Κάναμε τον έρωτα άλλοθι για τη βλακεία μας

Για τον έρωτα έχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Ατέρμονες συζητήσεις με επιστημονικό –κι όχι μόνο– υπόβαθρο. Με τους κολλητούς αναλύσεις μέχρι πρωίας και συμπεράσματα που άλλαζαν κάθε φορά, ανάλογα με την κατάσταση.

Ο έρωτας αν θα μπορούσε να είχε μία μορφή θα ήταν ένα ενεργειακό ρόφημα με πολλές βιταμίνες, ταυρίνη κι όλες εκείνες τις ουσίες που μας κρατάνε σε απίστευτη ενέργεια κι εγρήγορση. Το μπουκαλάκι πολύχρωμο να χτυπάει στο μάτι και να μας προτρέπει να φύγουμε απ’ την αδράνεια και να μπούμε στον κόσμο της δράσης και της περιπέτειας. Έτσι θα μπορούσε να ήταν ο έρωτας. Ενεργειακό ποτό. Τι γίνεται, όμως, όταν δεν κάνεις σωστή χρήση;

Εκεί δυστυχώς αλλάζουν όλα. Και τα φάρμακα, όταν τα πάρουμε λάθος, αντί να μας βοηθήσουν μπορούν να μας βλάψουν ανεπανόρθωτα. Έτσι και στον έρωτα. Όταν δεν προσέξουμε και κάνουμε λάθος χρήση, αρχίζουν τα προβλήματα.

Λίγο ο βομβαρδισμός απ’ τα μέσα που μας προβάλουν τον έρωτα ως απόλυτο, τυφλό κι αβυσσαλέο. Λίγο η δική μας ανωριμότητα, που προκειμένου να μην την αντιμετωπίσουμε, την βαφτίζουμε έρωτα, ανοίγουμε το σάκο και τα ρίχνουμε όλα μέσα. Ο έρωτας σαν δικαιολογία κι επικάλυψη για πάσης φύσεως βλακεία, ανέκαθεν λειτουργούσε. Το απόλυτο άλλοθι: «Όχι, δεν είναι χαζός αυτός ο άνθρωπος, ερωτευμένος είναι». Λάθος.

Ναι, λάθος, και μην απορείτε. Ερωτεύεται όποιος δεν ξέρει πρωτίστως τον ίδιο τον εαυτό; Έρωτας θα πει μοίρασμα, δόσιμο, ξέρω τι νιώθω και δίνω. Αδρεναλίνη στο πικ όταν υπάρχει αυτό το μοίρασμα, γιατί υπάρχει χαρά. Αν τα συναισθήματα είναι αμοιβαία, τότε είναι ευλογία κι ο έρωτας έχει κάνει καλή δουλειά με το βέλος του στο στόχο.

Αν πάλι όχι, τότε ας αναρωτηθούμε, για ποιον λόγο κλαίμε; Σε ένα χωρισμό και μια ερωτική απογοήτευση, κατά κύριο λόγο, στεναχωριόμαστε για εμάς. Αγαπημένη φράση της Δημουλά «Με λίγη παραπάνω μελέτη της ματαιότητας, ένα Lower σοφίας κουτσά στραβά το παίρνεις. Σε ένα χωρισμό κλαίμε για εμάς».

Η φύση είναι σοφή. Στον άνθρωπο έδωσε κάποια παραπάνω στοιχεία σε σχέση με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Όταν ερωτευόμαστε, υπάρχει αυτή η έντονη θετική διάθεση για όλα τα πράγματα. Η απύθμενη ενέργεια για δημιουργία και διάθεση προσφοράς στην πηγή έμπνευσης. Αυτή η κατάσταση έχει διαβαθμίσεις. Περνάει σε επόμενα στάδια, πιο βαθιά και πιο ουσιαστικά. Πολλοί παρομοιάζουν τον έρωτα σαν μια κατάσταση τρέλας. Ας δεχτούμε πως είναι έτσι. Αυτή η τρέλα αν έχουμε την απαίτηση να κρατήσει για πάντα, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με εμάς.

Σε μια ερωτική σχέση που έχει γερές βάσεις, ο έρωτας είναι βασικό συστατικό όπως το νερό στα λουλούδια, αλλά δε μας φταίει ούτε η γλάστρα, ούτε η βρύση, όταν δεν κάνουμε σωστή χρήση. Ναι, να τα ζήσουμε όλα στον έρωτα. Αλλά όταν δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε, τι δε θέλουμε, ποιοι είμαστε και πώς βαδίζουμε, τότε υπάρχει κίνδυνος να χρησιμοποιήσουμε τον έρωτα σαν άλλοθι στη βλακεία μας. Να τον βάλουμε σαν επικάλυψη στα απωθημένα μας.

Για παράδειγμα, «Δεν πάω στη δουλειά, δε θέλω να κάνω τίποτα, μου έχει πάρει τα μυαλά». Μήπως στην πραγματικότητα τη δουλειά δεν την ήθελα τόσο; Μήπως πνιγόμουν εκεί καθημερινά κι ήρθε η δικαιολογία του έρωτα σαν βαλβίδα αποφόρτισης; Μήπως δεν ξέρω πού πατάω και τι μου γίνεται κι έτσι βολεύει, να τα ρίχνω όλα στην κατάσταση του έρωτα, μιας κι ο ερωτευμένος έχει πάντα ελαφρυντικά;

Υπάρχουν άνθρωποι εγκλωβισμένοι συναισθηματικά σε μια σχέση γάμου. Κάτω από αλυσιδωτές συγκυρίες, βρίσκονται  με τον ακατάλληλο άνθρωπο και διαλύουν τα πάντα με άκομψο τρόπο. Χωρίζουν και καταστρέφονται κι οικονομικά. Τι βολεύει πιο πολύ να πει κανείς σε μια τέτοια κατάσταση; Να επικαλεστούμε τον έρωτα. Αυτός φταίει. Δεν είναι έτσι όμως.

Ο αληθινός έρωτας είναι παραγωγικός. Δίνει δύναμη, έχει μέτρο, διαβαθμίσεις, αναζωπυρώνεται εκεί που πρέπει. Έχει οδηγίες χρήσης, αρκεί να έχουμε γερές βάσης εμείς πρώτα. Δεν ξεκινάς να διαβάζεις ένα υπέροχο βιβλίο, αν πρώτα δεν έχεις μάθει καλή ανάγνωση.