Μήπως απλά αδιαφορεί και δε σε παίζει;

Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν μια απίστευτη δυναμική. Πόσο μάλλον οι ερωτικές σχέσεις. Βρίσκονται σε συνάρτηση με την προσωπικότητα, με τις επιρροές του κάθε ατόμου καθώς και την ψυχοσύνθεσή του. Αυτό που είμαστε αντικατοπτρίζεται μέσα στις σχέσεις μας και το αντίστροφο. Οι σχέσεις μας είναι αυτές που διαμορφώνουν στάσεις και συμπεριφορές μας. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε ως ερωτικούς συντρόφους μας διαμορφώνουν, έως ένα σημείο, με τον τρόπο που μας συμπεριφέρονται και με τα συναισθήματα που μας γεννούν.

Σύνηθες το φαινόμενο ενώ μια σχέση ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς, ο ένας απ’ τους δυο να αρχίσει να δείχνει μια συμπεριφορά αλλόκοτη. Να δείχνει αδιαφορία και σταδιακά (ή κι απότομα) να απομακρύνεται. Τι συμβαίνει σε μια τέτοια περίπτωση;

Το παιχνίδι του «φτύνω για να κολλήσει» είναι ευρέως διαδεδομένο, ειδικά σε άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση και παντελή έλλειψη γνώσης του εαυτού τους. Κάπως έτσι λοιπόν αρχίζει ένα παιχνίδι και μια παραφιλολογία.

Ατέρμονες συζητήσεις με φίλους και κολλητούς. Ερωτήματα για το αν θέλει ή όχι. Και φυσικά ανασφάλεια. Ώρες μπροστά απ’ το κινητό και καρδιοχτύπι. Η κατάληξη γνωστή. Ο ένας απ’ τους δυο να αποχωρεί, αφού τέτοιου είδους συμπεριφορές μονάχα ενδιαφέρον δεν καταμαρτυρούν.

Ας μην ξεγελιόμαστε. Όταν υπάρχουν ειλικρινή συναισθήματα κι απ’ τις δυο πλευρές, τότε πάσης φύσεως αδιαφορία δεν έχει θέση ανάμεσά τους. Οι σχέσεις είναι σαν ένας σπόρος που έχουμε φυτέψει στη γη και περιμένουμε να ανθίσει και να καρποφορήσει. Αυτό θα γίνει με τη βοήθεια πολλών παραγόντων. Κι οι δυο πλευρές συμβάλλουν, αν δε λειτουργούμε έτσι, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Παιχνίδια κυριαρχίας και συμπεριφορές προβληματικές δεν έχουν καλή κατάληξη.

Έχουμε βαπτίσει τη λάθος στάση ως τακτική κατάκτησης και την αδιαφορία ως παιχνίδι διεκδίκησης. Μόνοι μας σκάβουμε το λάκκο μας. Βλέπουμε πως δεν τραβάει, το βλέπουμε, μη λέμε ψέματα στο εαυτό μας. Αυτή η φωνούλα μέσα μας πάντα κάτι λέει, αλλά ποιος την παίρνει στα σοβαρά -ειδικά όταν λέει άβολες αλήθειες;

Κι αντί να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να αποχωρήσουμε, καθόμαστε κι αυτό-ονομαζόμαστε μαχητές της αγάπης. Γιατί τελικά οι περισσότεροι κρύβουμε μέσα μας μια προσωπικότητα που έχει γεύση από ηθοποιό της δραματικής σκηνής. Είναι γεγονός άλλωστε πως με περισσότερη συμπάθεια βλέπουμε όλοι μας κάποιον που προσπαθεί για να κρατήσει μια σχέση, παρά εκείνο το άτομο που ξέρει τι θέλει και φεύγει με μια αίσθηση ελευθερίας και τη διάθεση για νέο ξεκίνημα στη ζωή.

Έχουν γεμίσει τα γραφείο των ψυχοθεραπευτών και των επιστημόνων ψυχικής ενδυνάμωσης από περιπτώσεις που ψάχνουν να βρουν ίαση μετά απ’ την πανωλεθρία τέτοιου είδους παιχνιδιών μέσα σε σχέσεις ή παραλίγο σχέσεις. Το πιο σημαντικό ερώτημα που οφείλουμε όλοι να κάνουμε πριν βγούμε στην αρένα των σχέσεων είναι: Έχουμε ξεκαθαρίσει ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, τι δε θέλουμε και μέχρι πού είναι τα όρια που θέτουμε στον εαυτό μας και στους άλλους;

Δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις, αλλά με υπομονή και προσπάθεια μπορούμε να έχουμε στο τέλος της ημέρας θετική κατάληξη. Μαθαίνοντας τον εαυτό μας μπορούμε να καταλάβουμε και τις προβληματικές συμπεριφορές των γύρω μας. Δεν ωραιοποιούμε μια κατάσταση προβληματική και φυσικά δεν ανεχόμαστε πειραματισμούς των άλλων.

Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε και τους χειριστικούς ανθρώπους που σε μια σχέση δημιουργούν ένα θολό τοπίο προκειμένου να έχουν εκείνοι τον έλεγχο. Μα ποιος είπε ότι οι σχέσεις είναι επιτραπέζιο παιχνίδι;