«Ένα πρόβλημα καλά διατυπωμένο είναι ένα πρόβλημα κατά το ήμισυ λυμένο» είπε ο Τσαρλς Κέτερινγκ. Ο ανθρώπινος τρόπος σκέψης είναι απ’ τη φύση του ιδιόμορφος και ξεχωριστός. Μπορεί να γίνει ο καλύτερος και χειρότερος φίλος μας. Έχει ένα εκπληκτικό τρόπο να μας κάνει να ξεχνάμε όσα θα θέλαμε να θυμόμαστε και να θυμόμαστε όλα, όσα θα θέλαμε να ξεχάσουμε. Οι σκέψεις διαμορφώνουν τον κόσμο μας.
Πολλές φορές λοιπόν εξαιτίας αυτού, βιώνουμε με μια δραματοποίηση γεγονότα και καταστάσεις τη στιγμή που κάποιος άλλος θα τα χαρακτήριζε ως ελάχιστα ενοχλητικά.
Έχει συμβεί σχεδόν στους περισσότερους από μας να έρθουμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση,όπου αρχικά έδειχνε να είναι αρνητική για εμάς, αλλά τελικά κοιτώντας πίσω όταν την αξιολογούμε αντιλαμβανόμαστε πως ήταν κάτι θετικό.
Η ίδια κατάσταση μπορεί να έχει διαφορετικούς τρόπους ερμηνείας. Ανάλογα από πού στεκόμαστε και την παρατηρούμε ή την βιώνουμε. Μία στρεσογόνα κατάσταση μπορεί να αντιμετωπιστεί ως επίθεση στην ήρεμη καθημερινότητα που όλοι επιθυμούμε, ή να αποτελέσει το κίνητρο για να δραστηριοποιηθούμε και να πετύχουμε αλλαγές με θετικό πρόσημο.
Όλη αυτή η περιγραφή συμπυκνώνει το νόημά της σε μία και μόνο λέξη: Αναπλαισίωση.
Ας δούμε λοιπόν πολύ απλά τι κάνει η αναπλαισίωση και γιατί είναι τόσο πολύτιμος μηχανισμός. Έχουμε μιλήσει για τη σημασία των σκέψεων και πόσο σημαντικές είναι για την ποιότητα της ζωής μας. Τα σωματικά συμπτώματα που βιώνουμε, όταν ζούμε καταστάσεις με άγχος και στρες, δεν προκαλούνται τόσο απ’ τις καταστάσεις, όσο από αυτές που σκεφτόμαστε πως θα αντιμετωπίσουμε.
Αντιλαμβανόμαστε την απειλή και προετοιμάζεται ο οργανισμός μας για μάχη ή φυγή. Στη βιβλιογραφία αυτό ονομάζεται «αντιλαμβανόμενο στρες». Δηλαδή προετοιμάζομαι κι έχω πάρει θέση μάχης για κάτι που συμβαίνει και έχω σκεφτεί και τις προεκτάσεις του και είμαι οχυρωμένος. Ακόμη κι όταν το γεγονός που πυροδότησε αυτόν τον μηχανισμό έχει περάσει, εμείς συνεχίζουμε να ζούμε τις αρνητικές του συνέπειες στο σώμα και στη σκέψη μας.
Η συνειδητοποίηση και αναπλαισίωση μας βοηθάει να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Μας υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει μονόδρομος. Μας οδηγεί σε μια θετική στάση ζωής κάνοντας αλλαγές εκεί που πραγματικά χρειάζεται.
Είμαστε μέσα σε μια σχέση και μέσα από πολλές στιγμές και καταστάσεις συνειδητά βλέπουμε πως δεν είμαστε καλά. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με βάρος και μικρές παύσης ανάπαυλας. Δε νιώθουμε καλά πουθενά, ούτε μέσα στη σχέση ούτε με τους υπόλοιπους γύρω μας. Ο φόβος του να φύγουμε απ’ τη ζώνη ασφαλείας που έχουμε εμείς δημιουργήσει, μας κάνει άβουλους και αναβλητικούς. Οι μέρες περνάνε, η ζωή και οι στιγμές της φεύγουν και εμείς είμαστε στο περιθώριο της ίδιας μας της σκέψης.
Ας σταθούμε να παρατηρήσουμε την ίδια μας τη ζωή και τότε αδιαμφισβήτητα θα έχουμε καταλάβει τι θέλουμε και τι όχι. Κανείς άλλος δε γνωρίζει καλύτερα από μας. Αναπλαισιώνουμε, βλέπουμε τις καταστάσεις από διαφορετική οπτική γωνία κι έτσι αλλάζει κι ο τρόπος που τις βιώνουμε. Κατανοώ θα πει γνωρίζω, και γνωρίζω εγώ γιατί έχω το ρόλο του πρωταγωνιστή στη ζωή μου. Αρνούμαι να είμαι θεατής και κομπάρσος στην ίδια μου τη ζωή.
Ακόμη και αν έχουμε καταφέρει να εγκλωβιστούμε μέσα σε μια κατάσταση, δε χάνουμε χρόνο κατηγορώντας την τύχη και τους άλλους. Προσπαθούμε να δούμε με ποιο τρόπο μπορούμε να ανοίξουμε μια πόρτα ή ένα παράθυρο. Γιατί γνωρίζουμε καλά πως υπάρχει ζωή όσο ζούμε και ελπίδα όσο σκεφτόμαστε θετικά.
Όπως είπε και ο Αϊνστάιν: «Δεν μπορούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα με το ίδιο μυαλό που το δημιούργησε».
Συντάκτης: Ευαγγελία Βεργανελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
