Ποιος θα θέλει να φιλήσει αυτό το πρόσωπο;

Στην εκπνοή του χρόνου, σε μια χρονιά που το σώμα υπήρξε στις συζητήσεις μας περισσότερο από ποτέ και για πολλούς λόγους κι ίσως όχι πάντα ευχάριστους, εμείς, στο pillowfights, δίνουμε φωνή στα σώματά μας και τις ιστορίες τους μέσα από μια καμπάνια που σκοπό έχει να γιορτάσουμε. Τα γεμάτα σημάδια, όμορφα, παρδαλά και πολύχρωμα κορμιά που είναι οι πυξίδες και οι χάρτες μας για κάθε βήμα που κάνουμε στον περίεργο αυτό κόσμο. Ένα δεκαήμερο γεμάτο εικόνες, λέξεις, προσωπικές ιστορίες, άρθρα και μαρτυρίες για το body shaming, με σκοπό τελικά, το πιο απλό και σπουδαίο. Να μας αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε κι όλους τους άλλους. 

Με σημάδεψε η εφηβεία μου. Δεν ήταν ότι πέρασα την ακραία εφηβεία με τις εντάσεις τους τσακωμούς και τις ανάλογες εντάσεις που είναι πολύ αναμενόμενες εκείνη την περίοδο. Εγώ ήμουν σχετικά ήρεμος. Είχα τη ζωούλα μου και δεν είχα τόσο πολύ στο μυαλό μου ν’ αλλάξω ούτε τον κόσμο, ούτε τους γύρω μου, τότε.

Με σημάδεψε όμως. Με ορατά σημάδια. Εκείνα της ακμής. Είχα ακμή. Είχα μεγάλο πρόβλημα στο πρόσωπο. Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι είχα πολλά σπυράκια μόνο στο πρόσωπο, το οποίο ταυτόχρονα ήταν και το κακό της υπόθεσης. Είχα ακμή περίπου 4 χρόνια. Τα πρώτα σπυράκια ξεκίνησαν κάπου στα 13 μου και τα τελευταία έφυγαν περίπου στα 17 μου. Σημάδια. Πολλά σημάδια.

Και ναι, αυτά τα δύσκολα και τρυφερά χρόνια που η γνώμη του άλλου είναι Ευαγγέλιο, εγώ κυκλοφορούσα με κόκκινα σπιθουράκια γεμάτα πύον. Όλο το πρόσωπο κατακόκκινο κι ανάγλυφο. Αν μπορούσα να κυκλοφορώ με μια σακούλα ή με μια μάσκα 24/7 για να μη με βλέπουν και να μη με βλέπω, θα το έκανα. Δεν ήθελα να με κοιτάζω στον καθρέφτη. Έβλεπα ένα άσχημο πρόσωπο σημαδεμένο σ’ όλο το μήκος του.

Ψυχολογία κακή, γι’ αυτοπεποίθηση ούτε λόγος. Ποιος θα κοίταζε αυτό το πρόσωπο και θα ήθελε να το φιλάει; Αυτό σκεφτόμουν. Κι ας έχουν περάσει χρόνια από τα τελευταία σπυράκια, θυμάμαι ακριβώς πώς ήταν και τι είχα στο μυαλό μου. Θυμάμαι όλο τον πόνο, μέσα κι έξω.

Θέλοντας πάρα πολύ να το ξεπεράσω, πήρα κάποια δραστικά μέτρα. Καταρχάς κάπου από γνωστό γνωστού άκουσα ότι η σοκολάτα επιδεινώνει την ακμή και την έκοψα. Σκέψου τώρα έναν έφηβο να θέλει να φάει σοκολάτα και ν’ αντιστέκεται λόγω ακμής. Τη σοκολάτα την αντικατέστησα με μπρόκολο. Αυτό τον συνδυασμό δεν ξέρω γιατί τον έκανα- λογικά θα μου είχαν πει ότι είναι αντιοξειδωτικό ή κάτι τέτοιο. Είχα μια τεράστια συλλογή με σαπούνια και κάθε βράδυ έκανα την ιεροτελεστία μου. Έπλενα το πρόσωπό μου και παρακαλούσα να φύγουν. Πονούσα, συχνά και πολύ. με έκανε να απελπίζομαι. Κάποτε βρήκα μια αλοιφή με μεικ απ την οποία χρησιμοποιούσα τακτικά· μου έκανε τόσο λιπαρό το δέρμα που απλώς ήθελα ν’ απαλλαγώ από το ίδιο μου το πετσί. Καμία λύση ούτε κι εκεί.

