Δεν ξέρω αν είναι ευτύχημα ή δυστύχημα, το να ανακαλύπτεις πως σε απάτησε το έτερον ήμισυ.
Λένε πως η άγνοια είναι ευτυχία.
Κι εγώ ανήκω στους ανθρώπους που δεν θα ήθελα να το μάθω.
Ο σοφός λαός μας λέει όμως πως αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη.
Σε απάτησε και το έμαθες. Είτε γιατί σου το είπε, είτε γιατί το ανακάλυψες.
Η ειλικρίνεια βέβαια αποτελεί κάποιο ελαφρυντικό, αν και δεν ξέρω πολλούς που την επιχειρούν.
Αυτό ωστόσο δεν αλλάζει το αποτέλεσμα.
Και τώρα βρίσκεσαι μπροστά στο μεγάλο δίλημμα: θα συγχωρήσεις την απιστία ή όχι;
Πρωτεύον ζήτημα είναι πως θα πρέπει να αποδεχτείς το γεγονός και να καταλάβεις πως αν αποφασίσεις να «σώσεις» τη σχέση σου, θα πρέπει να βγάλεις από το μυαλό σου κάθε ενδεχόμενο εκδίκησης.
«Συγχώρεση» σημαίνει πως ξεχνάς τα πάντα, και πας ένα βήμα παρακάτω.
Φαντάζει εξωπραγματικά δύσκολο να το διαχειριστείς, και είναι.
Θα πρέπει να διαθέτεις τεράστια αποθέματα υπομονής για να το πετύχεις.
Γιατί κάθε φορά που θα προσπαθείς να ξεχάσεις, θα έρχονται οι Ερινύες και θα σου βασανίζουν το μυαλό.
Σε κάθε κλήση που δεν θα σου επιστρέφει, σε κάθε επαγγελματικό ραντεβού, σε κάθε έξοδο με φίλους, εσένα θα σε τρώει το σαράκι της αμφιβολίας.
Ενδεχομένως να πιάσεις τον εαυτό σου να «ψαχουλεύει» το κινητό του/της για τυχόν ύποπτα μηνύματα, και το προφίλ του/της στο facebook για «περίεργες» κινήσεις.
Για την επόμενη αφορμή που θα σου δώσει γεννήσει υποψίες.
Το σίγουρο πάντως είναι, πως θα μπεις σε μια διαδικασία επαναδιεκδίκησης του χαμένου εδάφους.
Μπορεί ο απέναντι, να έχει όλη την καλή πρόθεση να μην επαναλάβει το σφάλμα.
Θα πρέπει να γνωρίζεις όμως, πως σε αυτή την περίπτωση, εσύ καλείσαι να πληρώσεις τα «σπασμένα».
Όλο το βάρος πέφτει σε σένα, εφόσον αποφάσισες ότι είσαι φιλεύσπλαχνο ον, και θα δώσεις τόπο στην οργή.
Γιατί για την άλλη πλευρά, έγινε και τελείωσε.
Άλλωστε, αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστιν αμαρτία.
Θα κοιμάται με συνείδηση απελευθερωμένη.
Εσύ όμως;
Εσύ πως θα κοιμάσαι;
Θέλοντας και μη, οι συνθήκες είναι αυτές που θα σε αναγκάσουν να γίνεις ένας άλλος άνθρωπος, για να αποφύγεις τα ίδια και χειρότερα στο μέλλον.
Και ενδεχομένως, να σε πιάσουν και διάφορα ενοχικά σύνδρομα, πως δεν φρόντισες αρκετά τον εαυτό σου, δεν προσπάθησες όσο έπρεπε, άφησες να σας παρασύρει η ρουτίνα.
Εν μέρει θα συμφωνήσω.
Ανήκω στους ανθρώπους που θεωρούν πως όταν απιστεί ο ένας, κάπου έχει βάλει το χεράκι του και ο άλλος, ώστε να τον ωθήσει στο αμαρτωλό διάβημα.
Αν όμως ήξερες από την αρχή με τι άνθρωπο έμπλεκες, ε τότε συγνώμη, αλλά το φταίξιμο είναι όλο δικό σου που πίστεψες ότι θα είσαι το λιμάνι που θα αράξει.
Οπότε σε αυτό το σημείο υπεισέρχεται ένα ακόμη ερώτημα:
Αξίζει;
Αξίζει να «παλέψεις» για τη σχέση σου;
Αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου;
Γιατί ας μην κρυβόμαστε, δύσκολα ξεχνιέται το κέρατο.
Δύσκολα αντέχει ο εγωισμός σου, πως τα χέρια που σε αγκάλιαζαν, χάιδευαν και άλλο ένα σώμα.
Η ουσία κρύβεται στην αυτοεκτίμηση.
Μην σκέφτεσαι διαρκώς τις ανάγκες εκείνου που στην πρώτη (ή και δεύτερη) ευκαίρια, αποφάσισε να ενδώσει στις ορέξεις του, γνωρίζοντας οτι ενδεχόμενα θα σε πληγώσει.
Γιατί εκείνος που αποφασίζει να ξεκινήσει μια σχέση, γνωρίζει πολύ καλά πως εκτός από σεβασμό, θα πρέπει να εμπνέει και εμπιστοσύνη.
Ειδάλλως υπάρχουν πάντα τα one night stand, ως λύση για τους απανταχού δεσμευσοφοβικούς.
Ψάξε λίγο καλύτερα μέσα σου, κι αναρωτήσου αν αξίζει σε σένα να βιώσεις αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία.
Αν αξίζει να προσπαθείς συνέχεια, για μία σχέση που ουσιαστικά έχει τελειώσει από τη στιγμή που γκρεμίστηκαν τα πιο γερά της θεμέλια.
Και μην πιστέψεις στιγμή ότι δεν θα βρεις κάτι καλύτερο.
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
