Ένα τεστ πατρότητας ίσως ανέτρεπε όλα τα δεδομένα μας

Η γέννηση ενός ανθρώπου είναι αναμφισβήτητα ένα χαρμόσυνο γεγονός για όλους τους εμπλεκόμενους. Για άλλους συνέβη τυχαία, για κάποιους προγραμματισμένα, για αρκετούς με πολύ κόπο και χρηματικό κόστος και υπάρχουν και τα ζευγάρια που επέλεξαν την υιοθεσία, μια δύσκολη διαδικασία γραφειοκρατίας. Το αποτέλεσμα το ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις. Η ύπαρξη ενός νέου ανθρώπου μέσα σε μια οικογένεια.

Η ιστορία ξεκινάει από ένα τεστ εγκυμοσύνης. Η γυναίκα που κυοφορεί είναι η μητέρα του εμβρύου. Τι γίνεται όμως για το ποιος είναι ο πατέρας; Πατέρα ονομάζει η ίδια το σύντροφοo, με τον οποίο εμπλέκεται συναισθηματικά ή ερωτικά η ίδια ή σε περιπτώσεις ομόφυλων ζευγαριών, το δότη του σπέρματος για την εγκυμοσύνη. Μετά το τεστ εγκυμοσύνης, δεν υπάρχει κάποιο πρωτόκολλο που ακολουθείται για τη διαπίστωση του ποιος είναι ο πατέρας. Οι ανακοινώσεις είναι αυτονόητες από τη γυναίκα που  κυοφορεί.

Ίσως με μια άποψη σαν αυτή που ακολουθεί ανατρέπαμε κάθε ρανίδα εμπιστοσύνης στο ζευγάρι, μα, σκέψου το όπως ακριβώς γίνεται το τεστ εγκυμοσύνης. Όπως ελέγχεις για το αν κυοφορείς παιδί, με την ίδια λογική να ακολουθείται και το τεστ πατρότητας. Είναι σίγουρα πολύ πρωτοποριακό κι ίσως κάπως σκληρό γι’αρχή, αλλά μήπως είναι και μια δικλείδα ασφαλείας για να αποφεύγονται δυσάρεστες μελλοντικές καταστάσεις; Ίσως έχουμε κατά νου περιπτώσεις στο κοντινό περιβάλλον μας είτε και στο οικογενειακό ακόμα, όπου το ευλογημένο αυτό γεγονός, η σύλληψη ενός παιδιού, έγινε η αφετηρία για μια σειρά από δυσάρεστες περιπέτειες για τους εμπλεκόμενους.  Οι παράλληλες σχέσεις μπορούν να είναι και γόνιμες κι εκεί ξεδιπλώνεται το γαϊτανάκι.

Αν υπήρχε ως προαπαιτούμενο μαζί με το τεστ εγκυμοσύνης και το τεστ dna τα πράγματα θα ήταν πιο απλά και πιο ξεκάθαρα. Άραγε τι θα γινόταν αν σε κάθε οικογένεια εφαρμοζόταν το DNA test.  Και για ποιο λόγο υπάρχουν τόσες πολλές αντιδράσεις στο άκουσμά του. Δεν αμφισβητεί κανείς την ταυτότητα της μάνας, ή τουλάχιστον αυτό είναι κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Απλά να υπάρχει μια μεγαλύτερη ισορροπία στο θέμα της ταυτότητας και των δύο γεννητόρων, δε θα ήταν έγκλημα αυτό.

Τώρα γιατί να θέλεις να βάλεις την πατρότητα ταμπέλα σε κάποιον που δεν τη διαθέτει κανονικά, είναι μεγάλο και βαθύ ζήτημα. Κρύβει μέσα του ανασφάλειες, οικονομικά ζητήματα, μέχρι και κοινωνικά -λανθασμένα- πρότυπα, ίσως και φόβος. Διατηρούνται σχέσεις γάμου καθαρά για σκοπούς και συμφέροντα, με δυο λόγια. Οι περισσότεροι έχουμε ακούσει περιπτώσεις όπου μετά θάνατον των γονέων, γίνονται αποκαλύψεις για το ποιος ήταν πραγματικά ο πατέρας και δεν ήταν σε μεξικάνικη σειρά.

Σε μια οργανωμένη κοινωνία, όπου η επιστήμη έχει τόσα μέσα για πληροφόρηση, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις. Καταστάσεις όπου η συνέπειες και το συναισθηματικό κόστος και όχι μόνο, για τους εμπλεκόμενους είναι αβάστακτο. Ποιος είναι πραγματικά ο λόγος όπου δεν εφαρμόζεται ένα τέτοιο μέτρο;

Δεν τίθεται θέμα καπήλευσης δικαιωμάτων κι ελευθεριών. Γιατί μόνο ένας εκ των δύο  έχει δικαίωμα να ανακοινώνει και δεν μπορούν  να ξέρουν αν όντως είναι έτσι και οι δύο πλευρές; Γιατί τίθεται θέμα ηθικής υπόστασης; Γίνεται τεστ εγκυμοσύνης και υπάρχει άμεσα η βεβαιότητα ότι υπάρχει έμβρυο. Η συντηρητική κοινωνία λέει πως προαπαιτούμενο είναι να υπάρχει μονογαμία μεταξύ των ζευγαριών. Είναι έτσι; Υπάρχει; Κι αν δεν υπάρχει σαφώς και δε θα το καταδείξει ένα τεστ, γιατί το βλέπουμε σαν τον μπαμπούλα είναι το ερώτημα εδώ.

Από εκεί και ύστερα θα είναι στη διακριτική ευχέρεια των εμπλεκομένων αν θα θέλουν να αναγνωρίσουν το παιδί ως δικό τους ή όχι. Αν γινόταν ετεροχρονισμένα ένα τέτοιο τεστ σε όλες τις γέννες, ο κοινωνικός χάρτης θα είχε σοβαρές ανακατατάξεις. Η κοινωνία μας όμως δεν είναι έτοιμη για τέτοιου είδους αποκαλύψεις. Έτσι στις περισσότερες περιπτώσεις η λήθη είναι μονόδρομος.