Στην εκπνοή του χρόνου, σε μια χρονιά που το σώμα υπήρξε στις συζητήσεις μας περισσότερο από ποτέ και για πολλούς λόγους κι ίσως όχι πάντα ευχάριστους, εμείς, στο pillowfights, δίνουμε φωνή στα σώματά μας και τις ιστορίες τους μέσα από μια καμπάνια που σκοπό έχει να γιορτάσουμε. Τα γεμάτα σημάδια, όμορφα, παρδαλά και πολύχρωμα κορμιά που είναι οι πυξίδες και οι χάρτες μας για κάθε βήμα που κάνουμε στον περίεργο αυτό κόσμο. Ένα δεκαήμερο γεμάτο εικόνες, λέξεις, προσωπικές ιστορίες, άρθρα και μαρτυρίες για το body shaming, με σκοπό τελικά, το πιο απλό και σπουδαίο. Να μας αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε κι όλους τους άλλους.
Θυμάμαι από μικρή ερχόντουσαν συγγενείς και φίλοι στο σπίτι και πριν καν με χαιρετήσουν μου τσιμπούσαν τα μάγουλα. Ναι, όπως καταλάβατε το πρόβλημα ήταν ότι είχα μεγάλα μάγουλα. Θες κληρονομικό, θες παραπάνω κιλά, σίγουρα όμως φαινόντουσαν. Κάποιες φορές δε θα ξεχάσω το κοκκίνισμα και τα δάχτυλα των συγγενών που έμεναν πάνω στο πρόσωπό μου στην προσπάθειά τους να μου εκφράσουν τη χαρά που με είδαν μέσα από ένα τσίμπημα. Παραβιαστικό τσίμπημα.
Όσο μεγάλωνα, λοιπόν, ξεκινώντας το σχολείο συνειδητοποίησα κι εγώ η ίδια ότι μάλλον όντως ήταν μεγάλα ή μεγαλύτερα από το μέσο όρο (αν υπάρχει κάτι τέτοιο). Στις φωτογραφίες των διακοπών δε μου άρεσα όταν χαμογελούσα γιατί φαίνονταν ακόμη πιο μεγάλα. Γενικώς, είχα μια απέχθεια στις φωτογραφίες που με τραβούσαν οι άλλοι και δεν μπορούσα να βγω όπως ήθελα- ή όπως φανταζόμουν.
Ωριμάζοντας, μετέπειτα, και διαπιστώνοντας πως δεν ήταν δα και κάτι τόσο τραγικό, άρχιζα να το ξεχνάω. Υπήρχαν μέρες που δεν το θυμόμουν καν ή που κοιτιόμουν στο καθρέφτη του μπάνιου μου και μου άρεσα. Έβλεπα πως μάλλον είναι κληρονομικό κι αισθανόμουν ωραία να φέρω αυτό το στοιχείο πάνω μου. Έτσι κυλούσαν κι οι μέρες πιο ομαλά και με περισσότερα χαμόγελα.
Το πρόβλημα επανήλθε πια στο πανεπιστήμιο. Οι selfies έδιναν κι έπαιρναν, προσπαθώντας αδιάκοπα να βρούνε όλοι τη «σωστή γωνία». Έτσι μπήκα κι εγώ μέσα σ’ αυτό το άσκοπο κι άκρως ναρκισσιστικό τριπάκι κι έβγαζα φωτογραφίες μόνο από το προφίλ, που φαινόντουσαν τα μάγουλά μου μικρότερα.
Όλο αυτό ξεφούσκωσε απλά και σταδιακά, μόνο του. Σαν να μεγάλωνα και μαζί με μένα μίκραιναν οι φοβίες μου. Τι κι αν έχω λίγο παραπάνω μάγουλα; Τι κι αν φαίνονται στις φωτογραφίες; Το χαμόγελό μου άρχισα να το μοιράζω απλόχερα σε κάθε φωτογραφία κι ευκαιρία που έβρισκα και πλέον είμαι περήφανη. Είναι κάτι που με χαρακτηρίζει και τ’ αγαπώ.
Κοινώς, δεν μπορώ χωρίς αυτά πλέον. Κι όχι μόνο εγώ, αλλά κι οι άνθρωποι που μ’ αγαπάνε πραγματικά.
Σύμμαχος στην προσπάθειά μας αυτή η εταιρία καλλυντικών ANAPLASIS που φροντίζει κάθε μοναδικότητα, με σεβασμό στο ανθρώπινο σώμα, αγκαλιάζοντας κάθε διαφορετικότητα κι αναδεικνύοντας την υπέροχη πλευρά των ανθρώπων. Την απόλυτα δική τους.
Συντάκτης: Ελευθερία Νάκα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
