Τεκνοποίηση με δωρητή σπέρματος

Αν παρατηρήσουμε γύρω μας, θα δούμε πολλά κορίτσια μόνα τους κι αντίστοιχα πολλά αγόρια. Αλλάζει η σύσταση της κοινωνίας. Γίνονται πολλές διαφοροποιήσεις που θα τις συνειδητοποιήσουμε στα παρακάτω επεισόδια. Η μορφή της οικογένειας, όπως τυπικά τη γνωρίσαμε, έχει ανατραπεί.

Η γυναίκα έχοντας δραστηριότητες πιο δυναμικές, έχει διαμορφώσει αλλιώτικα και τη θέση της μέσα στην καθημερινότητα. Εργαζόμενη, ανεξάρτητη, χειραφετημένη κι έχοντας αναζητήσει εκ βαθέων την ποιότητα των σχέσεων που θέλει να διατηρήσει στη ζωή της.

Από ‘κει ξεκινάνε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Στο παρελθόν, η έννοια της διατήρησης της οικογένειας ήταν μονόδρομος κι ο αναγκαστικός συμβιβασμός ήταν, αδιαμφισβήτητα, μια πραγματικότητα, γιατί δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική. Απόλυτη εξάρτηση οικονομική απ’ τον άντρα και κατ’ επέκταση η κοινωνική κατακραυγή σε οποιοδήποτε άλλο σενάριο θα ήταν αβάσταχτη. Έτσι, λοιπόν, ήταν πολυτέλεια να αναζητήσουν ποιότητα στη σχέση ως πρωταρχικό μέλημα.

Αυτή η εικόνα έχει, ευτυχώς, αλλάξει στον μέγιστο βαθμό. Τώρα η ποιότητα έχει γίνει αυτοσκοπός. Η ποιότητα είναι ο στόχος. Με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότεροι –γυναίκες κι άνδρες– να ‘ναι μόνοι από επιλογή. Στο παρελθόν θα ήταν τελείως ακατανόητη η κίνηση να πάει μια γυναίκα ταξίδι μόνη της. Στις μέρες μας είναι απλά κάτι συνηθισμένο. Όπως και πολλές άλλες στιγμές βλέπουμε γυναίκες να επιλέγουν να ‘ναι μόνες τους. Κι αυτή η συνειδητή επιλογή έχει μετατοπιστεί και σε άλλα μετερίζια της ζωής.

Μητρότητα. Ένα μεγάλο κεφάλαιο. Η επιλογή κι η απόφαση μιας γυναίκας να γίνει μητέρα έχει πολλές προεκτάσεις κι αντικατοπτρίζει και τη δομή της εκάστοτε κοινωνίας που ζει. Έχει αλλάξει, λοιπόν, ο τρόπος σκέψης της γυναικείας αντίληψης πάνω στο θέμα «οικογένεια» κι έχει επέλθει η απελευθέρωση (τουλάχιστον, σε ένα μεγάλο ποσοστό)  απ’ τα ταμπού και τα στερεότυπα πολλών ετών πίσω.

Έχουμε όλοι ακούσει για τεκνοποίηση με δωρητή σπέρματος. Δηλαδή, μια γυναίκα αποφασίζει, τη στιγμή που αισθάνεται έτοιμη, να γίνει μητέρα χωρίς όμως να ‘χει δίπλα της ( ούτε καν να τον γνωρίζει στην όψη) τον άνθρωπο αυτό που θα συντελέσει με το βιολογικό υλικό του στη δημιουργία ενός πλάσματος, χωρίς να περιμένει τον κατάλληλο ή να παραιτείται της ιδέας να γίνει μάνα, αν αυτός δε βρεθεί!

Η διαδικασία για τη σύλληψη είναι η σεξουαλική επαφή. Ο άνθρωπος ως ανώτερο ον απ’ τα υπόλοιπα του ζωικού βασιλείου, έχει συναίσθημα στις σχέσεις αυτές και δημιουργεί δεσμούς οικογένειας με το ταίρι του. Τώρα, στη σύγχρονη εποχή που ζούμε, έρχεται η ανατροπή. Η μάνα που θα τεκνοποιήσει, κατά περιπτώσεις, δεν επιθυμεί να ‘χει δίπλα της ένα αρσενικό. Η ίδια είναι χειραφετημένη, δυνατή κι οικονομικά ανεξάρτητη και δε θέλει να ‘χει στη σκέψη της και το βάρος μιας σχέσης ή απλά δεν έχει βρει τον κατάλληλο σύντροφο κι αρνείται να συμβιβαστεί με μια βολικά άβολη πραγματικότητα, που θα προσφέρει καταπίεση κι όχι ευτυχία. Δεν αρνείται, όμως, ούτε στερείται την πληρότητα της μητρότητας.

Οι στατιστικές δείχνουν τα διαζύγια διαρκώς να αυξάνονται. Ολοένα και περισσότεροι μιλάνε για τη δυσκολία των σχέσεων και τις αρνητικές επιπτώσεις στα παιδιά. Έτσι, λοιπόν, η σκέψη της επιλογής «εξαρχής μόνη» την απελευθερώνει απ’ το άγχος αυτό, απ’ το άγχος του συμβιβασμού και της αποτυχίας. Η απλοϊκή σκέψη ότι «ούτως ή άλλως, οι πιθανότητες δείχνουν πως θα ‘ναι μονογονική η οικογένεια που θα κάνω» έχουν ως κατάληξη την επιλογή σύλληψης με δωρητή σπέρματος. Ίσως πάλι να ‘ναι κι οι διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις μιας γυναίκας ο λόγος που εκείνη καταφεύγει σ’ αυτήν επιλογή.

Είναι σαφέστατα ένα μέγιστο κοινωνικό θέμα, για το οποίο δυστυχώς δεν ακούγεται κάτι, ούτε εμβαθύνουν όλοι αυτοί που διαμορφώνουν εικόνες στην κοινωνία.

Η γυναίκα από φύση και θέση έχει το πλεονέκτημα έναντι του άντρα. Όμως, μήπως, θα πρέπει να μην είναι τόσο απλή η σκέψη αυτή της απόρριψης εκ προοιμίου της δημιουργίας οικογένειας; Τι επιπτώσεις θα ‘χει αθροιστικά μια τέτοια πράξη στο μέλλον; Είναι ερωτήσεις που έχουν πολύ μεγάλη βαρύτητα οι απαντήσεις τους.