Στην εκπνοή του χρόνου, σε μια χρονιά που το σώμα υπήρξε στις συζητήσεις μας περισσότερο από ποτέ και για πολλούς λόγους κι ίσως όχι πάντα ευχάριστους, εμείς, στο pillowfights, δίνουμε φωνή στα σώματά μας και τις ιστορίες τους μέσα από μια καμπάνια που σκοπό έχει να γιορτάσουμε. Τα γεμάτα σημάδια, όμορφα, παρδαλά και πολύχρωμα κορμιά που είναι οι πυξίδες και οι χάρτες μας για κάθε βήμα που κάνουμε στον περίεργο αυτό κόσμο. Ένα δεκαήμερο γεμάτο εικόνες, λέξεις, προσωπικές ιστορίες, άρθρα και μαρτυρίες για το body shaming, με σκοπό τελικά, το πιο απλό και σπουδαίο. Να μας αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε κι όλους τους άλλους.
Κιλά. Από μικρός είχα έξτρα κιλά. Ήταν το παράσημό μου που έτρωγα όλο το φαΐ μου και δε χαλούσα χατήρι στη γιαγιά μου. Όλες μου οι παιδικές μου φωτογραφίες διαγράφουν άριστα την κοιλιά μου που προεξέχει και φυσικά είναι κι εκείνα τα τέλεια φουσκωτά χοντρά μαγουλάκια που έχω και είχα -που να σου πω την αλήθεια είναι και η μισή γοητεία μου, η άλλη μισή είναι στο χαμόγελό μου.
Κάπου στην εφηβεία έγινα σκελετός. Ένα παιδάκι που ήθελες να το ταΐσεις έτσι όπως ήταν, παρ’ όλο που έτρωγα τον αγλέορα. Έμενα έτσι λόγω αθλητισμού- δεν είχα πάθει κάποια μετάλλαξη. Γεγονός που έγινε αντιληπτό όταν σταμάτησα να αθλούμαι και συνέχισα ακάθεκτος το φαΐ.
Γρήγορα πήρα πάνω μου κιλά κι ο κόσμος που με είχε γνωρίσει έτσι αλλά κι όσοι είχαν ξεχάσει εκείνο το χοντρό χαρούμενο παιδάκι που ήμουν κάποτε, άρχισε να κοιτά περίεργα και να σχολιάζει.
Ξαφνικά όλοι οι γύρω μου άρχισαν να μου ασκούν μπούλινγκ για τα κιλά μου με το πρόσχημα της αγάπης και της προστασίας. Άκυροι στον δρόμο -που είχα χρόνια να δω- θεωρούσαν πως είχαν το δικαίωμα να ρίξουν το σχόλιό τους για τα κιλά μου και για το ότι θα έπρεπε να χάσω μερικά- καλοπροαίρετα πάντα.
Και δεν ήταν μόνο οι τυχαίοι. Ήταν άτομα μέσα από την οικογένειά μου και καλοί μου φίλοι. Τους αγνόησα κι εγώ και συνέχισα να τρώω. Εν τέλει καθόλου δεν τους αγνόησα, απλώς χρησιμοποίησα το φαγητό ως άμυνα, ως τρόπο για να μη σκέφτομαι και να μην ακούω.
Λίγο καιρό πριν, μου την έδωσε ένα βράδυ κι αποφάσισα να χάσω κάποια κιλά. Δεν είμαι ακόμη στο σημείο να πω πως με έχω αποδεχτεί. Μα κάπως πια μ’ αγαπώ, αυτό το ξέρω. Και για τους τυχαίους στον δρόμο, αλλά και για τους δικούς μου στο σπίτι, έχω να πω μόνο πως δεν κάνει η κοιλιά τον άνθρωπο. Αν κι η δική μου είχε πάντα τη γοητεία της, να τα λέμε κι αυτά.
Σύμμαχος στην προσπάθειά μας αυτή η εταιρία καλλυντικών ANAPLASIS που φροντίζει κάθε μοναδικότητα, με σεβασμό στο ανθρώπινο σώμα, αγκαλιάζοντας κάθε διαφορετικότητα κι αναδεικνύοντας την υπέροχη πλευρά των ανθρώπων. Την απόλυτα δική τους.
Συντάκτης: Αντώνης Ανδρόνικος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
