μια στιγμή για να βρεθείς στο πουθενά αφήνοντας πίσω κάθε σταθερό παράγοντα.
Υπάρχουν άνθρωποι που κουβαλούν πάνω τους όσα χρειάζεται ώστε να τους θεωρείς ολόκληρη τη ζωή σου. Είστε συνοδοιπόροι, αλλά κάποια στιγμή το δικό τους ταξίδι τελειώνει. Φεύγουν απ’ τη ζωή ίσως για να συνεχίσουν κάπου αλλού την περιπλάνησή τους, ποιος ξέρει;
Παύουν να είναι άνθρωποι, και γίνονται αερικά. Ψυχές που τα παρατηρούν όλα από ψηλά, με άλλη μορφή πλέον.
Όσα σου κληροδότησαν μαζί με την απώλειά τους είναι οι αναμνήσεις που θα σου δώσουν το εισιτήριο για να κάνεις ακόμη ένα ταξίδι, πολύ διαφορετικό απ’ τα συνηθισμένα. Απ’ αυτά που θα πας για πρώτη φορά και δε θα ξεχάσεις ποτέ, γιατί όσα θα δεις θα σε τρομάξουν.
Μα όταν φτάσεις στον προορισμό σου τίποτε δε θα’ ναι το ίδιο.
Θα περάσεις από δύσβατα μονοπάτια γεμάτα πόνο και δάκρυα, που θα νιώθεις ότι δε θα σταματήσουν ποτέ να κυλούν και να σου καίνε τα μάγουλα.
Δύσκολο πράγμα η λησμονιά.
Θα παρακαλάς κάτι βράδια πνιγμένα στο αλκοόλ, για να έρθει και να γαληνέψει την ψυχή σου.
Τις στιγμές που θα νιώθεις πως κανείς δεν είναι σε θέση να σε καταλάβει. Και πώς να το κάνει, αφού κι εσύ ο ίδιος δεν αναγνωρίζεις πλέον τον εαυτό σου.
Τα πρόσωπα στις φωτογραφίες θα ζωντανεύουν και θα σε πηγαίνουν σ’ εκείνες τις στιγμές που έζησες μαζί τους. Τότε που ήσουν ευτυχισμένος και δε σου έλειπε τίποτα. Τότε που τα θεωρούσες όλα δεδομένα.
Όλο σου το σώμα θα πονάει από τις ανοιχτές πληγές που σου άφησε η απώλεια.
Πουθενά παρηγοριά. Κόσμος πολύς γύρω σου, αλλά εσύ είσαι μόνος. Γιατί όλοι θα σου δώσουν την αγκαλιά που έχεις ανάγκη, αλλά στο τέλος της βραδιάς θα γυρίσουν σπίτι τους.
Κάποιος τους περιμένει.
Το δρόμο προς την αποδοχή θα τον περάσεις μόνος σου. Με όλα του τα στάδια: την άρνηση, το θυμό, την κατάθλιψη, τη διαπραγμάτευση.
Όλα θα σου μάθουν κι από κάτι. Θα είναι τα δυσκολότερα μαθήματα που θα πάρεις στη ζωή σου.
Ίσως και τα μεγαλύτερα. Εκείνα που θα σου μάθουν μέχρι πού μπορείς να φτάσεις.
Που θα σου ανοίξουν τα μάτια δοκιμάζοντας τις αντοχές σου.
Μη φοβηθείς λεπτό. Ζήσε τα όλα όπως κι όσο νιώθεις. Όπως τα ένιωσαν και θα τα νιώσουν κι άλλοι σαν εσένα.
Τελικά δεν είσαι μόνος.
Είναι οι σταθμοί που πρέπει να περάσεις. Και θα μείνεις εκεί όσο το χρειάζεσαι. Σε κάθε έναν απ’ αυτούς θ’ αφήνεις κι ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Φεύγοντας όμως θα νιώθεις λίγο πιο ελεύθερος.
Κλάψε, φώναξε, θύμωσε, ξέσπασε. Μόνο έτσι θα λυτρωθείς.
Μην αφήσεις κανένα σαράκι να σου ροκανίζει την ψυχή.
Και θα ξημερώσει μια μέρα που τίποτα δε θα’ ναι το ίδιο. Τα πόδια σου δε θα τρέμουν πια, γιατί ανέβηκες το βουνό και δυνάμωσαν. Τα πρόσωπα στις φωτογραφίες θα σου χαμογελούν και θα χαμογελάς κι εσύ βλέποντάς τα. Ο θυμός και τα «γιατί» θα δώσουν τη θέση τους στη νοσταλγία. Θα είναι μαγική εκείνη η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι ο συνοδοιπόρος σου δεν έφυγε στιγμή από δίπλα σου.
Ήταν εκεί κάθε φορά που έκλαιγες και σου σκούπιζε τα δάκρυα. Δεν τον έβλεπες, αλλά ήταν εκεί. Κι εκεί θα είναι πάντα.
Μία «πόρτα» μονάχα σας χωρίζει.
Θα τον αισθάνεσαι δίπλα σου. Κι αν καμιά φορά το θέλει θα τον βλέπεις κι εσύ στα όνειρά σου, για να σε καθησυχάζει λέγοντάς σου ότι δεν πήγε πουθενά. Θα δεις που θα’ ρθει μια μέρα που όλα θα είναι διαφορετικά κι εσύ θα’ σαι κάποιος άλλος. Ολοκαίνουριος.
Οι πληγές θα έχουν κλείσει, αλλά θα σου έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια. Σημάδια που θα βλέπεις και θα είσαι περήφανος γιατί κατάφερες να τα επουλώσεις.
Δε θα πονάς πια γιατί θα έχεις γιατρευτεί.
Εκείνο το ταξίδι στο χάος θα έχει πλέον τελειώσει. Κάπου εκεί μέσα όμως, εσύ θα έχεις βρει τον εαυτό σου. Θα τραβήξεις την κουρτίνα του δωματίου σου και θ’ αντικρίσεις και πάλι τον ήλιο που θα σου ζεσταίνει το πρόσωπο με τις ακτίνες του. Θα ανυπομονείς για το επόμενο βήμα. Πιο δυνατός.
Γιατί η ζωή είναι ένα ταξίδι.
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
