Καμία φορά παρατηρώ πως τις πιο μικρές απολαύσεις στη ζωή τις θεωρούμε αυτονόητες. Ξεχνάμε πολύ γρήγορα πράγματα που ενώ κάποτε ανυπομονούσαμε να συμβούν, τώρα μας φαίνονται ασήμαντα.
Πολύ πιθανό να έχεις ξεχάσει την πρώτη μυρωδιά ενός καινούριου βιβλίου, το πρώτο καλοκαιρινό παγωτό, την πρώτη βόλτα με το ποδήλατό σου, να θυμάσαι αμυδρά το πρώτο φιλί, την πρώτη επιθυμία να φύγεις, να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, να σπουδάσεις, να ερωτευτείς, να πας μια εκδρομή.
Όμως για ένα λεπτό, μόνο για ένα λεπτό, αν εστίαζες στη διαδρομή κι όχι μόνο στον προορισμό, ίσως να μην ξεχνούσες τόσο συχνά. Ίσως να χαιρόσουν περισσότερο με λιγότερα και μικρότερα πράγματα.
Μία από αυτές τις μικρές αλλά χαραγμένες στο μυαλό μου στιγμές ήταν κι η πρώτη μου αναχώρηση, το πρώτο μου ταξίδι που συνοδευόταν με δόσεις ενθουσιασμού κι έντονης ανυπομονησίας. Ίσως γι’ αυτό στα ταξίδια είμαστε ευδιάθετοι επειδή τα σχεδιάζουμε μέρα με τη μέρα, μιλάμε γι’ αυτά και περιμένουμε να τα ζήσουμε.
Ήμουν μόνη, δεκαοχτώ χρονών και κυριολεκτικά αβοήθητη έξω από τον ΟΣΕ. Ήταν η δική μου αναχώρηση για τη φοιτητική μου διαμονή κι ήμουν έτοιμη να επιβιβαστώ στο τρένο. Εκείνη τη μέρα ήξερα πως θα δημιουργηθεί μια σχέση λατρείας και μίσους για τα επόμενα χρόνια μεταξύ εμού και του τρένου.
Απ’ τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις όταν χρησιμοποιείς Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι η σημασία των απαραίτητων, ρούχων κι άλλων πραγμάτων κι η επιλογή τους στη βαλίτσα σου. Όχι δεν είσαι η πριγκίπισσα που θα τη μεταφέρει η άμαξα με τα άλογα και θα κουβαλήσουν τις αποσκευές της οι δούλοι της ούτε θα σου στρώσουν το κόκκινο χαλί μόλις φτάσεις.
Το πιο πιθανό είναι να βιάζονται και να σε σπρώχνουν για να κατεβούν στη στάση τους νωρίτερα από εσένα λες κι υπάρχει κάποιος διαγωνισμός. Όσο πιο λίγα κι απαραίτητα, τόσο το καλύτερο αλλά και περισσότερα να πάρεις, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να σε βοηθήσουν.
Το αγάπησα το τρένο, πιο πολύ για τη συνέπεια στην ώρα του, για το χαμηλότερό του εισιτήριο, για την ησυχία που επικρατεί νωρίς το πρωί σαν να υπάρχει μία άτυπη συμφωνία ύπνου.
Απ’ τα σημαντικότερα που κανένα άλλο μέσο δεν μπορεί να ανταποκριθεί είναι πως μπορείς να σηκωθείς και να περπατήσεις, να πας στο κυλικείο, να μιλήσεις, να πιεις τον καφέ σου, να συνδέσεις το λάπτοπ, το κινητό σου, ακόμη και να διαβάσεις.
Όμως ένας είναι ο μοναδικός λόγος αγάπης μου, ίσως κι υπερβολικού ρομαντισμού μου απέναντι στο τρένο, η θέα. Τα ατελείωτα τοπία που μπορείς να δεις κοιτάζοντας έξω κι έχεις όλο το χρόνο να το κάνεις.
Δεν μπορείς να δεις τέτοια τοπία ούτε όταν οδηγείς το αυτοκίνητό σου, αφενός οφείλεις να είσαι προσεκτικός αφετέρου δεν είναι το ίδιο η Εγνατία με τις σκαμμένες ράγες μέσα απ’ τα βουνά.
Ακόμη και στα σύννεφα να πετάξεις, θα χορτάσει το μάτι σου μπλε άσπρο αλλά λιγοστό χώρο ανάπαυσης που σου παρέχεται. Στο τρένο είναι αλλιώς, όλα είναι διαφορετικά.
Το πιο ρομαντικό ταξίδι που μπορείς να πραγματοποιήσεις ακόμη και στο εξωτερικό είναι μέσω τρένου. Αν το οργανώσεις σωστά έχει αμέτρητα πλεονεκτήματα και μέγιστη ασφάλεια.
Το κυριότερο είναι πως ούτε θα βαρεθείς, ούτε θα μουδιάσεις και θα κοιτάς ανενόχλητος την απαράμιλλη ομορφιά της φύσης είτε με τα ακουστικά στα αυτιά σου, είτε με τη συντροφιά ενός βιβλίου, είτε με καλή παρέα.
Περνώντας απ’ τις πιο γραφικές πόλεις, μέσα από χιονισμένες βουνοκορφές, ατενίζοντας το εξωπραγματικό τοπίο, μένεις άναυδος. Μην ξεχνάς πως είναι ο πιο οικολογικός τρόπος να ταξιδέψεις!
Μην είσαι κατσούφης, το μέσο που χρησιμοποιείς ενδείκνυται να γνωρίσεις τους συνεπιβάτες σου, να κάνεις καινούριους φίλους κι ας ταξιδεύεις με παρέα.
Η ζωή ούτως ή άλλως είναι ένα ταξίδι, ένα ποικιλόχρωμο ταξίδι. Μια διαδρομή που εμείς φτιάξαμε για να μας διευκολύνει. Μια διαδρομή που ξεχνάμε να την απολαύσουμε. Αν είναι να κάνεις το ταξίδι, να πραγματοποιηθεί όπως του αρμόζει. Με αισιοδοξία κι απόλυτη άφεση αμαρτιών, εγνοιών και ταραχών. Επιβιβαζόμαστε;
Επιμέλεια Κειμένου Όλγας Παραπραστανίτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Όλγα Παραπραστανίτη
