Κοιτώντας τις βαριές σχολικές τσάντες κι αυτά τα μεγάλα τσιμεντένια κτίρια που στεγάζουν τόσες αθώες ψυχές, η εκπαίδευση στην Ελλάδα με κάνει να αναρωτιέμαι, γιατί; Αυτό το βουητό δε με αφήνει σε ησυχία, γιατί;
Η εκπαίδευση στην Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι το ίδιο ανακυκλώσιμο πράγμα με στενές βλέψεις προς μια παρωχημένη κι αναγκαστική ύλη που πρέπει να απομνημονεύσει ο εκάστοτε μαθητής.
Αυτό που με τρομάζει είναι πως δεν μπορεί να δει το κράτος πέρα απ’ το δάχτυλό τού. Αυτό με τρομοκρατεί είναι αυτός ο ίδιος επαναλαμβανόμενος ρυθμός, χωρίς καμία αναθεώρηση, χωρίς καμία προσπάθεια να αντιληφθεί το κράτος πως οι καιροί αλλάζουν και χρειάζονται αυτά τα παιδιά πιο χρήσιμα πράγματα, με διαφορετικό τρόπο μετάδοσης, προσέγγισης. Αυτή η αναγκαιότητα δεν είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανής;
Για πόσο καιρό θα βρισκόμαστε σε μια ασπρόμαυρη εποχή; Για πόσο καιρό θα υποκρίνονται οι μαθητές πως προσέχουν στο μάθημα των θρησκευτικών ακόμη κι αν έχουν φτάσει στην τρίτη λυκείου;
Δεν αμφιβάλλω πως όλα τα μαθήματα είναι χρήσιμα κι αναγκαία, αλλά μόνο αυτά που προβλέπονται απ’ το νόμο; Στον εικοστό πρώτα αιώνα, μόνο αυτά τα μαθήματα είναι αναγκαία που θα σε οδηγήσουν σε μια επαγγελματική εξειδίκευση; Και με το «μέσα» των παιδιών τι γίνεται;
Εσύ που είσαι μαθητής, μαθήτρια, εσύ που είσαι καθηγητής, διευθυντής, γονιός δεν παρατηρείς κάτι εντελώς φυσικό κι εξελικτικά σωστό; Τα παιδιά στο γυμνάσιο και στο λύκειο έχουν ελάχιστες πληροφορίες για το ίδιο τους το σώμα, για την ίδια τους την ύπαρξη.
Μπορεί να γνωρίζουν πιο πολλά πράγματα για τα Μαθηματικά, για τα Αρχαία αλλά πέραν ελαχίστων επιφανειακών πληροφοριών της Βιολογίας, δε γνωρίζουν ουσιώδη πράγματα. Δε γνωρίσουν τη σεξουαλική αλληλεπίδρασή τους με το αντίθετο φύλο ή και με το ίδιο φύλο.
Φοβάσαι να μιλήσεις κράτος; Φοβάσαι να βάλεις τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία τώρα που είναι πιο αναγκαία από ποτέ; Είναι καλύτερα να ερχόμαστε ξανά και ξανά στην Ελλάδα πρώτοι στις εκτρώσεις κάτω των δεκαοκτώ; Νομίζεις πως θα μας δώσουν κάποιο βραβείο; Το βραβείο του αμίλητου νερού και της υποκριτικής σοβαροφάνειας θα μας δώσουν, αυτό μας αξίζει.
Είναι δυνατόν οι μαθητές που δεν παύουν ακόμη να είναι παιδιά, να έχουν ως πληροφοριοδότη τους το διαδίκτυο; Οι γονείς που με την οικονομική κρίση δουλεύουν νυχθημερόν κι όμως συμβουλεύουν το παιδί τους –ίσως όχι όλοι, κακώς βέβαια– άρα τι μας απομένει; Το σχολείο, το στήριγμα κάθε μαθητή.
Αυτό δε μας απομένει; Ποιος είναι ο ρόλος του; Εσείς καθηγητές, δεν παρατηρείτε την αλλαγή των παιδιών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Η απάντηση είναι ρητορική, σαφώς και την παρατηρείτε. Δε διαμαρτύρεστε για την έλλειψη του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία;
Βέβαια μπορεί να είναι πιο σημαντικό να έχει κάνει ο μαθητής τις ασκήσεις του και να κάνει ησυχία παρά το σεμνότυφο κράτος να μεριμνήσει μια για πάντα γι’ αυτό το θέμα που έχει γίνει πληγή στα σώματα ανήξερων κοριτσιών.
Σε μια εποχή περικοπών δεν παύει η σεξουαλική αγωγή να είναι πιο χρήσιμη από ποτέ για να διδαχθεί στα σχολεία. Όχι απλά ως ένα επιμορφωτικό σεμινάριο αλλά ως μάθημα εξίσου σημαντικό με τα υπόλοιπα.
Ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην αλήθεια; Ως πότε θα σκεπάζουμε πράγματα και θα σιωπούμε μπροστά στην ασχήμια της παραπληροφόρησης; Ως πότε στόχος μας θα είναι μόνο το οικονομικό κέρδος; Πότε πια σταματήσουμε να βολευόμαστε πως τη δική μας τη δουλειά θα την κάνει άλλος; Κράτος, σε σένα μιλάω.
Επιμέλεια Κειμένου Όλγας Παραπραστανίτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Όλγα Παραπραστανίτη