Η αλήθεια είναι πως από εκείνη την περίοδο έχω ελάχιστες φωτογραφίες. Τις περισσότερες τις έχω διαγράψει ή έχουν ξεμείνει καλά φυλαγμένες στα τότε κινητά μου. Δεν ήθελα να με βγάζουν. Πού και πού ήθελα να το παίζω και λίγο γκόμενος -ήταν κι η ηλικία τέτοια- κι έκανα την προσπάθειά μου να βγάλω τρεις τέσσερις φωτογραφίες για το καλό. Εννοείται πως αυτό γινόταν μόνο τις καλές μέρες που ξυπνούσα και δεν ήταν όλο το πρόσωπό μου κόκκινο- μόνο το μισό. Αλλά και πάλι τις περισσότερες τις διέγραφα επί τόπου για να μην τις δει και κανείς άλλος και γελάσει μαζί μου. Αυτό σκεφτόμουν ότι είμαι το «φρικιό με τα σπυράκια».

Θυμάμαι μια φορά είχα πάει σ’ ένα κλαμπ -από τα λίγα που έχουμε στον τόπο μου- κι είχε φωτογράφο. Κάπου με πέτυχε ψιλό τυχαία και την επόμενη με βρήκα στις φωτογραφίες στο σάιτ του. Τα σπυράκια έγραφαν περίεργα αλλά μου άρεσε η ποζέ μου στάση και την είχα κάνει τότε εξώφυλλο στο φέισμπουκ. Ήταν πρωτοποριακό αυτό για μένα, καινούριο.

Με τον καιρό και τα τελευταία δύο χρόνια περίπου, που ναι μεν είχα σπυράκια αλλά είχαν ελαττωθεί σημαντικά, μπόρεσα να το διαχειριστώ καλύτερα. Δεν τα αποδέχτηκα, εξακολουθούσε να μη μου αρέσει το πρόσωπό μου, όμως δεν ένιωθα και τόσο χάλια. Η κάπως ανανεωμένη ψυχολογία βοήθησε κι έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη ζωή μου. Τότε πίστευα ότι λόγω ψυχολογίας ξεπέρασα την ακμή.

Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά το με βοήθησε για να μην κλατάρω. Ήταν οι φίλοι μου που τους είχα ανάγκη κι είχαμε περάσει σε μια άλλη φάση στη σχέση μας, ήταν ότι είχα αρχίσει να έχω τα φλερτάκια μου κι ότι δεν περνούσα κι άσχημα με αυτά, ήταν το ότι τα συνήθισα -τα σπυράκια- και δε μ’ ένοιαζαν τόσο πολύ; Ίσως να ήταν και συνδυασμός όλων αυτών.

Σήμερα συνειδητοποιώ ότι η ακμή μου τότε ήταν ο τρόπος μου να ρίχνω κάπου τα προβλήματα μου. Ήταν πιο εύκολο να ρίχνω το φταίξιμο στην ακμή μου παρά να προσεγγίσω τα θέματά μου και να τα δουλέψω. Άλλο το να ψάξεις να βρεις τρόπους να είσαι προσιτός κι άλλο ν’ ανεβάζεις έναν τοίχο γιατί ντρέπεσαι για σένα. Αυτό έκανα, μέχρι που δεν το έκανα πια. Κι έτσι ξέρω πως γίνεται κι ας μην ξέρω πώς γίνεται ακριβώς.