Να σπας τις νόρμες που δε σου ταιριάζουν

Ένας κόσμος που τρέχει γρήγορα και βιάζεται σε όλα του. Από τα πιο απλά έως τα πιο σύνθετα. Βιάζεται να ζήσει, λες και μας έχουν ψιθυρίσει πως αν τρέξουμε στον τερματισμό μας περιμένει ένα έπαθλο. Όταν είμαστε μικροί βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και όταν μεγαλώνουμε θέλουμε να γινόμαστε πάλι παιδιά. Μα τι γίνεται; Δεν μπορούμε να ζήσουμε την κάθε στιγμή στην ώρα της και κάθε κατάσταση στον καιρό της; Από πού πηγάζει όλο αυτό; Ποια είναι η αιτία; Ξεκινάμε από το βασικό αίτιο που είναι το αίσθημα του ανικανοποίητου.

Ανατρέχοντας στην παιδική ηλικία θα δούμε πως οι περισσότεροι μεγαλώσαμε με βάση τις επιθυμίες και προσδοκίες των γονιών μας. Οι προσδοκίες αυτές ανάλογα με το οικογενειακό περιβάλλον είχαν μια τάση ως προς το παιδί, να το μεταμορφώνουν σε μικρομέγαλο, μιας κι αυτός ο τύπος ανθρώπου ήταν ο απόλυτα αποδεκτός και φυσικά πετυχημένος. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε και στις  επόμενες γενιές,  προκαλώντας και ενεργοποιώντας μια σειρά από δυσάρεστες συνέπειες στο ίδιο το παιδί. Δε ζει την κάθε ηλικία με τα ρούχα που της ταιριάζουν. Όταν λοιπόν λέμε στα μικρά παιδιά πως μεγάλωσαν πια κι ακολουθεί και η σχετική επιβράβευση για την ωριμότητα που διακατέχει το παιδί, πώς περιμένουμε μετά, φορώντας την μπλούζα με τον Μίκυ, να τρέξει να παίξει έξω και να τσαλακωθεί;

Όταν μαθαίνουμε στο μικρό παιδί που ακόμα δεν έχει πάει σχολείο, να διαβάζει και να γράφει, και του περνάμε με υπερηφάνεια τη λογική του «τρέχα να προλάβεις» τι περιμένουμε να γίνει; Δε θα έχει φυσικά τη συμπεριφορά βάσει της ηλικίας του. Θα θέλει να βιάζεται να μεγαλώσει, γιατί ενεργώντας ως μεγαλύτερης ηλικίας παιδί, αυτό είναι δείκτης υψηλής νοημοσύνης και συμπεριφοράς. Είναι όμως τελικά έτσι;

Το παιδί σε κάθε ηλικία έχει και τα στάδια που πρέπει να ζήσει και να μάθει. Βγάζουμε τα δικά μας κόμπλεξ και απωθημένα σε μια προσπάθεια να αποδείξουμε πως σε όλα είμαστε πρώτοι και φυσικά πιο έξυπνοι, τόσο εμείς όσο και οι γόνοι μας. Εκεί λοιπόν χάνουμε το μέτρο. Δε ζούμε την κάθε ηλικία που έχουμε όπως είναι γιατί πολύ απλά δε μας έχουν μάθει να τη ζούμε κι αυτό το ακολουθούμε κι εμείς μετά. Η κοινωνία μας πλάθεται με αυτά τα πρότυπα, με αυτές τις νόρμες.

Δυστυχώς σε όλες τις καθημερινές εκφάνσεις της ζωής μας αυτό το φαινόμενο του αταίριαστου κάνει την εμφάνισή του. Γιατί στις μικρές ηλικίες υπάρχει μια ανάγκη να δείχνουμε μεγαλύτεροι άρα και ωριμότεροι, ενώ στις μεγαλύτερες ηλικίες που η ωριμότητα δε θεωρείται πάντα ένδειξη εξυπνάδας, τα πράγματα ανατρέπονται. Κωμικό το θέαμα και στις δύο περιπτώσεις, ειδικά στη δεύτερη. Ας μάθουμε να ζούμε την κάθε στιγμή στην ώρα της. Και η σωστή ώρα δεν είναι άλλη από αυτήν που διαδραματίζεται τώρα. Μεγαλώνοντας δεν είναι κακό να αποκτήσει ο άνθρωπος μια σχέση καλή με την εικόνα του και να έχει θετική νεανική διάθεση, αρκεί όλο αυτό να μη γίνεται με μια ταυτόχρονη διάθεση επίδειξης και ανταγωνισμού, όπου καταλήγει σε γελοιοποίηση. Το μέτρο είναι βασικό να υπάρχει, αλλά το πιο σημαντικό απ’όλα είναι η αυτογνωσία. Η προσωπική ενδυνάμωση και βελτίωση. Έτσι θα μεγαλώνουμε παιδιά που θα ζουν την κάθε στιγμή και θα είναι απεγκλωβισμένα από εικόνες που δεν ταιριάζουν.