Απ’ την αρχή του κόσμου έως σήμερα, το γυναικείο φύλο έχει κάνει απίστευτα βήματα προς τα εμπρός. Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του βασανίστηκε, ταλαιπωρήθηκε, διεκδίκησε και κατάφερε να πετύχει αυτά που με τη βία ή λόγω διαφορετικής νοοτροπίας στερήθηκε.
Την ισοδύναμη θέση του στον κόσμο. Ακούγεται τόσο απλό αλλά είναι κάτι παραπάνω από μία φράση. Είναι αιώνες, είναι κραυγές, είναι διαμαρτυρίες, είναι οι γιαγιάδες μας και όλα όσα διεκδίκησαν. Αυτό που ηχεί αυτονόητο σε σένα και μένα, για εκείνες τις γυναίκες δεν ήταν.
Ο κόσμος του παρελθόντος δε σεβάστηκε τη φύση μιας φαινομενικά βιολογικά ασθενέστερης ύπαρξης, της γυναίκας. Προσπάθησε να την υποτάξει και τα κατάφερε. Προσπάθησε να τη μειώσει σε όλους τους τομείς της ζωής της και το πέτυχε. Προσπάθησε να την οδηγήσει στη σιωπή, με μοναδικό της σκοπό την αναπαραγωγική διαδικασία. Χωρίς θέλω, χωρίς όνειρα, χωρίς δικαιώματα.
Με αλλεπάλληλους κοινωνικούς αγώνες οι γυναίκες κατόρθωσαν να περιορίσουν την απίστευτη εκμετάλλευσή τους και να χειραφετηθούν. Να μορφωθούν, να σπουδάσουν, ν’ αποκτήσουν όσα διπλώματα επιθυμούν, να εργαστούν, να ψηφίσουν, να επιλέξουν σύντροφο και όχι να επιλέγουν οι άλλοι γι’ αυτές. Ήταν εύκολο; Όχι. Σε κάθε τους βήμα τα μειωτικά ειρωνικά υποκοριστικά που εισέπρατταν, η υποτίμηση και η παρενόχληση ήταν παρόντα.
Δεν τις σταμάτησε τίποτα. Απεναντίας, κάθε μπόδιο τις έκανε να βάλουν τον πήχη πιο ψηλά. Κι άλλο πιο ψηλά μέχρι που έγινε τρόπος ζωής. Μέχρι που έκαναν, κάνουν και θα κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα με τον πιο αποδοτικό τρόπο. Πράγματα που ποτέ δεν έκαναν.
Δεν έπαψαν να αρπάζουν τις ευκαιρίες και ας έκλειναν οι όποιες πόρτες για εκείνες. Αυτές έβρισκαν και πάντα θα βρίσκουν τρόπο να μπαίνουν απ’ τα παράθυρα. Βέβαια δεν αναφέρομαι σε όλες αλλά μόνο σ’ εκείνες που είναι ικανές πνευματικά και ψυχικά. Αυτό είναι η γυναίκα. Μια κινητήρια αέναη δύναμη. Εκείνη που πιστεύει, ελπίζει και επιμένει. Που δεν το βάζει ποτέ κάτω. Άλλωστε έτσι έχει μάθει να ενεργεί.
Είναι εκείνη που αδιαθέτησε για πρώτη φορά και πόνεσε, τρόμαξε αλλά το συνήθισε. Εκείνη που έκανε υπομονή και πίστεψε πως θα σπουδάσει αυτό που αγαπάει και ας είναι ένας τομέας ανδροκρατούμενος. Το έφερε κι αυτό εις πέρας. Είναι αυτή που ισοπέδωσε τις διακρίσεις των επαγγελμάτων με κριτήριο το φύλο. Και που ισοπέδωσε οποιαδήποτε ρητή ή άρρητη διάκριση.
Αυτή που ερωτεύτηκε, που γέλασε δυνατά, που σου είπε την άποψή της χωρίς περιστροφές, χωρίς να σε καλοπιάσει, χωρίς να σου πει ψέμματα. Δεν τα έχει, άλλωστε, ανάγκη αυτά. Δε χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους.
Είναι εκείνη που δεν κλαίει για να σταματήσει κάτι ή για να καλύψει κάποιο λάθος της. Κλαίει μόνο αν την προσβάλλεις, αν την πληγώσεις. Στεναχωριέται όταν συνειδητοποιεί πως κάτι τελείωσε. Τη βλέπεις να επιμένει στις αποφάσεις της και να τις στηρίζει, ξέρεις γιατί; Επειδή δε βιάστηκε να αποφασίσει, επειδή το φίλτραρε πολλές φορές στο μυαλό της και τώρα είναι έτοιμη να πράξει αυτό που σκέφτηκε.
Κάνει λάθη, ζητάει συγγνώμη, πέφτει χαμηλά, δίνει και δίνεται, αγαπάει την περιποίηση και καμιά φορά υπερβάλλει. Αργεί και καμιά φορά το κάνει επίτηδες. Είναι ανεξάρτητη αλλά εξαρτημένη απ’ την αγκαλιά του συντρόφου της. Από τον καλό του λόγο και το χάδι του.
Οι δυναμικές γυναίκες δεν είναι σκύλες, δεν είναι χαζογκόμενες, δεν είναι ανόητες ούτε πονηρές. Είναι απλά τίμιες και αμερόληπτες. Δεν τις κατακτάς εύκολα, δεν τις κάνεις εύκολα φίλες ή σύντροφό σου. Θέλουν χρόνο για να δοθούν, για να εμπιστευτούν και για να σε σεβαστούν. Αν τις κακολογήσεις, να ξέρεις πως απλά τις φοβάσαι και μέσα σου θα ξέρεις την αλήθεια. Τίποτα παραπάνω.
Επιμέλεια κειμενου Όλγας Παραπραστανίτη: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Όλγα Παραπραστανίτη
