Να μετράς τους ανθρώπους στις χαρές σου

Παρέες, φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες, σύντροφοι∙ οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν μία δυναμική περίεργη. Άλλοτε με θετικό και κάποιες φορές με αρνητικό πρόσημο. Οι παλιοί έλεγαν πως ο φίλος φαίνεται στα δύσκολα. Στις μέρες μας, όμως, έχουν αντιστραφεί οι όροι αυτοί. Αυτοί που μπορούν να αντέξουν τη χαρά του άλλου είναι, τελικά, φίλοι. Να την αντέξουν και να μην τη ζηλέψουν. Τώρα για το αν μπορούν να χαρούν, αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα.

Να χαρούν με τη χαρά που ο φίλος τους έχει μια σχέση που πάει καλά, που πέτυχε επαγγελματικά, που η ζωή του ξεκόλλησε απ’ το τέλμα και βαδίζει μπροστά; Τη στιγμή, όμως, που αυτός ή αυτή δεν είναι στην ίδια θέση; Ποιες είναι προϋποθέσεις, για να καταφέρει ένας άνθρωπος να μπορεί να μοιράζεται τη χαρά του διπλανού του;

Απαραίτητο προαπαιτούμενο είναι να έχει εμβαθύνει στον εσωτερικό διάλογο. Τι θα πει αυτό; Να μη μένουμε στα στεγανά, στην εξωτερική εικόνα μόνο. Να βλέπουμε πρώτα τις δικές μας πράξεις. Να κάνουμε ερωτήσεις. «Τι θα μπορούσα να κάνω για να βελτιώσω μια κατάσταση; Πού κάνω λάθος και δεν έχω το αποτέλεσμα που θέλω;». Αυτοκριτική, προτού επιλέξουμε τον εύκολο δρόμο.

Η ζήλια είναι κακός σύμβουλος για τη ζωή των ανθρώπων. Έχει ένα μοναδικό χάρισμα, εθελοτυφλεί και κρατάει δεμένα τα πόδια όλων όσων την κάνουν κτήμα τους. Εννοείται πως δεν παραδέχεται κανείς ότι ζηλεύει. Δεν είναι εύκολα αποδεκτό -αν ήταν, θα το αντιμετώπιζε κιόλας. Όταν είμαστε γνώστες ενός προβλήματος, τότε κατά το ήμισυ το έχουμε κιόλας λύσει.

Η χαρά του διπλανού μας, τις περισσότερες φορές και για τους περισσότερους ανθρώπους, αποτελεί το έναυσμα για σκέψεις μίζερες. «Γιατί αυτός κι όχι εγώ;», «Είμαι άτυχος ενώ εκείνος τόσο τυχερός». Είναι, όμως, θέμα τύχης μόνο;

Οι επιλογές κι η τόλμη δεν καθορίζουν πολλές φορές την τύχη μας; Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο ευέλικτοι και ρισκάρουν, παίρνουν πιο εύκολα αποφάσεις που ενδεχομένως να τους οδηγούν σε θετικές εξελίξεις. Γιατί εμείς που δεν τολμούμε, που θέλουμε τη ζώνη ασφάλειας δεμένη σφιχτά, να θεωρούμε πως ο διπλανός είναι ο ευνοημένος απ’ τη ζωή;

Η ζήλια χαράζει εύκολα μονοπάτια, έχει τον εύκολο τρόπο και τη δικαιολογία για καθετί που δε θέλουμε να το δουλέψουμε μέσα μας. Αυτοκριτική, ανάλυση του εγώ μας με τον εαυτό μας∙ δύσκολος δρόμος αλλά λυτρωτικός. Μας αποδεσμεύει απ’ το τι κάνει ο άλλος. Δεν ασχολούμαστε με αυτό και δε δίνουμε σημασία. Επικεντρωνόμαστε στο τι κάνουμε εμείς και ποιος ο τρόπος να βελτιωθούμε.

Δυστυχώς, στις μέρες και στην εποχή που ζούμε, η στάση «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» είναι πολύ συνηθισμένη. Δεν προσδοκούμε τη δική μας εξέλιξη, μας αρκεί ο διπλανός μας να μην είναι καλά.

Ο φίλος φαίνεται στα δύσκολα; Μήπως, όμως, στα δύσκολα, που δεν είναι άμεσα δικά του, παίρνει χαρά, γιατί σκέφτεται «ευτυχώς εγώ είμαι καλά, κοίτα τι γίνεται τριγύρω»;

Ο φίλος φαίνεται στη χαρά του διπλανού του. Μπορεί να χαρεί; Μπορεί η χαρά που δεν είναι δική του να του δώσει δύναμη κι αισιοδοξία; Μπορεί να νιώσει χαρούμενος και γεμάτος και με μια διάθεση ότι κάτι καλό και στη δική του ζωή θα συμβεί; Αυτό είναι φιλία!