Στην εκπνοή του χρόνου, σε μια χρονιά που το σώμα υπήρξε στις συζητήσεις μας περισσότερο από ποτέ και για πολλούς λόγους κι ίσως όχι πάντα ευχάριστους, εμείς, στο pillowfights, δίνουμε φωνή στα σώματά μας και τις ιστορίες τους μέσα από μια καμπάνια που σκοπό έχει να γιορτάσουμε. Τα γεμάτα σημάδια, όμορφα, παρδαλά και πολύχρωμα κορμιά που είναι οι πυξίδες και οι χάρτες μας για κάθε βήμα που κάνουμε στον περίεργο αυτό κόσμο. Ένα δεκαήμερο γεμάτο εικόνες, λέξεις, προσωπικές ιστορίες, άρθρα και μαρτυρίες για το body shaming, με σκοπό τελικά, το πιο απλό και σπουδαίο. Να μας αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε κι όλους τους άλλους.
Γεια σας.
Το όνομά μου είναι Αναστασία.
Στο σώμα μου υπάρχει ουλή. Χηλοειδής ουλή. Όχι μία, ούτε δυο, αλλά όλο το στέρνο και η πλάτη πίσω. Τα ανθισμένα λουλούδια μου, όπως τα λέω ή αλλιώς ο ανάγλυφός μου χάρτης. 11 χρόνια πια. Πάνω στην αρχή της εφηβείας έκανα την αρχή -του χάους- και ξεκίνησα χάπια/θεραπεία για την ακμή. Το αποτέλεσμα ήταν ουλές παντού. Αυτοάνοσο μου είπαν, υπερβολική δόση μου είπαν.
Εγώ το είπα κατάρα. 13 χρόνων κορίτσι να ντύνεσαι με κλειστά ρούχα χειμώνα καλοκαίρι για να μη φαίνονται· όλοι με φώναζαν αγοροκόριτσο. Έκαναν δυο χρόνια ν’ επουλωθούν καθώς ήταν πληγές. Φυσικά ποτέ δεν πήγα για μπάνιο στη θάλασσα με παρέα- σκέτη ντροπή, Γολγοθάς. Άγνωστοι να σε δείχνουν με το δάχτυλο, παιδάκια να λένε δίπλα σου «μαμά φοβάμαι», τουρίστες να σχολιάζουν κι εγώ να πρέπει να τα δεχτώ όλα.
Δεν άργησα να γίνω επίκεντρο συζήτησης από συγγενείς. Μήπως έχω ψωρίαση ή κάτι κολλητικό ακόμα. Κι όλα αυτά στα 13 μου, που τότε κάνεις παρέες, τότε ξεκινάς να φλερτάρεις. Τι; Να φλερτάρεις; Αγόρια; Ποτέ, μακριά. Όλοι ήταν με το βλέμμα της λύπησης ή της αηδίας.
Αισίως φτάνουμε στα 24, αφού περάσαμε εφηβεία και φοιτητική ζωή με τα «λουλούδια» μου. Υπήρξαν φορές που με σιχάθηκα κι εγώ όταν με έβλεπα στον καθρέπτη. Με απεχθανόμουν. Δεν ήξερα πώς να τα κρύψω. Να πάω κάπου και να μη φανούν ώστε να μη σχολιαστούν. Κι απορρίψεις από τους τότε έρωτές μου το έκαναν χειρότερο.
Αλλά πια, με το μυαλό που έχω τώρα, είναι κομμάτι της ζωής μου. Χωρίς αυτές μπορεί να μην είχε και τόσο ενδιαφέρον η μέχρι τώρα πορεία μου. Τα συνήθισα, τα δέχτηκα και μ’ αυτά προχωράω μπροστά σ’ όλα. Τα λουλούδια μου.
Θα με δεχτείς μ’ αυτά. Δε με θες; Παίρνω τα λουλούδια μου και φεύγω. Αυτά είναι η παρέα μου, η δύναμή μου. Κι ίσως αυτά με ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Αν είμαι δυνατή αυτά θα στο πουν! Αν σε θέλω στη ζωή μου, αν αξίζεις να υπάρχεις σ’ αυτήν, αυτά θα στο πουν.
Γι’ αυτό όταν τα αντικρίσεις, φρόντισε να τους χαμογελάσεις. Όπως έκανα και ‘γω.
Από την Αναστασία Κόλλια.
Σύμμαχος στην προσπάθειά μας αυτή η εταιρία καλλυντικών ANAPLASIS που φροντίζει κάθε μοναδικότητα, με σεβασμό στο ανθρώπινο σώμα, αγκαλιάζοντας κάθε διαφορετικότητα κι αναδεικνύοντας την υπέροχη πλευρά των ανθρώπων. Την απόλυτα δική τους.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
