Η πολυπόθητη πρόταση έγινε.
Τώρα μένει να επιλέξετε μεταξύ θρησκευτικού και πολιτικού γάμου.
Δεν έχω καταλήξει ακόμα, στο αν είμαι υπέρ ή κατά της όλης διαδικασίας.
Ανέκαθεν θεωρούσα πως είναι περιττό ένα χαρτί, για να επισφραγίσει τη σχέση με τον σύντροφό μου.
Βεβαίως όμως κι εγώ, όπως και όλες οι γυναίκες, έχω φανταστεί τη Μεγάλη μέρα φορώντας το νυφικό των ονείρων μου.
Άλλοτε πλουμιστό και ραμμένο στο χέρι με ό,τι πολύτιμη πέτρα κυκλοφορεί στο εμπόριο και άλλοτε λιτό και απέριττο, ανεβαίνοντας καμαρωτή τα σκαλιά της εκκλησίας.
Ο κόσμος να χειροκροτεί, λες και κατέβηκε από το αυτοκίνητο η Μόνικα Μπελούτσι, κι εγώ όντως με ύφος Μόνικας να σκέφτομαι «χειροκροτήστε με, παντρεύομαι».
Ο θρησκευτικός γάμος αποτελεί ένα από τα εφτά Ιερά Μυστήρια τη Εκκλησίας, οπού γίνεται η πνευματική ένωση του άντρα και της γυναίκας.
Η αλήθεια ωστόσο είναι, πως από Ιερό Μυστήριο, έχει μεταλλαχθεί σε βιομηχανία.
Χρειάζεται να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη για να κάνεις μία αξιοπρεπή τελετή.
Προσκλητήρια, μπομπονιέρες με ένα σωρό μπιχλιμπίδια, νυφικό, κοστούμι, κέντρο δεξιώσεων, και πολλά ακόμα όπου εκτός από χρήματα, απαιτούν και πολύ τρέξιμο.
Τόσο, που το ζευγάρι (και κυρίως η νύφη), καταλήγει να μην απολαμβάνει την εμπειρία.
Εκτός αυτού, οι μελλόνυμφοι είναι «υποχρεωμένοι» να καλέσουν και κόσμο που δεν γνωρίζουν.
Μακρινά ξαδέρφια από το Άνω Ρυζοχώρι, που δεν είδαν ποτέ και ούτε θα ξαναδούν.
Μπατζανάκηδες του ξαδέρφου του θείου που έπρεπε να προσκληθούν, επειδή τον κάλεσαν κι εκείνοι στο γάμο τους.
Τη γειτόνισσα που πίνει κάθε πρωί τον καφέ της η μανούλα, πριν τινάξει τα χαλιά.
«Να μην καλέσουμε και τους συναδέλφους από τη δουλειά;»
Το ότι με τους περισσότερους από αυτούς αντιπαθιόμαστε βαθύτατα είναι αμελητέο, καθώς αν μας πιάσουν στο στοματάκι τους τη Δευτέρα, δεν μας ξεπλένει ούτε ο Ιορδάνης ποταμός.
Αποτέλεσμα;
Με έναν πολύ πρόχειρο υπολογισμό, έχεις φτάσει ήδη τους διακόσιους καλεσμένους. Μόνο εσύ.
Άγνωστοι που σου εύχονται, γεμίζοντάς σε με κραγιόν στα μάγουλα (πάει το μακιγιάζ, όπου έδωσες και σε αυτό μια περιουσία).
Γνωστοί που ήρθαν μόνο για να πάρουν από τρεις μπομπονιέρες ο καθένας.
Και έφτασε η ώρα της δεξίωσης.
Εδώ αρχίζει το γλέντι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Και δώστου τα Χάλκινα της Κοζάνης από το σόι του γαμπρού.
Και να το συγγενολόι της νύφης να σείεται στους ρυθμούς του «Κότσαρη».
Την ίδια στιγμή νύφη και γαμπρός εξαντλημένοι, σέρνονται από τραπέζι σε τραπέζι για τα κλασικά καθιερωμένα τσουγκρίσματα.
Τουτέστιν, ένα σωρό πεταμένα λεφτά, και άπειρη κούραση για να χαρούν αποκλειστικά οι οικογένειες.
Είναι σκληρό, αλλά είναι η αλήθεια.
Το να θέλεις να κάνεις θρησκευτικό γάμο είτε γιατί είσαι βαθιά θρήσκος, είτε γιατί θέλεις να κρατήσεις τα έθιμα του τόπου σου, είναι απόλυτα σεβαστό.
Για ποιο λόγο όμως να μην επενδύσεις αυτά τα χρήματα στο νέο, κοινό σας ξεκίνημα;
Ή αν επιμένεις ακόμα να το κάνεις, μπορείς να ακολουθήσεις μια πιο σεμνή τελετή, με λιγότερα εφέ.
Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο αυτό είναι εφικτό βέβαια, καθότι ο Νεοέλληνας με την επιδειξιομανία που τον διέπει, θεωρεί πως όσα περισσότερα χρήματα διαθέσει, τόσο καλύτερος θα είναι και ο γάμος.
Αν πάλι τα οικονομικά σας δεν είναι στα φόρτε τους, υπάρχει πάντα και η εναλλακτική του πολιτικού.
Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν θα υπάρχει η λαμπρότητα του θρησκευτικού.
Ωστόσο, θα καλέσεις μόνο αυτούς που πραγματικά θέλεις και που θα έρθουν για να σου ευχηθούν από την καρδιά τους, και όχι μόνο για να ντερλικώσουν.
Θα γλιτώσεις από τη γραφειοκρατία που απαιτεί ο θρησκευτικός, ώστε να βγάλεις τα απαραίτητα χαρτιά και το γενικότερο τρέξιμο θα μειωθεί στο ελάχιστο.
Πράγμα που σημαίνει ότι θα είστε πιο ξεκούραστοι, ώστε να απολαύσετε την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σας.
Ό,τι κι αν αποφασίσετε πάντως, αυτή θα είναι η στιγμή που θα θυμάστε για πολύ καιρό.
Φροντίστε να έχετε αναμνήσεις από ένα ξέφρενο πάρτι, και όχι από πανηγύρι.
Να ζήσετε!
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
