Στην εκπνοή του χρόνου, σε μια χρονιά που το σώμα υπήρξε στις συζητήσεις μας περισσότερο από ποτέ και για πολλούς λόγους κι ίσως όχι πάντα ευχάριστους, εμείς, στο pillowfights, δίνουμε φωνή στα σώματά μας και τις ιστορίες του μέσα από μια καμπάνια που σκοπό έχει να γιορτάσουμε. Τα γεμάτα σημάδια, όμορφα, παρδαλά και πολύχρωμα κορμιά που είναι οι πυξίδες και οι χάρτες μας για κάθε βήμα που κάνουμε στον περίεργο αυτό κόσμο. Ένα δεκαήμερο γεμάτο εικόνες, λέξεις, προσωπικές ιστορίες, άρθρα και μαρτυρίες για το body shaming, με σκοπό τελικά, το πιο απλό και σπουδαίο. Να μας αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε κι όλους τους άλλους.
Είναι αυτό που φαίνεται, μια θωρακοτομή. Για την ακρίβεια δύο, μια πριν 35 χρόνια και μια πριν από 10.
Δεν έχω ιδέα πώς είναι να ζεις χωρίς αυτή και χωρίς τα παρελκόμενά της, όσα νοηματοδοτεί κι όσα καμιά φορά υπενθυμίζει. Και λέω “καμιά φορά” γιατί όταν κάτι το ‘χεις πάνω σου για χρόνια, είσαι ίσως ο μόνος που ξεχνά να το βλέπει.
Οι άλλοι όμως το βλέπουν ακόμα.
Κάποιοι είναι διακριτικοί, κάποιοι όχι, κάποιοι περιμένουν την κατάλληλη στιγμή και την ανάλογη οικειότητα για να ρωτήσουν, άλλοι υποθέτουν κι ορισμένοι όπως ένας δάσκαλος στο δημοτικό και μια εντελώς άγνωστη γυναίκα που καθόταν κάποτε στη διπλανή ξαπλώστρα απ’ τη δική μου, έχει τύχει ακόμη και ν’ απλώσουν τα χέρια τους πριν πουν με θράσος “τι είναι αυτό;”
Σίγουρα υπήρξαν κι άλλοι αλλά η λήθη έκανε δουλίτσα.
Την έκρυβα όταν ήμουν πιο μικρή. Αργότερα την επιδείκνυα. Μετά πάλι την έκρυβα με μέικ απ αυτή τη φορά. Κάποιοι πιο οικείοι πρότειναν να κάνω πλαστική – δεν το σκέφτηκα ποτέ σοβαρά, ομολογώ μ’ εκνεύριζε λιγάκι αυτή η παρότρυνση απέναντι σ’ ένα θέμα που καθόλου δεν τους αφορά.
Κάποιοι που έχουν μια παρόμοια τομή ξέρω ότι τη θεωρούν παράσημο – δεν καταλαβαίνω πως μπορεί να θεωρηθεί παράσημο οτιδήποτε δεν επέλεξες και δεν προσπάθησες για να το αποκτήσεις, καταλαβαίνω όμως την ανθρώπινη ανάγκη που τους ωθεί να την πουν βραβείο.
Για χρόνια και μετά τα συνεχή “κρύψε/δείξε” θα ‘λεγα ότι μου ήταν αδιάφορη – και μετά εκεί γύρω στα 25 που βιώνουμε την πρώτη υπαρξιακή κρισάρα, βρέθηκαν 2-3 άνθρωποι που πορώθηκαν μαζί της, που την αγκάλιασαν, που μου έλεγαν κάτι αδιανόητα μέχρι τότε για τ’ αυτιά μου του στιλ “δεν υπάρχει κανένα στέρνο στον κόσμο σαν το δικό σου” και κάτι σαν “βλέπω άλλους ανθρώπους και νομίζω ότι κάτι λείπει από εκεί” και λέγε λέγε έγινε το ανέλπιστο. Πρώτα την αποδέχτηκα, μετά τη συμπάθησα κι υπάρχουν μέρες που την αγαπώ – και μαζί με αυτήν όλα της τα παρελκόμενα.
* Στο pillowfights είπαμε ν’ αφιερώσουμε το Δεκέμβριο στο σώμα και τις ιστορίες του – κι αυτό εδώ το μικρό κείμενο ήταν απ’ τα ελάχιστα που μου βγήκαν απνευστί, χωρίς edit και λογοκρισίες. Έτσι όπως θα ‘πρεπε να μπορούμε να μιλάμε για όσα συνηθίζουμε να κρύβουμε.
Σύμμαχος στην προσπάθειά μας αυτή η εταιρία καλλυντικών ANAPLASIS που φροντίζει κάθε μοναδικότητα, με σεβασμό στο ανθρώπινο σώμα, αγκαλιάζοντας κάθε διαφορετικότητα κι αναδεικνύοντας την υπέροχη πλευρά των ανθρώπων. Την απόλυτα δική τους.
Συντάκτης: Κατερίνα Κεχαγιά
