Τραβάω την κουρτίνα, ανοίγω το παράθυρο και ανασαίνω. Το χτες είναι χτες μονολογώ. Άλλη μια καινούρια μέρα διαφορετική απ’ την προηγούμενη. Άλλη μια καινούρια μέρα πού νιώθω μεγαλύτερη, όχι μόνο ηλικιακά.
Σήμερα δε θα επαναλάβεις τα λάθη του χτες, αν τα επαναλάβεις θα χαραμίσεις αυτή τη μέρα και είναι κρίμα γιατί είναι μια υπέροχη μέρα.
Το κοντέρ έχει μηδενίσει. Δεν έχει νόημα να σχεδιάζω μακροπρόθεσμα παρά μόνο να σκέφτομαι το επόμενο βήμα, ως εκεί φτάνει. Ως εκεί πού δεν ενεργοποιείται το άγχος, οι ταχυπαλμίες και όλα τα συναφή.
Καθώς μεγαλώνεις όλα αλλάζουν και πρωτίστως η ιδεολογία που έχτισες με κόπο στα δεκαοχτώ θα δώσει τη σκυτάλη στα εικοσιδύο και έπειτα στα εικοσιπέντε και θα συνεχίζεται ώσπου να εμπλουτίζεσαι εσύ και δε θα ‘χει σταματημό. Δε πρέπει να ‘χει σταματημό. Ανώφελο θα χαρακτήριζα τον οποιοδήποτε κανόνα πού βάζεις στη ζωή σου. ανώφελο και χρονοβόρο. Οι κανόνες είναι για να ανατρέπονται, για να βιώνεις τις εξαιρέσεις. Για να αγγίζεις τις εξαιρέσεις πού αξίζουν. Αυτές θα έχεις να θυμάσαι, όχι ένα μονοκόμματο και ξερό κανόνα.
Απευθύνομαι στον προφήτη των σχέσεων και θέλω να μου πει σύμφωνα με τα προγνωστικά του δεδομένα ποια σχέση είναι εκείνη που αντέχει στη πάροδο του χρόνου; Ποια σχέση είναι εκείνη που θα σε οδηγήσει στα μονοπάτια του σεβασμού και της αγάπης; Εγώ θα σου πω πως δεν έχω γνώση. Πως η μόνη γνώση που έχω είναι αυτή της καρδιάς και καμιάς λογικής. Η μοναδική και ανεξίτηλη γνώση που έχω είναι αυτή της ταχυκαρδίας όταν ανταμώνω τον άλλο και του λυσίματος των ποδιών.
Απορώ με όλους εκείνους που προδικάζουν, αναλύουν και κρίνουν τις σχέσεις. Γιατί τις διαχωρίζουμε; Σχέση με απόσταση; Σχέση ετεροφυλοφιλική, ομοφυλοφιλική; Σχέση με διαφορά ηλικίας; Σχέση με διαφορά χρώματος; Σχέση με διαφορά κιλών, ύψους;
Έχω να τους ρωτήσω ένα και μοναδικό πράγμα: Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να βρεις έναν άνθρωπο –όχι όποιον και όποιον- και να κατορθώσεις να τον αγαπήσεις; Και να κατορθώσεις να τον κάνεις δικό σου; Και να έχει διάρκεια, συναισθήματα, επικοινωνία; Να ΄ναι φίλος, σύντροφος και εραστής;
Αυτό που τελικά επιζητούμε είναι μια τηλεόραση, έναν καναπέ και έναν δεμένο μέσα στα πόδια μας σύντροφο; Εκεί αρχίζει και τελειώνει το παραμύθι;
Σε κάθε κομμάτι μιας σχέσης είτε μας αφορά είτε όχι έχουμε λόγο, γνώση και γνώμη. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει για την δυσκολία μιας σχέσης με απόσταση και αναρωτιέμαι: Υπάρχει κάποιο κομμάτι εύκολο στις σχέσεις και μου διαφεύγει;
Σίγουρα δεν είμαι υπέρ της απόστασης. Είμαι υπέρ της επιλογής και του διαχωρισμού όλων των κοινών θνητών από το δικό σου διαμαντάκι. Ποντάρω πως αν έχεις ξεχωρίσει πραγματικά έναν άνθρωπο τότε η απόσταση μπορεί να δοκιμαστεί, να γίνει παροδική και να τερματιστεί. Τίποτα δεν είναι εύκολο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αλλά τι νόημα έχει να ζεις καθημερινά ευχάριστα ή δυσάρεστα πράγματα αν δεν έχεις εκείνον τον άνθρωπο που θες να τα μοιραστείς;
Τι νόημα έχει να μη ρισκάρεις για μια ακόμη φορά και να ποντάρεις τα πάντα σε κάτι πιο συμβατό, σε κάτι που ήπιο; Το μόνο που ζητάς δηλαδή είναι μια εκτίμηση και έναν σεβασμό; Δεν απορείς αν θα κερδίσεις περισσότερα; Έναν έρωτα, ένα άνευ όρων δόσιμο; Σκεφτόμαστε τόσο πολύ ποιο είναι το καλό μας και πώς να πονέσουμε λιγότερο, με ποιο τρόπο να βγάλουμε περισσότερα χρήματα και πώς να γλείψουμε περισσότερο εκείνους πού μας βολεύει για να εξελιχθούμε.
Μην απορείς τότε πως έφτασες να κοιμάσαι με την σύμβαση. Μην απορείς πώς γίνεται να σου λείπει πάντα κάτι. Το κενό δε γεμίζει με φαγητό και μέτριο σεξ αραιά και πού σαν να έκλεισες τα μάτια σου και βρέθηκες ξαφνικά στα εβδομήντα.
Το ημιτελές δεν μπορεί να γίνει τέλειο. Το τέλειο θέλει ρίσκο, δουλειά, υποχωρήσεις. Δεν είπε κανείς πως είναι ωραίο να τρως τα λεφτά σου σε εισιτήρια αλλά όταν φτάνεις εκεί, έχεις μια ζεστή αγκαλιά να χωθείς, ένα κατάδικό σου φιλί, εκείνον τον άνθρωπο που νιώθεις πως όμοιός του δεν υπάρχει. Γατί να διαγράψεις έτσι απλά απ’ τον χάρτη σου εκείνον τον άνθρωπο που σου τράβηξε τη προσοχή περισσότερο απ’ όλους; Γιατί να προσπεράσεις και υποσχεθείς στον εαυτό σου πως θα γνωρίσεις άλλον καλύτερο, πιο κοντινό, πιο προσβάσιμο;
Μη φοβάσαι την απόσταση και την μειωμένη επικοινωνία.
Την έλλειψη συναισθημάτων να φοβάσαι.
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά