Αποφεύγει τα δημόσια φιλιά;

Και μετά από πολλή αγωνία, καρδιοχτύπι κι ατέρμονες συζητήσεις με τους κολλητούς, επιτέλους, είστε μαζί -ή σχεδόν μαζί! Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Με θέλει; Θα κρατήσει; Πώς συμπεριφέρεται; Γιατί όταν είμαστε έξω, δε με φιλάει;

Ψυχραιμία. Ας τα δούμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Είναι λογικό κι απόλυτα κατανοητό ότι δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να σκέφτεται το ταίρι μας όπως ακριβώς σκεφτόμαστε εμείς. Είναι άλλος άνθρωπος. Εδώ με τους γονείς και τα αδέλφια μας έχουμε ριζικές διαφορές, πόσο μάλλον με έναν ξένο άνθρωπο.

Κοιτάμε, λοιπόν, να δούμε ποιος είναι. Επικοινωνούμε, μέχρι σιγά-σιγά να μπορέσουμε να καταλάβουμε τη σύνθεσή του. Μην κάνουμε το λάθος να θελήσουμε να προβούμε σε αλλαγές. Παύση για βαθιές ανάσες∙ ήρωας όποιος προσπάθησε να αλλάξει κάποιον και στο  τέλος έπεσε μαχόμενος.

Κρατάμε αποστάσεις ασφαλείας απ’ την τάση να θέλουμε να επέμβουμε στον τρόπο σκέψης και στη συμπεριφορά του. Παρακολουθούμε, παρατηρούμε κι ό,τι δε μας ταιριάζει, το καταγράφουμε. Με διάλογο, υπομονή κι αμοιβαία υποχώρηση κι επαναπροσδιορισμό, χτίζουμε θεμέλια στη σχέση.

Είναι πολύ ωραίο στις ταινίες που βλέπουμε τα ζευγάρια να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται στη βροχή στη μέση του δρόμου. Αυτό καταδεικνύει και υπογραμμίζει έντονο συναίσθημα, αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει;

Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος αποφεύγει εκδηλώσεις λατρείας σε εξωτερικούς χώρους, γιατί δε θέλει την έκθεσή του σε δημόσια θέα. Δε θέλει να φιλάει και να φιλιέται μπροστά σε αγνώστους. Αισθάνεται ντροπή ή αμηχανία; Ίσως. Η έκφραση των συναισθημάτων είναι μια πολύ προσωπική κατάσταση.

Ανάλογα με την περίπτωση υπάρχει κι η αντίστοιχη συμπεριφορά. Για παράδειγμα, ο ίδιος άνθρωπος μέσα σε σχέση γάμου που έχει βαλτώσει κι είναι πια συμβατική, προκειμένου να ξεφύγει απ’ τη δύσκολη θέση, θα επικαλεστεί την άρνησή του να εκτεθεί σε κόσμο και να φιλιέται δημοσίως. Ενώ όταν είναι με την έξω απ’ το γάμο σχέση του (ναι, συμβαίνουν κι αυτά), θα φιλιέται και θα αγκαλιάζεται με πάθος ακόμα και στη μέση της πλατείας Συντάγματος.

Τι συμπέρασμα βγαίνει από αυτό; Τα συναισθήματα καθορίζουν και συμπεριφορές.  Έχουμε ακούσει όλοι το ρητό «όταν δε θέλω να ζυμώσω, χίλιες μέρες κοσκινίζω». Όταν δεν είναι ερωτευμένος, δε θα μας αγκαλιάσει ούτε μπροστά στους δικούς του, ούτε έξω στον κόσμο, ούτε αυθόρμητος θα είναι στη συμπεριφορά του, ούτε και θα μας κάνει έκπληξη με ένα φιλί και μια αγκαλιά.

Τώρα θα βιαστούν πολλοί να πουν πως ίσως απλά δεν είναι στο χαρακτήρα του και πως έχει άλλο τρόπο, πιο συντηρητικό, στη σκέψη. Σίγουρα ως δικαιολογία μπορεί να σταθεί και βεβαίως μπορούμε να κάνουμε χρήση αυτού του επιχειρήματος για να μη νιώσουμε ήττα. Αλλά πώς εξηγείται ο ίδιος άνθρωπος κάτω από άλλες συνθήκες να συμπεριφέρεται διαφορετικά;

Ας είμαστε ειλικρινείς με τον  εαυτό μας. Τα δυνατά συναισθήματα καταρρίπτουν και τις όποιες συμπεριφορές που φρενάρουν την εκδήλωση τρυφερότητας. Φυσικά και μπορούμε να το βαπτίσουμε όπως θέλουμε αυτό για να μην πικραινόμαστε, αλλά στο τέλος της ημέρας ξέρουμε πως όταν θέλουμε κάτι πολύ, κανένας συντηρητισμός ή τύπος δε μας σταματά.

Η κάθε μας κίνηση πηγάζει απ’ το «θέλω», απ’ το «νιώθω» κι έχει δύναμη.  Δε σε πειράζει αν είσαι στη μέση της πλατείας, γιατί ο κόσμος όλος για σένα, εκείνη τη στιγμή, είναι το άτομο που θες να αγκαλιάσεις. Δε σε πειράζει που είναι συγγενείς μπροστά, γιατί καμαρώνεις για την επιλογή σου.  Έτσι, λοιπόν, ας το σκεφτούμε την επόμενη φορά που κάποιος θα μας πει πως ντρέπεται να μας φιλήσει έξω…