Τη συμβίωση τη χαρακτηρίζει το μοίρασμα

«Τι ωραίο ν’ αγαπάς», λέει το τραγούδι που έχουμε σιγοτραγουδήσει οι περισσότεροι -αν όχι όλοι μας. Να δίνεις, να μοιράζεσαι, να νοιάζεσαι, να μην περιμένεις αντάλλαγμα.

Η ανάγκη της συντροφικότητας έχει διάφορες προεκτάσεις και παρακλάδια. Πηγή κι αφετηρία όλων είναι η ψυχική κατάσταση που βρισκόμαστε. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που επιλέγουν να βρίσκονται σε μια σχέση επιφάνειας, κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα στο τέλος της ημέρας να υπάρχουν ή να γεννιούνται προβλήματα.

Προβλήματα τόσο στους ίδιους τους πρωταγωνιστές της σχέσης όσο και στον περίγυρο. Η όλη κατάσταση περιπλέκεται όταν υπάρχουν και παιδιά. Στις σχέσεις επιφάνειας δεν υπάρχει κατά κύριο λόγο βαθύ κι ουσιαστικό συναίσθημα. Υπάρχει ένα διεκπεραιωτικό «πρέπει». Ένα αίσθημα ευθύνης που προκαλεί πολλές φορές ένα κλίμα συμφόρησης στους συμμετέχοντες.

«Πρέπει να κάνω δουλειές για να είναι καθαρό το σπίτι, πρέπει να αναλαμβάνω τις υποχρεώσεις που αφορούν την κοινή ζωή μας, πρέπει να πάω στους συγγενείς του ανθρώπου που συμβιώνω, γιατί έτσι ορίζουν οι τύποι». Αυτές οι καταστάσεις και το αποτέλεσμα της αντιμετώπισής τους, έρχονται και καταδεικνύουν τον αδύναμο κρίκο, που δεν είναι άλλος απ’ την έλλειψη αληθινής αγάπης που πηγάζει απ’ τον έρωτα.

Ναι, σίγουρα όλοι θα έχουμε διαβάσει αναλύσεις πως ο έρωτας δεν υπάρχει, η αγάπη είναι δυσεύρετη, πως οι σχέσεις στα ζευγάρια περνάνε κρίση, τα διαζύγια έχουν γίνει καθημερινή κατάσταση και δεδομένη κατάληξη. Αλλά… Ναι, υπάρχει αυτό το «αλλά» που αλλάζει την εικόνα.

Άνθρωποι που επιλέγουν να είναι μαζί όχι απ’ το «πρέπει» αλλά απ’ το «θέλω». Ζευγάρια που έχουν ψάξει μέσα τους και γνωρίζουν τι δε θέλουν και τι θέλουν και προχωρούν πολύ συνειδητοποιημένα στη συνύπαρξη με το ταίρι τους. Εκεί δημιουργείται μια κατάσταση που έχει άλλη δυναμική. Τα ζευγάρια αυτά έχουν κάνει το μοίρασμα καθημερινότητα. Το αίσθημα της ενσυναίσθησης είναι υψηλό.

Το να καταφέρουμε να μπούμε στη θέση του ανθρώπου που έχουμε επιλέξει να ‘ναι δίπλα μας, είναι πραγματικά κάτι μαγικό. Το «εγώ» εκμηδενίζεται και το «μαζί» έρχεται να δημιουργήσει. Ακόμα και κάτω από πολύ δύσκολες καταστάσεις, ενστάσεις, εμπόδια απ’ τον περίγυρο κι αρνητικό κλίμα, τα ζευγάρια που έχουν παντιέρα το «μαζί σε όλα», τα ξεπερνάνε κι όλα με εκπληκτική ευκολία.

Τα ζευγάρια αυτά έχουν ένα φως γύρω τους, το εκπέμπουν σε μια συχνότητα θετικής ενέργειας. Ναι, μη σας φαίνεται αστείο. Όπως υπάρχουν τα ζευγάρια που εκπέμπουν έναν αρνητισμό, έτσι υπάρχει και το αντίστροφο. Η διαφορά είναι πως τα δεύτερα συναντώνται πιο σπάνια.

Πονάει ο ένας κι ο άλλος νιώθει τον πόνο, σηκώνουν τα βάρη μαζί κι η διαφωνία τους αφορά το ποιος θα σηκώσει το περισσότερο φορτίο για να μην κουραστεί ο άνθρωπός του. Όλα βρίσκονται σε μια αρμονία κι ο διάλογος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο εγωισμός δεν έχει θέση κι η λέξη «εκμετάλλευση» είναι άγνωστη στα ζευγάρια που είναι μαζί από ένα «θέλω» κι όχι γιατί πρέπει.

Είναι ιδανικές αυτές οι σχέσεις αλλά όχι σπάνιες. Στην εποχή μας που όλα στέκονται σε μια επιφάνεια κι έτσι δε θέλουμε ή νιώθουμε πως δεν μπορούμε να πάμε κάτω από αυτή για να δούμε τι συμβαίνει, υπερτερούν κι οι αντίστοιχες επιφανειακές κι εγωιστικές σχέσεις.

Ας σηκώσουμε το χαλί, ας ξεσκονίσουμε τις ψυχές μας κι ας γνωριστούμε με τις επιθυμίες μας. Ας αποκτήσουμε ποιότητα μαθαίνοντας τους εαυτούς μας πρώτα και μετά να ψάξουμε για το ταίρι μας. Θα το βρούμε τότε και θα είναι και το σωστό. Υπάρχει κάπου εκεί έξω κι όταν εμείς είμαστε έτοιμοι, αυτό εμφανίζεται. Και τότε το «εγώ» εξαφανίζεται και γίνεται «εμείς».  Αξίζει να το προσπαθήσουμε!