Εκείνη είναι υπεύθυνη για τον ερχομό μας στον κόσμο κι όσο κι αν αυτονόητο ακούγεται, δεν παύει να είναι το σημαντικότερο γεγονός. Εκείνη αποτέλεσε την πρώτη μας λέξη. Βέβαια δεν το θυμόμαστε, αλλά μας περιγράφουν πώς ξεστομίσαμε δειλά-δειλά πρώτη φορά τη λέξη «μαμά».
Εκείνη ήταν, είναι και θα είναι η πρώτη μυρωδιά, αγκαλιά, ζεστασιά και παρηγοριά. Το πρώτο σου γλυκό και στοργικό φιλί δε στο έδωσε κανένας άλλος αλλά εκείνη, τότε που σε κράτησε για πρώτη φορά στα χέρια της, τότε που μέτρησε τα δαχτυλάκια σου, τότε που της έσφιξες το δάχτυλο για να της δείξεις την παρουσία σου στη ζωή της, μια για πάντα.
Κι η λίστα μπορεί να συνεχιστεί, με την πρώτη σου μέρα στο σχολείο και τη συγκίνησή της. Με την πρώτη σου σχολική τσάντα που ήταν πιο μεγάλη από εσένα και τις ατελείωτες διαφωνίες κατά την εφηβεία. Τότε που σου έφταιγαν όλοι κι όλες, κυρίως όμως η μαμά σου.
Το ανεπανάληπτο πρωινό ξύπνημα στις επτά παρά πέντε αλλά κι οι φανερές καχυποψίες της για να μαθαίνει και να ελέγχει απ’ το πώς τα πήγες στο διαγώνισμα και με ποιους κάνεις παρέα μέχρι αν γνώρισες, αν μιλάς κι αν βγαίνεις με κάποιο αγόρι.
Αυτή είναι η μία και μοναδική μητέρα μας που από τότε που μας κυοφόρησε, που μας γέννησε, που μας μεγάλωσε, ανησυχεί κι αγαπάει εμάς. Προσπαθεί να προβλέψει το μέλλον μας. Κανείς άλλος δε θα ανησυχήσει για εμάς ποτέ όσο αυτή. Γλυκό ή πικρό, αυτή είναι η αλήθεια.
Ορισμένες φορές νιώθεις σαν να είναι μέντιουμ. Σε κοιτάει και ξέρει. Γνωρίζει αν είσαι καλά ή όχι. Προσπαθεί να εκμαιεύσει ποιος σε πείραξε και τι σου έκανε. Το κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε αφενός να της το ομολογήσεις και να μην της κλείσεις την πόρτα κατάμουτρα, αφετέρου όσες φορές κι αν είπες πως δε θα ξαναπείς τίποτα στη μητέρα σου απλά δε μπορεί να υλοποιηθεί αυτή η υπόσχεση. Ούτε εγώ ούτε εσύ μπορούμε να καταλάβουμε την ταχύτητα που της ομολογούμε τα πάντα.
Το μαγικό της κόλπο μέχρι τώρα δεν το έχω εξιχνιάσει. Σε ανυποψίαστο χρόνο παίρνει ό,τι θέλει. Μπορεί να τη στεναχωρούμε και να την πληγώνουμε με τα λόγια μας, αλλά αυτή θα πει αυτό που θέλει για να μας προστατεύσει είτε συμφωνούμε είτε όχι. Ξέρει πιο καλά από εμάς, για εμάς.
Δεν είναι καμία τυχαία, δεν είναι η κολλητή σου και δεν το χρειάζεται αυτόν τον τίτλο. Σε αντικρίζει και θα σου δώσει τη δυνατότερη συμβουλή της και θα ‘ναι αυτή η συμβουλή που θα κουβαλάς για πάντα μέσα σου.
Ίσως να μην είναι μία, αλλά πολλές. Όμως όχι μόνο δεν τις ξεχνάμε, αλλά τις βρίσκουμε και μπροστά μας. Όλα τα «πρόσεχε» της ξετυλίγονται ένα-ένα στη ζωή μας. Δεν είναι απλά ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα, ένας τυχαίος λόγος. Είναι ο πιο δικός σου άνθρωπος, η μητέρα σου.
Να κάνεις παιδί, παιδιά, οικογένεια δεν είναι δύσκολο, αλλά να τα μεγαλώσεις σωστά είναι ένα κοπιαστικό και πολυετές έργο. Δεν είναι μια απλή απόφαση. Εκείνη προσπάθησε να τα προλάβει όλα για σένα. Να είναι σύντροφος, φίλη, εργαζόμενη και πάνω απ’ όλα μητέρα.
Ένα σωστό παράδειγμα που πολλές φορές έκανε λάθη, μας αδίκησε, υπερέβαλλε, μας τιμώρησε άδικα, ζήτησε συγγνώμη ή κι όχι, αλλά το έκανε απ’ την αγωνία της για να είσαι υγιής, να μορφωθείς, να πετύχεις, να αγαπήσεις, να αγαπηθείς.
Ποιον νομίζεις πως βάζει πιο πάνω από ‘σένα; Κανέναν. Πάντα εσένα, ούτε καν τον εαυτό της. Μόνο εσένα, όλα για εσένα. Ας μην το ξεχνάμε κι ας την ακούμε καμιά φορά!
ΥΓ. Να τρως όλο το φαγητό σου και μην ξεχάσεις να πάρεις ζακέτα.
Επιμέλεια Κειμένου Όλγας Παραπραστανίτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Όλγα Παραπραστανίτη
