Έγινε ο γάμος, ήρθαν τα παιδιά, ήρθε και το διαζύγιο. Ναι, μπορεί να φτύσουμε τον κόρφο μας για να εξορκίσουμε το «κακό», αλλά πολλές φορές είναι καλύτερο ένα διαζύγιο από μια ατέρμονη θεατρική παράσταση ενός δήθεν ευτυχισμένου ζευγαριού.
Η ζωή δε σταματάει σε μια αποτυχημένη ή άστοχη επιλογή. Μαθαίνουμε και προχωράμε. Κάπως έτσι, συναντιούνται άνθρωποι κι ενώνουν τις ζωές τους, έχοντας μαζέψει τα κομμάτια τους από προηγούμενες σχέσεις. Κρατάνε στις αποσκευές τους λάθη, γνώση, εμπειρία, ενώ έχουν –τις περισσότερες φορές– φέρει στον κόσμο και παιδιά.
Τα παιδιά δε διαλέγουν τις επιλογές των γονιών, απλά τις ακολουθούν. Χρειάζεται πολύ κόπο και πολλή κουβέντα να εξηγήσεις, να ξεδιπλώσεις και να τσαλακωθείς στα παιδιά. Το σίγουρο είναι πως μαθαίνουν περισσότερα για τη ζωή και δε ζουν σε μια ουτοπική πραγματικότητα με ψεύτικους ρόλους.
Ας επικεντρωθούμε, όμως, στη σύνθεση της μικτής οικογένειας και σε ό,τι απορρέει από αυτήν. Υπάρχουν αρκετές παράμετροι, οι οποίες είναι προαπαιτούμενες, έτσι ώστε να βαδίσει μια μικτή οικογένεια.
Υπάρχουν παιδιά απ’ τον προηγούμενο γάμο και των δύο συντρόφων. Όταν το ζευγάρι είναι δεμένο και συνειδητοποιημένο, είναι πολύ δύσκολο να μην πάει καλά η διαχείριση μιας τόσο απαιτητικής μορφής οικογένειας. Τα παιδιά θέλουν τους γονείς να ‘ναι καλά, γιατί έτσι μπορούν να προχωρήσουν και τα ίδια στη ζωή τους. Όταν βλέπουν τη μητέρα ή αντίστοιχα τον πατέρα τους να ‘χει δίπλα έναν άνθρωπο που την/τον αγαπάει και την/τον κάνει να χαμογελάει, τότε είναι κι εκείνα ήρεμα. Αυτό που θέλουν είναι να υπάρχει ισορροπία.
Σε καμία περίπτωση δε βοηθάει ο γονιός τους να μιλάει υποτιμητικά για τον πατέρα ή τη μητέρα τους και να εκθειάζει τον νέο σύντροφο. Μπορεί να μην το εκφράσουν ποτέ, αλλά η ζημιά που γίνεται υποσυνείδητα είναι ανεπανόρθωτη. Όταν ένα ζευγάρι χωρίζει οφείλει κατηγορηματικά να βγάζει απ’ έξω τα παιδιά του από οποιαδήποτε μορφή διαμάχης. Δυστυχώς, αυτό δε γίνεται στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Στις μικτές οικογένειες οι νέοι σύντροφοι οφείλουν να λειτουργούν με υπομονή και θετική διάθεση απέναντι στα παιδιά του νέου τους συντρόφου. Μπορεί να υπάρχει δυσπιστία απέναντι στο πρόσωπό τους κι αυτό είναι λογικό κι αναμενόμενο. Ο χρόνος, όμως, βοηθάει και τα ξεκαθαρίζει όλα. Με υπομονή και πολλή αγάπη για κάθε κίνηση που γίνεται, οι μικτές οικογένειες μπορούν να καταλήξουν πολύ δεμένες. Γιατί ό,τι γίνεται είναι από συνειδητές επιλογές, όχι από τυχαία γεγονότα.
Στους αρχικούς γάμους μπορεί να προκύψουν παιδιά. Στις μικτές οικογένειες όλα είναι εξαρχής δεδομένα και γνωστά. Το μόνο που χρειάζεται είναι να υπάρχουν ισχυροί δεσμοί μεταξύ του ζευγαριού.
Ποιος είπε πως η ζωή δεν έχει επιλογές; Ότι δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε για να βρούμε τον άνθρωπό μας, ακόμα κι αν αποτύχουμε αρχικά; Το περιβάλλον φιλικό ή οικογενειακό έχει κι αυτό τον σημαντικό ρόλο του. Στην προσπάθεια της συνένωσης μιας μικτής οικογένειας, οφείλουν όλοι να κατανοούν την ιερή αυτή προσπάθεια και να ‘ναι αρωγοί.
Πόσο όμορφη εικόνα ένα μεγάλο στρωμένο τραπέζι κι όλοι μαζεμένοι να συνυπάρχουν. Αληθινές ανθρώπινες σχέσεις. Αν αγαπάς πραγματικά, τότε αγαπάς και τους ανθρώπους του συντρόφου σου. Αν τα κίνητρα είναι αληθινά και χωρίς δόλο, αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι κι έρχεται η ισορροπία στις σχέσεις.
Αυτό που οφείλουν όλοι να καταλάβουν (όσοι έχουν ρόλους έμμεσους ή άμεσους στις μικτές οικογένειες) είναι πως οι μόνοι κερδισμένοι απ’ το δέσιμο μιας τέτοιας μορφής οικογένειας, είναι τα παιδιά εκατέρωθεν. Η αγάπη από όποια πηγή και να προέρχεται είναι ευεργετική. Ας αφήσουμε τους εγωισμούς κ τις μικρότητες κ ας σκεφτούμε πως πρέπει να ‘μαστε ευγνώμονες για όλους εκείνους κι εκείνες που αγάπησαν τα παιδιά μας. Και προπαντός να μην τα δηλητηριάζουμε χρησιμοποιώντας την ασπίδα του ρόλου που απορρέει απ’ τον τίτλο της μάνας ή του πατέρα.
Συντάκτης: Ευαγγελία Βεργανελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
