Δεν ερχόμαστε μόνοι σ’αυτό τον κόσμο. Κουβαλάμε μέσα μας ένα σωρό χαρακτηριστικά που θα μας ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτή είναι η κληρονομιά μας από τις προηγούμενες γενιές. Είναι όμως και κάτι που το κουβαλάμε μέσα μας, όλοι ανεξαρτήτως, από τη στιγμή που γεννιόμαστε και λέγεται «ανασφάλεια».
Σε περιμένει στη γωνία κάθε φορά που πιστεύεις πως έχεις ξεμπερδέψει απ’αυτήν, κάθε που πας να πάρεις τα πάνω σου.
Μοιάζει μ’εκείνη την κακιά μάγισσα των παραμυθιών με την άσχημη όψη και το σαρδόνιο γέλιο, που κυνηγά τους πρωταγωνιστές μέχρι να τους εξοντώσει. Δε σ’αφήνει να προχωρήσεις, σου βάζει παντού παγίδες και σε κάνει να αμφιβάλεις για τον εαυτό σου.
Κάπως έτσι συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Οτιδήποτε που έρχεται ή φεύγει, κάθε κύκλος που κλείνει ή ανοίγει, μας αποπροσανατολίζει και μας βγάζει έξω απ’τα νερά μας.
Δύσκολο πράγμα οι αλλαγές. Κάποιες φορές τις επιλέγεις και κάποιες σου επιβάλλονται. Ενδόμυχα όμως σε φοβίζουν, γιατί σε αναγκάζουν να μπεις σε καλούπια.
Και κάπου εκεί στην καθημερινότητα που σε ζορίζει να την ακολουθήσεις, αποφασίζεις να φτιάξεις το δικό σου παραμύθι για να περισώσεις όσο μυαλό σου έχει απομείνει. Είναι εκείνο που θα γράψεις και θα καθορίσεις εσύ την αρχή και το τέλος του. Θα επιλέξεις εσύ τους πρωταγωνιστές και τους ρόλους τους στην ιστορία που θα πλάσεις, όπως θέλεις.
Τις νύχτες που η σιωπή είναι εκκωφαντική και τα γόνατα αγγίζουν το στήθος κάτω απ’το πάπλωμα, αυτά τα παραμύθια θα σε συντροφεύουν και θα σου δίνουν δύναμη για να συνεχίσεις. Θα σου θυμίζουν, έστω για λίγο τι χρώμα έχει η ηρεμία.
Θα «αδειάζουν» το μυαλό σου και θα σε πηγαίνουν σε μία άλλη πραγματικότητα. Για όσο επιλέξεις εσύ.
Άλλοτε οι πρωταγωνιστές σου θα’ναι σιωπηλοί και μόνο θα σου χαμογελάνε κι άλλοτε πάλι θα σε κρατούν στην αγκαλιά τους για να μη φοβάσαι.
Θα είναι πρόσωπα αγαπημένα που μπορεί να χαθήκατε ή εκείνοι που έχουν φύγει απ’τη ζωή και δε θέλεις να τους ξεχάσεις. Στο παραμύθι του μυαλού σου θα παίρνουν σάρκα και οστά, θα είναι σα να μην έφυγαν ποτέ.
Βάλ’ τους να παίξουν σε μέρη που δεν έχεις πάει ποτέ, σε τόπους που δεν έχεις δει. Άλλαζέ τους κάθε φορά. Ή ακόμα θα’ναι εικόνες του παρελθόντος που ήσουν ευτυχισμένος. Θα τις φέρνεις στο μυαλό και θα τις ξαναζείς όπως τότε. Και θα συνειδητοποιείς πως εκείνο το συναίσθημα δεν έχει αλλάξει.
Ντύσε τις εικόνες με νότες από τραγούδια που αγαπάς. Από εκείνα που σου θυμίζουν τη χαμένη σου παιδικότητα.Τα έχεις ανάγκη τα παραμύθια αυτά. Γιατί εκεί δεν υπάρχουν δράκοι και κακές μάγισσες, παρά μόνο χαρά και ηρεμία.
Καμιά πραγματικότητα δεν παλεύεται χωρίς αυτά. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τα χρειάζεται.
Είναι η «άλλη» αλήθεια που φτιάχνεις με τη σκέψη σου και δε μπορεί να σου την κλέψει κανείς. Είναι το δεκανίκι που σε βοηθάει να σταθείς στα πόδια σου. Είναι το μόνο μέσο που έχεις για να αποκόβεσαι από τα προβλήματα που σε πνίγουν. Και που ξέρεις; Ίσως κάποια μέρα να γίνουν αληθινά.
Κι αν ποτέ η ανασφάλεια φύγει από την πραγματικότητα και μπει στο παραμύθι σου, μη φοβηθείς. Γιατί όπως σε όλα τα παραμύθια, έτσι και σ’αυτό, η κακιά μάγισσα στο τέλος πεθαίνει.
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
